“Για ποιον χτυπά η καμπάνα”

Μιλάμε  φυσικά  για  έναν  από  τους  σημαντικότερους  αμερικανούς  συγγραφείς  του  20ου  αιώνα.

Ο  ΄Ερνεστ  Χέμινγουεϊ  γεννήθηκε το  1899  στο  Όουκ  Παρκ  του  Ιλλινόις. Το  Όουκ  Παρκ,  στο  οποίο  μεγάλωσε  ήταν  μία  συντηρητική  κοινωνία  την  οποία  αποκάλεσε  ο  Χέμινγουεϊ  ως  πόλη  με  “με  ανοιχτές  αυλές  και  στενά  μυαλά”.

Ανατράφηκε  σε  ένα  έντονα  θρησκευτικό  περιβάλλον.  Κατά  τη  διάρκεια  των  σπουδών  του,  διακρίθηκε  για  τις  επιδόσεις  του   όχι  μόνο  στη  φιλολογία,  αλλά  και  σε  αθλήματα  του  αμερικάνικου  μποξ  και  ποδοσφαίρου.

Σε  ηλικία  δεκαοχτώ  ετών,  ο  Χέμινγουεϊ  μετά  από  παρακίνηση  του  πατέρα  του,  πήγε  και  κατατάχθηκε  στον  αμερικάνικο  στρατό  στη  διάρκεια  του  Α΄ Παγκοσμίου  πολέμου.

Οι  εμπειρίες  του  στο  μέτωπο,  η  ανάρρωσή  του  σε  νοσοκομείο  του  Μιλάνου  μετά  τον  τραυματισμό  του, ήταν  η  αφορμή  να  γράψει  το  μυθιστόρημα “Αποχαιρετισμός  στα  όπλα”.

Το  1920  άρχισε  να  εργάζεται  ως  δημοσιογράφος  και  αναταποκριτής  της  εφημερίδας  Toronto  Star  Weekly.  Ο  Χέμινγουεϊ   είχε  έντονη  ερωτική  ζωή,  παντρεύτηκε  τρεις  φορές.

Ήταν  λάτρης  των  ταξιδιών  και  η  εμπειρία  του  απ’αυτά  τα  ταξίδια,  δημοσιεύθηκε  μέσα  στα  διηγήματά  του.  Μερικά  από  τα  σημαντικότερα  έργα  του  είναι: “Ο  ήλιος  ανατέλλει  ξανά”,  “Στον  καιρό  μας”,  η  συλλογή  του,  “Άντρες  χωρίς  γυναίκες”.

Έζησε  στο  Παρίσι,  στη  Φλόριντα  της  Αμερικής  και  στην  Κούβα.

Λάτρευε  την  Ισπανία,  υπήρξε  φανατικός  θαυμαστής  των  ταυρομαχιών, όπου  και  το  βιβλίο  του  “Θάνατος  το  απομεσήμερο”- 1932.  Σ’ ένα  ταξίδι  του  στην  Αφρική  αφιέρωσε  το  βιβλίο  του  “Πράσινοι  λόφοι  της  Αφρικής”-1935.

Στην  πορεία  της  ζωής  του  γνώρισε  αρκετούς  λογοτέχνες,  συνδέθηκε  φιλικά  με  τον  Σκοτ  Φιτζέραλντ,  τον  Έζρα  Πάουντ  και  τον  Τζαίημς  Τζόυς.  Αργότερα  εγκαστάθηκε  στην  Κούβα  στην  βίλα  Φίνκα  Βίχια,  κοντά  στην  Αβάνα.  Εμπνεύστηκε  από  την  ομορφιά της  και  έγραψε  το μυθιστόρημά  του, “Για  ποιον  χτυπά  η  καμπάνα”-1940.

Μέχρι  σήμερα  αναγνωρίζεται  ως  το  σημαντικότερο  έργο  του,  που  σημείωσε  μεγάλη  εμπορική  επιτυχία  με  πολύ  καλές κριτικές.  Μετά  τον  Β΄ Παγκόσμιο  πόλεμο,  άρχισε  η  πτώση  του.

Αντιμετώπισε  πολλά  προβλήματα  με  την  υγεία  του  κι  αυτό  ήταν  σοβαρό  εμπόδιο  στο  έργο του.

Η  κατάθλιψη  και  ο  αλκοολισμός  ήταν  η  καταστροφή  του.  Αποπειράθηκε  να  αυτοκτονήσει  την  άνοιξη  του  1961.  Στις  2  Ιουλίου  της  ίδιας  χρονιάς  αυτοπυροβολήθηκε  στο  κεφάλι,  ο  τάφος  του   βρίσκεται  στο  καθολικό  νεκροταφείο  του  Ketchum.

Εμείς  θα  τον  ευγνωμονούμε  για  την  προσφορά του  στην  παγκόσμια  λογοτεχνία,  όπως  το  περιοδικό  Life  το  1953,  του  χάρισε  το  Βραβείο  Πούλιτζερ  και  το  Νόμπελ  λογοτεχνίας  το  1954.