“Γνωρίζουμε όντως τον εαυτό μας”;

Της Κατερίνας Μαλτέζου.

 

-Γνωρίζουμε όντως τον ίδιο μας τον εαυτό? Γνωρίζουμε άραγε το πραγματικό μας «είναι» ή τελικά είμαστε τόσο επιφανειακοί?

-Άραγε η εσωτερική αναζήτηση του εαυτού μας για πόσο θα συνεχίσει να μας απασχολεί? Μήπως όντως πρέπει να τα έχουμε «τσανάκια» με το άλλο μας μισό για να πορευτούμε στην ζωή? Μήπως πρέπει να καταφέρουμε να κοιτάξουμε τον πάτο του πηγαδιού και όχι τα αντανακλούμενα επιφανειακά νερά του?

  -Μερικές φορές εκεί που όλα σου πάνε καλά ξαφνικά νιώθεις ένα κενό… ένα κενό που νομίζεις ότι κάποιος άλλος έχει πάρει την θέση σου, ότι σε αντικαθιστά ένας ηθοποιός, ένας άπειρος ηθοποιός που δεν έχει μελετήσει ουσιωδώς τον ρόλο του και παίζει μη γνωρίζοντας ουσιαστικά το βάθος του χαρακτήρα… και τότε είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι ο ηθοποιός αυτός δεν είναι άλλος από τον ίδιο σου τον εαυτό. Τον «ίδιο» σου τον εαυτό. Τον εαυτό που ουσιαστικά δεν έχεις ούτε εσύ καταφέρει να γνωρίσεις, να καταλάβεις ποιος πραγματικά είσαι, πού βαδίζεις και πού πηγαίνεις…

  -Μέσα από παιχνίδια λογικής, κυνηγητού, και ατελείωτης εσωτερικής αναζήτησης συνειδητοποιείς ότι ούτε εσύ πραγματικά γνωρίζεις γιατί λειτουργείς έτσι. Είναι η στιγμή που αναρωτιέσαι γιατί συμβαίνει όλο αυτό… γιατί δεν έχεις καταφέρει να γνωρίσεις ή καλύτερα να εξερευνήσεις τα άδυτα της ψυχής σου… την άβυσσο που μόνο ένας μπορεί να κολυμπήσει καλύτερα στα νερά της… ΕΣΥ!!!

-Και τότε καταλαβαίνεις πως ό,τι έχεις χτίσει μέχρι τότε όχι απλά γκρεμίστηκε  απλά δεν έχει καν καταφέρει να στερεωθεί στα θεμέλια του, επειδή εσύ ο ίδιος δεν φρόντισες να το χτίσεις έχοντας πρώτα μελετήσει καλά τα σχέδια αλλά και το ίδιο το εσωτερικό. Διότι η στήριξη προέρχεται από το εσωτερικό και όχι από άλλους επιμέρους παράγοντες. Έτσι λειτουργούμε και εμείς. Έτσι λειτουργεί ο ίδιος μας ο εαυτός. Αν από τον ψυχισμό μας την ίδια μας την ιδιοσυγκρασία δεν βρει στήριξη τότε καταρρέει… και πολύ εύκολα μάλιστα! Ωστόσο, μετά από όλη αυτή την αναζήτηση εκείνο που σε οδηγεί στο να αναρωτηθείς είναι «τι έκανες λάθος», «τι δεν διαμόρφωσες σωστά»… τότε είναι που αντιλαμβάνεσαι ότι αυτός ο εσωτερικός μονόλογος που προορίζεις να κάνεις, έπρεπε να έχει προηγηθεί πολύ πριν κάποιες καταστάσεις λάβουν τέλος άδοξα και ακατόρθωτα.

  -Τι όμως είναι αυτό που κάνουμε λάθος? Σε τι κολλάμε και δεν βρίσκουμε μια πορεία να συνεχίσουμε? Πολλές φορές νομίζουμε πως τα έχουμε βρει εμείς με το εμείς μας  και ελισσόμαστε με περισσότερη άνεση. Εκεί είναι όμως που την πατάμε. Η υπέρμετρη εμπιστοσύνη «τρώει» την πραγματικότητα και δεν μας αφήνει να την αντιμετωπίσουμε. Όταν όμως το αντιληφθείς τότε είναι αργά και δυστυχώς η τροπή  των πραγμάτων είναι τέτοια όπου δεν μπορείς να κάνεις πίσω. Το μόνο που σου μένει είναι να την αποδεχτείς και να κάνεις ένα βήμα μπροστά. Απλά να προχωρήσεις! Τίποτα παραπάνω!

   –Κάπου εκεί, στην εσωτερική αναζήτηση του εαυτού σου  και στον εσωτερικό μονόλογο σου με αυτόν, αντιλαμβάνεσαι ότι τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη πιο πολύ. Συνειδητοποιείς ότι αυτά που έλεγες για τους άλλους και χλεύαζες, τώρα έχουν γυρίσει μπούμερανκ σε εσένα. Συνειδητοποιείς ότι απλά καλύτερο θα ήταν να κρατούσες το στόμα σου κλειστό και να μην έπαιρνες καμία θέση διότι τώρα είσαι εσύ σε αυτή την «περίοπτη» θέση που ΕΣΥ ο ίδιος λίγο καιρό πριν κατέκρινες.