ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Εδώ παπάς…

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Η λέξη «θυρωρός» είναι μία παρεξηγημένη λέξη στην Ελλάδα. Σχεδόν ταυτόσιμη με την «διαπίστευση». Κάποτε σκούπιζε σκάλες, κατέβαζε σκουπίδια. Σήμερα αυτά τα κάνουν οι αλλοδαποί. Ο ίδιος –όπου υπάρχει ακόμη, σχεδόν πουθενά- ασχολείται με τις δημόσιες σχέσεις! Είναι «διαπιστευμένος»! Σε ξέρει ο θυρωρός της πολυκατοικίας σου; Ε, τότε είσαι κάποιος! Δε σε ξέρει; Αστο καλύτερα…

Τώρα θα πείτε γιατί η λέξη «διαπίστευση» είναι μία παρεξηγημένη λέξη. Βασικά, όλες οι λέξεις είναι παρεξηγημένες στην Ελλάδα.  Όπως και οι έννοιες. Λες: Φοροφυγάς, και ο νους σου πηγαίνει σε μπουντρούμια, κάτεργα κλπ. Λάθος! Σε Ελβετικά θέρετρα, κατά κανόνα, τον συναντάς!

Λες: Παπατζής, και  φαντάζεσαι έναν τυχοδιώκτη στην άκρη του δρόμου, πάνω σ΄ένα χαρτονένιο κουτί (για να μεταφέρεται εύκολα με το «σύρμα») να γυρίζει και να αναποδογυρίζει τρία τραπουλόχαρτα και να σε προσκαλεί να βρεις τον παπά. Λάθος! Μέσα στη Βουλή κλοθογύριζαν από χρόνια κάμποσοι. Έταζαν, ξεχνούσαν, υπόσχονταν, αθετούσαν… Ούτε τον έναν μπορείς να πιάσεις, ούτε τον άλλον.

Γενικά στην Ελλάδα μας αρέσει να παίζουμε με τις λέξεις. Όπως και με την ουσία. Ποτέ δεν ασχολούμαστε μαζί της! Δεν καταδεχόμαστε, βρε αδελφέ! βέβαιο είναι ότι ποτέ δεν μιλάμε για την ουσία. Πάντα για το σούσουρο… Λες: Βρέχει. Και σου απαντάει: Όταν έχει ήλιο, όμως…

Λες: Το σπίτι καίγεται! Σου απαντάει, ο μηχανικός δεν μπορούσε να κάνει ψηλότερα το ταβάνι; Με πλακώνει…

Και να σκεφθεί κανείς ότι η ελληνική γλώσσα  είναι επί της ουσίας των πραγμάτων που περιγράφει…

Λες: Πρέπει να ψηφιστούν τα μέτρα. Σου απαντάνε: Παρών!

«Εδώ παπάς, εκεί παπάς…»

Στεκόμουνα τις προάλλες στη στάση του τρόλεϊ στη Σταδίου. Δίπλα ένας παπατζής είχε στήσει το «κουτί» του. Δεν είχε τραπουλόχαρτα, είχε τρία κουτάκια με ένα μπαλάκι. Το σκέπαζε, το μετέφερε από το ένα στο άλλο, και σε προσκαλούσε να βάλεις λεφτά για να κερδίσεις!

Γύρω του περί τους δέκα «συναιτέρους» νδήθεν έπαιζαν, τάχατες κέρδιζαν και το μάτι τους σε όποιον πλησίαζε το πρόχειρο χάρτινο τραπεζάκι.

Κάποια στιγμή μία κυρία, κρατώντας στο ένα χέρι το Φραπέ, πλησίασε στην ομήγυρι…

-Να το, εδώ είναι, είπε σίγουρη ότι είχε δει σε ποιό κουτάκι βρίσκονταν το μπαλάκι…

-Να πάρε 100 ευρώ, πρότεινε ο παπατζής. Άπλωσε το χέρι να τα πάρει η κυρία…

-Α, όχι, δείξε μου αν έχεις λεφτά, για να σου τα δώσω, είπε ο παπατζής.

Η κυρία έπεσε ολόκληρη μέσα στην τσάντα της. Στο τέλος βρήκε το πορτοφόλι της. Του έδειξε ένα μάτσο πενηντάευρα…

-Ωραία, αφού ξέρεις που είναι βάλε διακόσια ευρώ να του τα πάρεις, πρότεινε δήθεν προστατευτικά ο «συναίτερος» προσπαθώντας να δελεάσει την κυρία. Τελικά, αυτή ενέδωσε. Μέτρησε τέσσερα 50ρικα και τα ακούμπησε πάνω στο κουτάκι που πίστευε ότι ήταν το μπαλάκι… Μόλις το άνοιξε ο παπατζής, διαπίστωσε έντρομη η κυρία ότι μπαλάκι δεν υπήρχε! Ούτε τα 4 πενηντάρικά της!

-Βάλε τριακόσια να του τα πάρεις και να έχεις και κέρδος, της ψυθίρισε στο αυτί ο «συναίτερος» του παπατζή.

Τα βάλε. Και, φυσικά, τα έχασε. Κι αυτά, και άλλα διακόσια, το σύνολον 700 ευρώ! Ένα ολόκληρο μηνιάτικο άλλαξε χέρια μέσα σε πέντε λεπτά!..

-Με κοροϊδέψανε, ψέλλισε.

-Ας πρόσεχες, την αποπήρε ένας περαστικός.

Ας προσέχαμε και μεις…