Διάσωση ναυαγίου

Το ναυάγιο, που διατηρείται σε σημαντικό βαθμό, εντοπίστηκε τη δεκαετία του ’80 από ντόπιους ψαροντουφεκάδες μετά από εργασίες εκβραχισμού του υφάλου όταν εξουδετερώθηκαν οι βόμβες βυθού του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Ερευνήθηκε τη δεκαετία του ΄90 από τη διευθύντρια -τότε- της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων Αικατερίνη Δελαπόρτα, σε συνεργασία αρχικά και με το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και το 2000 ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση της ανασκαφής του. Υπήρχε ωστόσο ένα σημαντικό πρόβλημα: Η διατήρησή του.

Μετά την ανέλκυσή του από τον πυθμένα της θάλασσας κι ενώ βρισκόταν μέσα στο νερό, ένα είδος σκουληκιού άρχιζε το καταστροφικό του έργο. Τρύπωνε στο ξύλο και το διέλυε. Γι’ αυτό το 2000, όταν ολοκληρώθηκαν τα δύο τρίτα της ανασκαφής του, αποφασίστηκε να τεθεί σε εφαρμογή ένα καινοτόμο πείραμα που είχε ξεκινήσει εργαστηριακά, πριν από λίγα χρόνια, το ΤΕΙ Αθηνών και το οποίο στη συνέχεια εξελίχθηκε σε παγκόσμια πρωτιά. Η μέθοδος αφορούσε στην κάλυψη του σκελετού του πλοίου με γεωΰφασμα ώστε να διαπιστωθεί μετά από χρόνια αν η λύση αυτή μπορεί να προστατεύσει την ξυλεία του σωζόμενου σκαριού, συνεπώς και άλλων ναυαγίων.

Σημειώνεται, ότι τον Απρίλιο του 2012, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο έδωσε το “πράσινο φως” στο πρόγραμμα για τη «Διάσωση ξύλινων ναυαγίων στο μεσογειακό θαλάσσιο οικοσύστημα: Ανάπτυξη και εφαρμογή καινοτόμων μεθόδων για την κατά χώραν προστασία τους», που υλοποιείται από το ΤΕΙ Αθηνών, σε συνεργασία με το Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών και το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, στο πλαίσιο του ευρύτερου προγράμματος «Θαλής». Ο στόχος του είναι διπλός: Να αξιολογηθεί κατά πόσο η χρήση των γεωϋφασμάτων λειτούργησε προστατευτικά στο ναυάγιο της Ζακύνθου και να εφαρμοστεί η ίδια μέθοδος στο ναυάγιο του 13ου αιώνα που βρίσκεται έξω από το λιμάνι της Ρόδου.

πηγή : amna.gr