Η σημασία του Σταυρού

Ένα άρθρο με αφορμή τη γιορτή της ημέρας του Σταυρού, στις 14 Σεπτεμβρίου

Η ημέρα του Σταυρού που εορτάζεται στις 14 Σεπτεμβρίου έχει μεγάλη σημασία για μας, μάλιστα, παλαιότερα υπήρξε μεγάλη σχολική γιορτή. Πρωτίστως όμως πρέπει να γνωρίζουμε τον σκοπό και τον προορισμό του σταυρού. Το οικοδόμημα του Χριστιανισμού βασίζεται και στηρίζεται στο μοναδικό θεμέλιο που είναι ο Χριστός και το σωτήριο έργο του, το’ οποίο πραγματοποιήθηκε δια της μαρτυρικής κι αιματηρής θυσίας του επί του σταυρού. Η εθελούσια σταυρική Του θυσία, έφερε σε όλη την ανθρωπότητα, την απολύτρωση, την ειρήνη με τον Θεό, τη χαρά, την ευτυχία, την παρηγοριά και την αιώνια ελπίδα.

Η θυσία Του είναι μια ανεξάντλητος πηγή χάριτος, ελέους κι ευλογιών του Θεού.

Ο Χριστός μόνος Του, επάνω στο σταυρό, αγωνίσθηκε σκληρά κι έδωσε καθοριστική αιματηρή μάχη αυτοθυσίας, για να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τον Θεό. Τον αποστάτη αμαρτωλό άνθρωπο να τον κάνει υιό του Θεού και να του χαρίσει την αιώνια ζωή.

Ο Χριστός ήταν ο πρωτοπόρος, ο σημαιοφόρος που σήκωσε τον βαρύ σκληρό σταυρό του μαρτυρίου Του. Υπέστη τόσους εμπαιγμούς, τόσες ταπεινώσεις, βασανιστήρια, πόνους, θλίψεις, ακόμη γεύθηκε την αγωνία της εγκατάλειψης από τον Ίδιο τον Θεό Πατέρα Του, για να πληρώσει το βαρύ τίμημα των αμαρτιών όλου του κόσμου. Σκληρά πύρινα βέλη διατρυπούσαν την ψυχή Του.

Ατενίζοντας λοιπόν τον σταυρό η σκέψη μας, η λατρεία, η ευγνωμοσύνη και ο θαυμασμός μας πηγαίνουν κατ’ ευθεία στον Εσταυρωμένο και στην προσφορά της θυσίας και της αγάπης Του. Από εκεί αντλούμε δύναμη παρηγοριά κι ελπίδα. Είναι η γέφυρα που μας ενώνει με τον Θεό και μας φέρνει στην παρουσία Του. Ο σταυρός μόνος Του είναι απλώς το σύμβολο της θυσίας, είναι ένα αντικείμενο επάνω στο οποίο υπέφερε σκληρό βασανιστικό θάνατο ο Υιός του Θεού. Η θυσία του έφερε την νίκη εναντίον του θανάτου. Το όργανο θανάτωσης του Χριστού οι άνθρωποι το έκαμαν αδαμαντοποίκιλτο κόσμημα, το οποίο θέλουν να το φορούν κρεμασμένο σ’ ένα χρυσό αλυσιδάκι για να τους πηγαίνει και να τους ομορφαίνει. Έτσι ξεχνούν τον ίδιον τον Εσταυρωμένο κι ένδοξα, αναστημένο Χριστό. Ικανοποιούνται ότι εκπλήρωσαν το καθήκον τους κάνοντας απλώς τον σταυρό τους χωρίς να επικαλούνται τον επουράνιο παντοδύναμο Χριστό.

Μπροστά στο μεγαλείο της θυσίας του Χριστού κάθε τυπική ενέργεια του σημείου του σταυρού γίνεται από συνήθεια, μηχανικώς ή κατά φαντασία κουνώντας απλώς άνω κάτω τα δάχτυλα, είναι μηδέν άνευ της επικλήσεως του Εσταυρωμένου, προς τον οποίον απαιτείται απόλυτη υπακοή, αναγνώριση του έργου του, και μεγάλη ευγνωμοσύνη για ό,τι έκαμε για μας. Μόνο η αλήθεια οδηγεί τον άνθρωπο στον Θεό.

Κάθε Χριστιανός πρέπει να φέρνει τον δικό του σταυρό, αυτόν που θα του δώσει ο Θεός και όχι της δικής του εκλογής. Με συντροφιά όμως τον Εσταυρωμένο, θα γίνεται ανάλαφρο κι ευχάριστο το φορτίο του σταυρού. Πρέπει ακόμη να συμφιλιωθούμε με τον σταυρό που ο Θεός μας έδωσε. Όταν αυτό γίνει τότε το βαρύ φορτίο του σταυρού εξαφανίζεται. Ο απόστολος Παύλος γράφει στους Α’ Κορίνθιους 2:2: “Γιατί σκοπός μου δεν ήταν να σας κάνω να γνωρίσετε κάτι άλλο, παρά μόνο τον Ιησού Χριστό και μάλιστα Εσταυρωμένο” και αλλού γράφει “εμείς κηρύττουμε Χριστό Εσταυρωμένο”. Η μισή αλήθεια είναι ένα διπλό ψέμα και είναι επικίνδυνη. Η αλήθεια πηγάζει από τον Θεό και την Ευλογία Του. Αυτή τρέφει τον άνθρωπο.

[του Νικηφόρου Δ. Κυρτάτα, πλοιάρχου Ε.Ν.]