ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Γιατί πέσανε έξω…

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Τόση πολλή σοφία σε τόσα λίγα κεφάλια!  Ε, δικαίως τους παίρνει τόσο λίγο χρόνο! Να δούμε τι θα “βγάλουν”!

Στην Ελλάδα ο χρόνος δεν είναι χρήμα. Αν ήταν, θα είμασταν όλοι πλούσιοι… Τον ξοδεύουμε ασυλόγιστα και …άσκοπα!

Ούτε το χρήμα έχει στην Ελλάδα αξία. Αν είχε, θα το προσέχαμε. Σε περίοδο οικονομικής κρίσης, πέρασε η κόρη σε σχολή στην Επαρχία. Έσπευσε η μαμά και της νοίκιασε διαμέρισμα, 350 ευρώ! Έπρεπε να το επιπλώσει, άλλες περίπου 8.000 ευρώ!

Να μην έχει κουζίνα; Που θα μαγειρεύει; Να μην έχει φούρνο μικροκυμάτων; Που θα ζεσταίνει το φαγάκι της; Να μην έχει πλυντήριο; Που θα πλένει τα ρουχαλάκια της; Να μην έχει κρεββάτι; Που θα απλώνει το κορμάκι της; Να μην έχει σαλονάκι; Που θα δέχεται τους συμφοιτητές της;

Τώρα, μάλλον καινούργιο νοικοκυριό θα ανοίξει, αλλά ας το πάρει το ποτάμι. Το θέμα είναι ότι το χρήμα δεν έπρεπε, με τόση κρίση, να περισσεύει για τέτοια ανοίγματα.  Αμ, το άλλο; τέλειωσε ο γιός τη Σχολή του, τέσσερα ολόκληρα χρόνια και τώρα; Το πτυχίο που πήρε δεν του εξασφαλίζει δουλειά…

Στην Ελλάδα το  Πανεπιστήμιο είναι κάτι σαν τα σεμινάρια, για να διευρύνεις, ας πούμε, τις εγκυκλοπαιδικές σου γνώσεις… Αντί να διαβάζεις Βίπερ Νόρα, εντρυφείς στον  E. Stones.  Για όσους δεν τον γνωρίζουν, το βιβλίο του «Εισαγωγή στην Παιδαγωγική Ψυχολογία» σε μετάφραση, διδάσκονταν  στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ε, όσα μαθαίνεις προσπαθείς να τα εφαρμόσεις που αλλού; Στα παιδιά σου! Μάταιος κόπος! Το Πανεπιστήμιο σου έδωσε γνώση, αλλά δεν σου έμαθε τον τρόπο!  Πας φούλ για την ανεργία. Γι αυτό φουντώνει. Όχι ότι φταίνε τα μέτρα!..

Πληθαίνουν, λέει οι θάνατοι. Ούτε γι αυτό μας προετοιμάζει το Πανεπιστήμιο! Ένας άνθρωπος μιλούσε από καθέδρας για το θάνατο, έφυγε μιά των ημερών χωρίς να μας πει αν είχε αποφασίσει να τον συναντήσει ή να ξεκινήσει κάπου μακριά μια καινούργια ζωή!

Έτσι είναι στην Ελλάδα, ακόμη και τα μεταφυσικά! Γιαλαντζί…

Τώρα, μετά από τέσσερα χρόνια φτου κι απ΄την αρχή, λέει. Θα δώσει πάλι Πανελλήνιες ο γιός  μήπως και πετύχει εκεί που τότε –ως πρόσφατος μαθητής- είχε αποτύχει! Τουτέστιν πάλι φροντιστήρια, πάλι χρήμα…

Τέσσερα τα πρώτα, τέσσερα τα δεύτερα έχουμε και λέμε χρόνια οκτώ. Βάλε και το Στρατό, βάλε και να χρωστάει μερικά μαθήματα, σύνολο χρόνια δέκα.  Στα τριάντα ψάχνει για δουλειά…

Πού την είδε την ανεργία των νέων ο Πρωθυπουργός; Μάλλον για την ανεργία της μέσης ηλικίας έπρεπε να μιλήσει…

Έτσι είναι στην Ελλάδα. Τα παραγωγικά σου χρόνια τα σπουδάζεις. Τα ώριμα τα εξαντλείς ψάχνοντας για δουλειά ή αναμένοντας διορισμό! Τα υπόλοιπα, τα παίρνεις σύνταξη!  Α, ναι, έχεις κουτσο-δουλέψει μεταξύ 35-48. Βάλε το Στρατό, βάλε τα βαρέα και ανθυγειινά, «κουτί» σου έρχεται η μειωμένη στα 50…

Μετά αναρωτιώμαστε γιατί πέσανε έξω τα Ασφαλιστικά Ταμεία… Εκτός από το φαγοπότι, φροντίζουμε και μεις…