ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Το ξεχαρβάλιασμα

ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Είναι αστείρευτη η ευρηματικότητα όλων αυτών που επαιτούν-ζητιανεύουν  μέσα στον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο Πειραιά-Κηφισιά. Αυτών των ίδιων ή όσων κρύβονται πίσω τους… Πρώτον, όλοι είναι λαθρεπιβάτες! Κινούνται ολημερίς με τον Ηλεκτρικό πάνω-κάτω  και ουδέποτε πληρώνουν εισιτήριο!

Έπειτα,  από το απλοϊκό μακρόσουρτο «κααληημέεραα σαας» μέχρι το σπιντάτο «Δεν θα σας πω ψέματα, είμαι χρήστης» ο κάθε ένας και η κάθε μία έχουν τη δική τους (φανταστική, πιστεύω εγώ) ιστορία να σας πουν… Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν κάποια ιστορία, αλλά προτιμούν να την κρατούν για τον εαυτό τους!.. Ετούτοι την χρησιμοποιούν. Και την λένε φωναχτά.  Και σύ τι να κάνεις; Καθισμένος ή όρθιος, άνετος ή στριμωγμένος, την ακούς.  Δηλαδή τι θα πει την ακούς, απέξω την έχεις μάθει! Και βάζεις το χέρι στην τσέπη. Διότι αν δεν το βάλεις, σε κοιτάζει εκείνη η γριούλα που κάθεται δίπλα σου με εκείνο το επιτιμητικό ύφος της γεροντοκόρης που τα ξέρει όλα. Το βάζεις στην τσέπη το χέρι και δήθεν ψάχνεις για ψιλά… Μέχρει να τα …ανακαλύψεις, έχει περάσει η …ανάγκη!

«Είμαι… ο… που έδειξε η  εκπομπή…» ή «είμαι η …που έγραψε η… εφημερίδα» είναι συνηθισμένη ατάκα για την «εισαγωγή». Αμέσως μετά έρχεται η …αστυνομική ταυτότητα «μπορείτε να δείτε την ταυτότητα μου…» όρεξη που την είχαμε!

Από κοντά και κάτι «πιστοποιητικά» ή χαρτιά Δήμων και κοινοτήτων που πιστοποιούν ότι το παιδί, ο αδελφός, η κόρη, το αγόρι, όλο και κάποιος τελός πάντων από την οικογένεια πάσχει. Θα πείτε, όλοι πάσχουμε  μέσα στο τρένο. Ναι, άλλα εδώ μιλάμε για κείνους…

Ωραία, πάσχουν, χρειάζονται βοήθεια και τα τοιαύτα. Μα αυτό το κάθε μέρα δεν είναι επαιτεία, επάγγελμα είναι και μάλιστα λία προσοδοφόρο! Και χωρίς να κόβουν αποδείξεις και να πληρώνουν φόρους!

Από την άλλη, όλα αυτά τα  παιδιά, πόσους μήνες, χρόνια, βρίσκονται στα νοσοκομεία; Πότε, επιτέλους, θα μεταβούν στο εξωτερικό να εγχειριστούν κλπ. κλπ;

«Ορίστε κύριε, να δεν είναι ντροπή, κοιτάξτε τι λέει το χαρτί… Διαβάστε τι γράφει η εφημερίδα…».

Τέτοια «χαρτιά» είναι εύκολο να τα βρουν. Οι δημοσιογράφοι, για να βοηθήσουν έναν αναξιοπαθούντα, εύκολα συντάσσουν ένα κειμενάκι…  Ο γιατρός   εύκολα  πιστοποιεί μια ασθένεια υπαρκτή  μεν  ιάσιμη δε. Πού να φαντασθούν ότι θα γίνουν δόλωμα για επαιτεία;

Αυτά τα χαρτιά, λοιπόν, τα εκμεταλλεύονται οι επιτήδιοι. Κάθε μέρα (Κυριακή έχουν αργία!) ανεβοκατεβαίνουν με το τρένο, κάνουν επίκληση στα φιλάνθρωπα αισθήματα των επιβατών και βγάζουν …μεροκάματο!

Διότι αν από όταν την θυμάμαι εκείνη την κυρία με το παιδάκι της που πάσχει από Μεσογειακή Αναιμία, να ζητάει χρήματα, το παιδάκι θα πρέπει να έχει φθάσει σε ώριμη ηλικία και εάν δεν έπαθε κάτι μέχρι τώρα δεν θα πάθει ποτέ!

Αμ, ο άλλος με το «πεινάω, να φάω ψωμάκι…» τόσους μήνες, τόσες μέρες δεν μάζεψε αρκετά για να έχει χορτάσει τουλάχιστον για το επόμενο δίμηνο;

Α, ναι, είναι και ένας νέος ο οποίος …φιλοσοφεί! Και ένας άλλος ο οποίος αν δεν του δώσεις κάτι αρχίζει να τα βάζει με την απονιά της κοινωνίας!

Υπάρχουν και τα παιδάκια με τα ακορντεόν, κάποια ταλαντούχα τα περισσότερα έχουν μάθει μια παρτιτούρα και την παίζουν συνεχώς…

Και να έχεις εσύ, μέσα στην γενική κατάσταση της κρίσης, τις δικές σου σκοτούρες, τα δικά σου βάσανα, τις δικές σου κακοτυχίες. Να έχεις χάσει τη δουλειά σου, να μην έχεις μία στην τσέπη και να πρέπει να υποστείς και όλη τη συμφορά που υπάρχει επί γης για να πάς Πειραιά- Ομόνοια! Και να έχεις  πληρώσει και εισιτήριο!

Τελικά, το ξεχαρβάλιασμα δεν έχει τέλος…