Η μεγάλη Αλήθεια των Γλυπτών του Παρθενώνα

ΓΝΩΜΗ

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η τακτική των χαμηλών τόνων που φαίνεται να έχουν υιοθετήσει όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις απέναντι στην Μεγάλη Βρετανία και το Βρετανικό Μουσείο, αναφορικά με τα Γλυπτά του Παρθενώνα, και την επιστροφή τους στην θέση όπου και για την οποία δημιουργήθηκαν πριν από χιλιάδες χρόνια, θα κριθεί ασφαλώς εκ του αποτελέσματος.

Όσοι υποστηρίζουν ότι μία δυναμική διεκδίκηση θα είχε αμεσότερα και ασφαλέστερα αποτελέσματα, επιχειρηματολογούν  ότι με τον τρόπο αυτόν το Βρετανικό Μουσείο βρίσκει ευκαιρία να υπεκφεύγει ποιώντας, απλώς την νήσσα.

Βέβαια, κάθε φορά που ο διεθνής περίγυρος θέτει θέμα, η μεν Βρετανική Κυβέρνηση απαντά πως μόνο αρμόδιο είναι το Μουσείο, το δε Μουσείο πως δεν πρόκειται ποτέ να δώσει πίσω τα Γλυπτά του Παρθενώνα.

Έτσι διαιωνίζεται η διεκδίκηση από πλευράς της Ελλάδος. ΄Ισως, όμως, ακριβώς αυτός να είναι ο στόχος της τακτικής να μην οδηγηθεί η όλη υπόθεση σε Δικαστήριο. Ποιός θα κερδίσει σε μία πιθανή Δίκη; Είναι το κρίσιμο ερώτημα.

Οι Γάλλοι λένε πως για να κερδίσεις μία δίκη δεν φτάνει μόνον να έχεις δίκιο. Πρέπει, επιπροσθέτως, να έχεις και καλό Δικηγόρο, αλλά και καλή και πολλή τύχη!

Με την έννοια αυτή και με δεδομένο ότι σε επίπεδο επιρροής η Αγγλία διαθέτει ασφαλώς ανεξάντλητο οπλοστάσιο, η προσφυγή σε ένα δικαστήριο (έστω της Χάγης) θα μπορούσε να οδηγήσει σε απόφαση σκοπιμότητας και όχι δικαίου.

Όσο, λοιπόν, η υπόθεση παραμένει μετέωρη, όσο υπάρχουν ομογενείς, όπως ο Ασφαλιστής από την Αυστραλία κ. Κόμινος ή ο δικηγόρος από τις ΗΠΑ κ. Ρέππας που αγωνίζονται προσελκύοντας διαρκώς συμμάχους και φίλους (ακόμη και μεταξύ των Βρετανών!) της ιδέας επιστροφής των Γλυπτών, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες επίτευξης του τελικού σκοπού.

Συνάμα, τόσο εναργέστερα καθίσταται αδύναμη και ευάλωτη η θέση του Βρετανικού Μουσείου. Που δεν θέλει να δεχθεί το αυτονόητο: Ότι, δηλαδή, τα Γλυπτά αυτά όπως και το σύνολο του Παρθενώνος και της Ακρόπολης,  αποτελούν το Όλον Ενός και του Αυτού Οικοδομήματος Τέχνης και Πολιτισμού. Γεννημένου και δημιουργημένου μέσα στο φως του ελληνικού ήλιου το λαμπρό.

Του ελληνικού φωτός που διασπώμενο και διαχεόμενο σε έναν ολοκάθαρο Αττικό ουρανό, λούζεται αδιάκοπα στα χρώματα της αυγής και του δειλινού, αρωματίζεται με το άρωμα του γιασεμιού και παιχνιδίζει ατελείωτα με τις πτυχές, με τις ραβδώσεις και με τις κάτασπρες μαρμάρινες επιφάνειες των  Γλυπτών, αποδίδοντας, έτσι, το Ιδεώδες Σύνολο της σύλληψης του Καλλιτέχνη.

Αυτή είναι η απόλυτη ολοκλήρωση του θαυμαστού αυτού Έργου, που ποτέ δεν θα  δουν και δεν θα θαυμάσουν οι επισκέπτες του σκυθρωπού Βρετανικού Μουσείου, με τον ανύπαρκτο ορίζοντα και τον τεχνικό φωτισμό…

Δεν υπάρχει, πιστεύουμε, περισσότερο κραυγαλέα συνηγορία υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών, από το γεγονός αυτό. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία από την ιδιοτελή άρνηση της Μεγάλης αυτής Αλήθειας, που είναι η πεμπτουσία των Αξεπέραστων Δημιουργημάτων του ελληνικού Πνεύματος που τόσο επάξια ενσάρκωναν ο Φειδίας,  ο Καλλικράτης και οι άλλοι Μεγάλοι Δημιουργοί του Ελληνικού Πολιτισμού.

Όπως όλες οι Μεγάλες Αλήθειες, θα έρθει κάποτε η στιγμή της αποκατάστασή τους.