Άλλη φορά…

Ο διάλογος είναι φανταστικός. Θα μπορούσε να είναι και αληθινός. Γιατί όχι; στην Ελλάδα βρισκόμαστε…

Χτυπάει η πόρτα του γραφείου του κ. Υπουργού.

-Περάστε…

Τίποτα δεν κουνιέται. Το πορτόφυλλο δεν ανοίγει… Πού να ακούσουν οι απέξω τους απομέσα; Δέκα εκατοστά πάχος έχει η πόρτα… Τώρα η μόνωση μπήκε για άλλο λόγο… Για να μην ακούνε οι από μέσα τους απέξω, αλλά καμιά φορά συμβαίνει και το ανάποδο…

-Περάστε, περάστε, δύο φορές για έμφαση και με υψωμένη τη φωνή, ο Υπουργός.

-Άνοιξε σουσάμι, λέει η γραμματέας που είχε ξεχάσει να πάει κοντά στην πόρτα.  Μεμιάς, ανοίγει. Κι αρχίζει η έφοδος. Και ένας και δύο και τρείς και δέκα και έντεκα! Μιά ολόκληρη ποδοσφαιρική ομάδα! Δηλαδή δέκα και μία γυναίκα! Ποιός στη χάρη τους ποιά στη χάρη της δεν ξέρω, το υποθέτω.

-Καλώς τους! (Ο πρώτος που μπήκε, πιό κοντά στον υπουργό σταυροκοπιέται… Λες να… Τέτοια μελιστάλαχτη υποδοχή;)

Οι υπόλοιποι παίρνουν θέση απέναντι από το υπουργικό γραφείο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα κάνουν τόσο μεγάλα τα υπουργικά γραφεία… Συνήθως είναι άδεια από χαρτιά, τώρα με τα κομπιούτερς και τα IPhones…

Ας είναι.

-Καλημέρα κύριε υπουργέ, με μιά φωνή και μιά ψυχή εν χορώ οι δέκα και η μία γυναίκα!

-Ελάτε, ελάτε, έχουμε λουκουμάκια και τι προτιμάτε, ρακί, τσικουδιά, ούζάκι;

-Ουϊσκάκι δεν έχουμε κύριε Υπουργέ;

Σκύβει κάτω από το γραφείο του ο Υπουργός και από ένα συρτάρι βγάζει ένα μικρό πλακέ μπουκαλάκι: Τώρα στην κρίση, το κρύβουμε για να μην προκαλούμε…

Αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί τα υπουργικά γραφεία είναι μεγάλα…

Ο υπουργός, όλο αυτοπεποίθηση τους αναπτύσσει το σχέδιό του. Για την Ελλάδα ρε γαμώ το…

Παλαμάκια από τους δέκα άντρες και τη μία γυναίκα.

-Έχει κανείς αντίρρηση; Να το συζητήσουμε, παιδιά….

Τσιμουδιά από τους δέκα άντρες και τη μία γυναίκα.

-Ρε παιδιά, μήπως θέλετε κάτι άλλο;

Σηκώνει δειλά το χέρι του ο ένας από τους δέκα άντρες: – Ξέρετε, θα ήθελα να είμαι εγώ ο Κολοκοτρώνης στη θέση του Κολοκοτρώνη, ψέλισε…

-Με τόση αδύναμη φωνή και τόσο κοντός; τον αποπήρε ο κ. Υπουργός.

-Γιατί και ο Κολοκοτρώνης κοντός ήτανε… τάπα…

Δεύτερο χέρι από τους υπολοίπους εννέα άνδρες: Κύριε υπουργέ: Ξερόβηχας. Κύριε Υπουργέ, δεύτερος ξερόβηχας. Κύριε Υπουργέ, πριν ξαναβήξει τρώει μια φάπα. Ουρανοκατέβατη. Ούτε που κατάλαβε από που του ήρθε…

-Λοιπόν, σας ακούω…

-Κύριε Υπουργέ, ζητάμε την άδεια να σώσουμε το σκάφος…

-Ποιό αυτό που βουλιάξατε;

-Ναι, αυτόοοο, όχ, όχι, λάθος. Να φτιάξουμε ένα άλλο κύριε Υπουργέ…

-Για να το ξαναβουλιάξετε;

-Όχι, για να το ξανασώσουμε…

-Σωθήκαμε… Άλλο καλύτερο σχέδιο;

Η μία γυναίκα από τους δέκα άντρες παίρνει το λόγο: Εγώ λέω, Κύριε Υπουργέ, να πάμε στο σπίτι μου να σας φτιάξω κάτι γιουβαρλάκια μούρλια! Κι άλλη φορά, σώνουμε το σκάφος…