Ομογενής επιχειρηματίας για την οικονομική κρίση

Ο Ανδρέας Λιβέρης, ομογενής από τον Αυστραλία, που μοιράζει, όμως, το χρόνο του ανάμεσα στην Αυστραλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, βρέθηκε στην Αθήνα μέλος της συνοδείας του π. Προέδρου της Αμερικής κ. Μπιλ Κλίντον.

Ένας από τους σαράντα επιχειρηματίες που αποτέλεσαν το “λόμπι” των ομογενών επιχιερηματιών, πρόεδρος της Dow Chemical, ο κ. Λιβέρης, εγγονός Έλληνα μετανάστη στην Αυστραλία,  είναι ένας από τους ομογενείς επιχειρηματίες που θα έβλεπε τον εαυτό του να επενδύει, υπό προϋποθέσεις, στην γενέτειρα προκειμένου να την βοηθήσουν να ξεπεράσει την οικ0νομική κρίση. Ο κ. Λιβέρης μίλησε σε τηλεοπτικό σταθμό εκθέτοντας τις απόψεις του.

Ο κ. Λιβέρης αναφέρθηκε στο γενικότερο αρνητικό οικονομικό κλίμα που επικρατεί όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά γενικότερα στην Ευρώπη με αιχμή του δόρατος εκτός της Ελλάδος και της Ισπανίας, Ιταλίας και Πορτογαλίας.

Με σοβαρότητα και υπευθυνότητα αναφέρθηκε στις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει η Ελλάδα στην προσπάθειά της να στρέψει τον τροχό προς την ανάπτυξη. Ο κ. Λιβέρης υποστήριξε ότι η παρούσα τρικομματική κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και σε όλες τις μεταρρυθμίσεις ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον για επενδύσεις, που θα φέρουν την “άνοιξη” στην ελληνική οικονομία.

Ο κ. Λιβέρης πρόσθεσε ότι οι ομογενείς θέλουν να βοηθήσουν την γενέτειρα και είναι πρόθυμοι να κάνουν ό,τι χρειάζεται.

Ο Ελληνας που ηγείται ενός αμερικανικού κολοσσού

(Από το ΒΗΜΑ)

Τους τελευταίους μήνες το πρόσωπο του επικεφαλής του παγκόσμιας δράσης αμερικανικού πετροχημικού κολοσσού από το 1897 -η χρηματιστηριακή αξία του οποίου κυμαίνεται στα 49 δισ. δολάρια- πρωταγωνίστησε στις οικονομικές σελίδες των ξένων εφημερίδων και περιοδικών. Αφορμή ήταν οι εξελίξεις στην κορυφαία επιχείρηση κατασκευής χημικών και πλαστικών με έδρα το Μίντλαντ του Μίσιγκαν, που έχει κέρδη 3,7 δισ. δολάρια και απασχολεί 43.000 υπαλλήλους σε όλο τον κόσμο. Η απόφασή του κ. Λιβέρη να απολύσει δύο υψηλόβαθμα στελέχη της Dow Chemical με την κατηγορία ότι αναμείχθηκαν σε μυστικές διαπραγματεύσεις για την πώλησή της σε ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια προκάλεσε αίσθηση στον επιχειρηματικό κόσμο, αλλά και αναστάτωση στο εσωτερικό της εταιρείας.

Η άμεση αντίδραση του κ. Λιβέρη σκιαγραφεί με έναν τρόπο τον χαρακτήρα αλλά και την καταγωγή του. Εξάλλου από το 2004 που ανέλαβε καθήκοντα διευθύνοντος συμβούλου και το 2006 τη θέση του προέδρου αντίστοιχα, θεωρείται ότι έχει κάνει καλό στην εταιρεία, η οποία έχει περάσει από αρκετές δυσκολίες. Μάλιστα το 2002 η πτώση των κερδών ανάγκασε την επιστροφή του προηγούμενου επικεφαλής για τα έτη 1995 ως 2000, του Ελληνοαμερικανού Γουίλιαμ Σ. Σταυρόπουλου, ο οποίος επέβλεψε και τη μετάβαση των καθηκόντων του στον κ. Λιβέρη.

Στο Ντάργουιν της Αυστραλίας

Ο Ανδρέας Λιβέρης γεννήθηκε στο Ντάργουιν, ένα μεγάλο λιμάνι στη βόρεια ακτή της Αυστραλίας. «Εκεί εγκαταστάθηκε ο παππούς μου το 1910 εγκαταλείποντας το Καστελόριζο», περιγράφει στο «Βήμα» ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Dow Chemical. «Η φτώχεια στο νησί τον ανάγκασε να μεταναστεύσει. Στη συνέχεια έφερε τη γυναίκα και τον μικρό του γιο, τον πατέρα μου» συνεχίζει. «Τότε το Ντάργουιν είχε μόνο 300 κατοίκους». Εξαιτίας όμως του τροπικού κλίματος και της απομόνωσης της περιοχής, ο παππούς του πέθανε από μια άγνωστη ασθένεια όταν ο πατέρας του ήταν μόλις εννέα ετών.

Ο 52χρονος επικεφαλής της Dow Chemical θυμάται χαρακτηριστικά την ετερογένεια του πληθυσμού στη γενέτειρά του. «Είναι μια πόλη τόσο της Ασίας όσο και της Αυστραλίας» εξηγεί. «Οταν μεγαλώνεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η ποικιλομορφία είναι κάτι το φυσικό. Σχεδόν δεν την προσέχεις. Σέβεσαι τους ανθρώπους γι’ αυτό που είναι και όχι για το πώς φαίνονται».

Στα 17 του χρόνια, μετά τον θάνατο του πατέρα του μετακόμισε στο Μρισμπέιν, στην ανατολική ακτή της αυστραλιανής ηπείρου, εκεί όπου ζούσε η οικογένεια της μητέρας του. «Ο πατέρας μου ξεκίνησε σαν ξυλουργός στο Ντάργουιν και από εκεί κατάφερε να φτιάξει τη μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρεία στη Βόρεια Αυστραλία» δηλώνει ο κ. Λιβέρης. «Οταν πέθανε, τα χρήματα ήταν ένα ζήτημα για εμάς». Ετσι, αν και νεαρός ο Ανδρέας, ως μεγαλύτερος από τις δύο αδερφές του, άρχισε να δουλεύει περιστασιακά για να εξοικονομήσει χρήματα. Παράλληλα με το σχολείο είχε πάθος με τον αθλητισμό. «Ακόμη μου αρέσουν πολύ τα σπορ» αναφέρει. Ειδικά το μπάσκετ, το τρέξιμο και το γκολφ.

Σπούδασε χημικός μηχανικός με κρατική υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ. Ωστόσο, παρ’ ότι ο υψηλότατος βαθμός στο πτυχίο του το 1975 του χάρισε μία ακόμη υποτροφία στην Οξφόρδη της Μεγάλης Βρετανίας, εκείνος την απέρριψε ακούγοντας τη συμβουλή του μέντορά του καθηγητή Ντον Νίκλιν. «Μου σύστησε να δοκιμάσω την “πραγματική ζωή” δηλώνει. «Είχε δίκιο. Ηταν ένας από τους λίγους ανθρώπους στη ζωή μου στους οποίους στράφηκα για συμβουλές» συμπληρώνει ο κ. Λιβέρης.

Η πρώτη εργασία

Η πρώτη του δουλειά ήταν το 1976 στην εταιρεία που σήμερα ηγείται. «Πέρασα από πολλές συνεντεύξεις. Ημουν απλά ένας νεαρός φοιτητής και εκείνοι μου μιλούσαν για το πόσο σημαντικό ήταν να προσελκύσουν νέους με υψηλές δυνατότητες και να τους δώσουν ευκαιρίες σε μικρή ηλικία» θυμάται.

Για πολλά χρόνια της επαγγελματικής του πορείας έζησε στην Ασία. «Ημουν επικεφαλής στην Ταϊλάνδη, όπου επέβλεψα τη δημιουργία της Siam Cement-Dow Group, της μεγαλύτερης κοινοπραξίας της εταιρείας στην Ασία» αναφέρει. «Σε ηλικία 22 ετών δούλευα στο Χονγκ Κονγκ, το οποίο, όπως και το Ντάργουιν, είναι ένα ασιατικό χωνευτήρι, μόνο πολύ μεγαλύτερο. Εκεί έμαθα τη σημασία τού να αντιλαμβάνεσαι τις διαφορετικές κουλτούρες και να συνεργάζεσαι με την καθεμιά» εξηγεί. «Στη Δύση το επιχειρείν εξελίσσεται ως επί το πλείστον με τρία βασικά κριτήρια: το νομικό πλαίσιο, τη λογική ή την επιχειρηματική πρόταση και τη σχέση. Στην Ασία ωστόσο αυτή η σειρά αντιστρέφεται και η σχέση γίνεται το πρώτιστο κριτήριο».

Για εκείνον όμως μεγαλύτερη σημασία είχε ότι έχτισε κάτι από το μηδέν. «Το να δημιουργείς σχέσεις απαιτεί ευαισθησία και υπομονή, αλλά είναι απόλυτα αναγκαίο για την επιτυχία» λέει. Στη διαδρομή της καριέρας του έμαθε πολλά πράγματα. Ενα από αυτά είναι και ότι η «αποτυχία είναι καλύτερος δάσκαλος από την επιτυχία». Η αποτυχία ήρθε στον δρόμο του όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 κλήθηκε να ηγηθεί της ίδρυσης μιας επιχείρησης περιβαλλοντικών υπηρεσιών για τον αμερικανικό κολοσσό. «Το να πουλάμε υπηρεσίες αντί προϊόντα ήταν κάτι καινούργιο για εμάς» εξομολογείται. Το εγχείρημα δεν πέτυχε, αλλά η εμπειρία αξιοποιήθηκε σε μεταγενέστερες πρωτοβουλίες. «Κυρίως με έκανε θερμό υποστηρικτή των νέων επιχειρηματικών αναπτυξιακών προγραμμάτων» δηλώνει.

Προτεραιότητα η οικογένεια

Παρά τις πολλές και πολύπλοκες υποχρεώσεις του, το μεγαλύτερο πάθος και η βασική του προτεραιότητα είναι η οικογένειά του, η σύζυγός του Πόλα και τα τρία του παιδιά, Νικόλας, Αλεξάνδρα και Αντώνης. «Ο μικρότερος γιος μας, ο Αντώνης, είναι στο Γυμνάσιο και ζει ακόμη σπίτι μας» λέει ο Ανδρέας Λιβέρης. Τα δύο μεγαλύτερα παιδιά έχουν τελειώσει τις σπουδές τους στο Πανεπιστήμιο. Η Αλεξάνδρα ενδιαφέρεται για καριέρα στις διεθνείς σχέσεις και ο Νικόλας στις επιχειρήσεις και στα οικονομικά. Ο επικεφαλής της Dow Chemical στον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο του ασχολείται με την αστρονομία, τα μαθηματικά και την κβαντομηχανική. «Μου αρέσει πολύ να διαβάζω για αριθμούς και τον ρόλο που παίζουν τα μαθηματικά στη ζωή μας» σχολιάζει. Θαυμάζει το έργο των Στίβεν Χόκινγκ, Μπράιαν Γκριν και Καρλ Σαγκάν.

Δυσκολεύεται ωστόσο να περιγράψει το στυλ ηγεσίας του όταν τον ρωτούν. «Θα έλεγα ότι είμαι ανοιχτός και προσγειωμένος. Εχω την ικανότητα να συνεργάζομαι με ανθρώπους σε οποιοδήποτε επίπεδο και περιβάλλον» δηλώνει. Αυτό είναι που του αρέσει στη δουλειά του. Προσανατολισμένος στο αποτέλεσμα, αξιώνει από τους ανθρώπους να φέρουν εις πέρας τις υποχρεώσεις τους. Ο ίδιος άλλωστε προσπαθεί να κάνει πάντα τα λόγια του πράξη. Έτσι, αξιολογεί και τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου. «Η λέξη “υπευθυνότητα” ακούγεται συχνά από το στόμα μου» λέει χαρακτηριστικά.

Υπερήφανος γιατί είναι Ελληνας

Πέρα απ’ όλα όμως ο Ανδρέας Λιβέρης είναι περήφανος για τις ελληνικές του ρίζες. Θεωρεί τον εαυτό του «Αυστραλοαμερικανό Ελληνα». «Πατά» σε τρεις ηπείρους. «Μεγάλο κατόρθωμα για κάποιον που έχει δύο πόδια» αστειεύεται. «Θα είμαι πάντα Έλληνας όμως. Αυτή είναι η κληρονομιά μου. Και παρ’ όλο που άνθρωποι με ελληνική καταγωγή έχουν ενσωματωθεί σε πολλές και διαφορετικές χώρες και κουλτούρες -με επιτυχία -, μοιραζόμαστε αρχές που ξεπερνούν τα εθνικά σύνορα». Αναφέρεται στις στενά δεμένες οικογένειες, τη μόρφωση και τη σκληρή δουλειά, την κατανόηση ότι όλοι έχουν αξία και το πνεύμα ισοτιμίας. «Κυρίως όμως θυμόμαστε ότι τα σημαντικά πράγματα συνήθως είναι απλά: οικογένεια, φίλοι, ευθύνη στο κοινωνικό σύνολο» καταλήγει.

Η Ελληνική Διασπορά είναι πολύ δυνατή, ειδικά σε χώρες που φιλοξένησαν μετανάστες στις ακτές τους και ο κ. Λιβέρης είναι μέλος του «Leadership 100» στη Νέα Υόρκη, μιας οργάνωσης που δημιουργήθηκε με την καθοδήγηση του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου για την προώθηση της ελληνορθόδοξης πίστης και αρχών στην Αμερική. «Υπάρχουν πολλοί Ελληνες που προσφέρουν πολλά στις ελληνικές ρίζες τους» λέει.

Οσο για την Ελλάδα, «Εχω έρθει στην Ελλάδα πολλές φορές με την οικογένειά μου» θυμάται «και πρέπει να ομολογήσω ότι απολαύσαμε κάθε στιγμή». Εξάλλου η αδερφή του ζει στη Ρόδο και την επισκέπτεται συχνά. Οπως και το νησί του παππού του, το Καστελόριζο. «Σκέφτομαι να επενδύσω εκεί» εξομολογείται.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ