“Τί φταίει; κανένα στόμα δεν το βρε και δεν το πε ακόμα…”

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Όπως σημειώσαμε  την Τετάρτη, μπροστά στην κρισιμότητα των στιγμών που διέρχεται η γενέτειρα,  θύμα και αυτή εν πολλοίς της  παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που ξέσπασε το 2007-2008, η Ομογένεια σε ευρύτερη κλίμακα, αλλά ειδικότερα τα εκατομμύρια  ελληνικής καταγωγής Αμερικανών  πολιτών, δείχνουν να είναι  απόντα από την προσπάθεια να σταθούν αποφασιστικοί συμπαραστάτες τείνοντας  χείρα βοηθείας προς την πρώτη πατρίδα. “Τί φταίει; Κανένα στόμα δεν τό βρε και δεν το πε ακόμα”, λέει ο ποιητής.  (https://www.panhellenicpost.com/archives/13518).

Σε αντίστιξη, χθες Πέμπτη μιλήσαμε για την οργάνωση Παναμερικανικής εμβέλειας που σύστησαν οι Ελληνοαμερικανοί  το 1940, την Greek War Relief Association, Inc. που τόσο πολύ και τόσο αποφασιστικά βοήθησε την Ελλάδα στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. https://www.panhellenicpost.com/archives/13610

Η Οργάνωση αυτή, ήταν οργανωμένη με σύστημα και με σχέδιο. Περισσότερα από χίλια τμήματα χωρισμένα σε δέκα περιφέρειες, στις οποίες, ήταν διωρισμένοι δέκα Γενικοί Επόπτες, ήταν το «δένδρο» της οργάνωσης της Greek War Relief. Σε κάθε Πολιτεία των Περιφερειών είχαν εκλεγεί ή είχαν υπό των Γενικών Εποπτών διορισθεί υπεύθυνοι επόπτες οι οποίοι επέβλεπαν τις τοπικές επιτροπές των διαφόρων πόλεων. Δεν θα δημοσιεύσουμε κατά περιφέρειας, πολιτείας και πόλεις τα ονόματα των περίπου 1.190 αξιωματούχων όλων των επιτροπών. Αυτά υπάρχουν.

Η διάρθρωση κάλυπτε όλη την Αμερικανική Συμπολιτεία, τον Καναδά, Την Κούβα, την Χαβάι, το Μεξικό και τον Παναμά.

Οι περιπου 1.190 αυτοί αξιωματούχοι δεν αντιπροσωπεύουν και όλους τους ομογενείς  που εργάστηκαν για τον έρανο. Αυτά είναι μόνον τα ονόματα των αξωματούχων των διαφόρων Περιφερειών των Πολιτειών και των Τμημάτων των Πόλεων. Για να φαντασθεί ο αναγνώστης ολόκληρη την στρατιά των ομογενών που εξεστράτευσαν υπέρ του εράνου, πρέπει να υπολογίσει τις χιλιάδες εκείνων που αποτέλεσαν τα απλά μέλη των Επιτροπών. Πρέπει να υπολογίσει και τις χιλιάδες των Ελληνίδων που έτρεξαν και εργάστηκαν για τον έρανο. Και πρέπει να υπολογίσει και τις χιλιάδες των αγοριών και των κοριτσιών της νέας γενιάς που βοήθησαν  στην μεγάλη προσπάθεια. Ακόμη πρέπει κανείς να υπολογίσει και τις χιλιάδες των ομογενών που πρόσφεραν βοηθούντες μόνον τα αξιωματούχα ή τα απλά μέλη της Οργανώσεως.

Τότε μόνον  θα φανεί  με ολόκληρο το μεγαλείο του ο συναγερμός του Ελληνισμού της Αμερικής υπέρ της Ελλάδος. Τότε μόνον θα αποδειχθεί πόσο ανίκανες στάθηκαν οι δοκιμασίες της ξενειτιάς και όλο το φαρμάκι της, να σκληρύνουν την καρδιά του Ελληνισμού ή να του αμβλύνουν τα πατριωτικά του αισθήματα.

Το ποσόν του εράνου ξεπέρασε τελικά τα επτά εκατομμύρια δολάρια. Και άλλα πολύ περισσότερα χρήματα έστειλαν οι ομογενείς απευθείας στους δικούς τους.

ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΡΗΡ

Όλα αυτά τα στοιχεία είναι παρμένα από το βιβλίο του πρώην εκδότη του Εθνικού Κήρυκα, αείμνηστου Μπάμπη Μαρκέτου, «Η Ελλάς στο Σταυροδρόμι»,  Έκδοσις Εθνικού Κήρυκος, Μάϊος 1942 και το οποίο επανέκδοσε με ευγενική χορηγεία  το 2009 το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, στην Αθήνα.

Τι αποδεικνύουν όλα τα προταθέντα στοιχεία;  Ότι η Ομογένεια όταν έχει άξιους ηγέτες, όταν οργανώνεται σωστά, όταν βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με την Ελληνική επίσημη πολιτεία,  επιτελεί θαύματα. Διότι έχει πνευματικά φόντα. Διαθέτει οικονομική ευρωστεία. Και διαπνέεται από ένα αδιαπραγμάτευτο, αγνό πατριωτικό αίσθημα.

Βέβαια υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Η Ελληνική Πολιτεία. Δεν είναι κάθε φορά που η συμπεριφορά της υπηρετεί το αυτονόητο. Δεν είναι κάθε φορά που οι αποφάσεις ή οι ενέργειές της βρίσκουν σύμφωνη την κοινή γνώμη της ομογένειας. Δεν είναι κάθε φορά που οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί της συμπεριφέρονται κατά τον προσήκοντα τρόπο ή με την πρέπουσα προσοχή προς τους ομογενειακούς φορείς  και τους εκπροσώπους των.

Είναι φορές που το κράτος φέρεται υπεροπτικά προς τον ομογενή. Η δημόσια διοίκηση κάποτε τον ταλαιπωρεί. Ορισμένοι αετονύχιδες τον εκμεταλλεύονται. Δυστυχώς, υπάρχουν παραδείγματα…

Είναι και αυτή, η κατά περιπτώσεις, δηλαδή, ανοίκεια συμπεριφορά του ελληνικού κράτους και ορισμένων εκπροσώπων του, υπεύθυνη για την σημερινή «χαλαρωτική», ως προς τα αντανακλαστικά της για την Ελλάδα, εικόνα που παρουσιάζει η Ομογένεια.

Επίσης, μπορεί κανείς να αντιτάξει: Μα εκείνα τα χρόνια είχαμε πόλεμο. Η πατρίδα κινδύνευε να χαθεί. Επόμενο ήτανε να υπάρξει μιά γιγαντιαία κινητοποίηση για τη σωτηρία της.

Ας μην γελιώμαστε. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Και από την ίδια ¨κατεύθυνση”. Πόλεμος είναι και αυτό που σήμερα υφίσταται  η γενέτειρα. Δεν βλέπουμε τα όπλα, γιατί το πεδίο της μάχης είναι οικονομικό. Βλέπουμε,  όμως, τα θύματα. Και όχι μόνον όσους  πέφτουν από τα μπαλκόνια, τις ταράτσες ή την Ακρόπολη. Τα αμέτρητα καταστήματα που είναι κλειστά κατά μήκος όλων των κεντρικών δρόμων της πρωτεύουσας τι άλλο από θύματα  του ανελέητου πολέμου είναι;

Όλοι οι συμπατριώτες μας, κοντά το 22% του ενεργού πληθυσμού που είναι άνεργοι, τι άλλο από θύματα του ίδιου απεχθούς πολέμου είναι; Τα παιδιά που πεινάνε, οι μάνες που έχουν βγει στη ζητειανιά, τι είναι όλοι αυτοί;

Είναι πολύ απλό και πολύ βολικό να λέμε “φταίνε οι Έλληνες”. Δεν είναι έτσι. Φταίνε αναμφίβολα ΚΑΙ οι Έλληνες.

Η Ομογένεια –και όχι μόνον της Αμερικής- μπορεί και πρέπει να βοηθήσει τη γενέτειρα. Δεν λέμε να «επενδύσει».  Τουλάχιστον όχι μόνον. Να επενδύσει, αλλά και να βοηθήσει. Όταν κάνεις επένδυση, οπουδήποτε, αναλαμβάνεις και το ρίσκο της χασούρας. Όταν βοηθάς, προσφέρεις και δεν περιμένεις αντάλλαγμα. Και η ομογένεια θέλει να προσφέρει.  Το προσπαθεί. Δυστυχώς λείπουν  ο σχεδιασμός και ο συντονισμός που θα επέτρεπαν να φανεί το αποτέλεσμα της έφεσης των Ομογενών, σε όλο του το μεγαλείο.

Και επ΄αυτού, όσοι θεωρούν εαυτούς σημερινούς ηγέτες της Ομογένειας, έχουν πολλά να πράξουν.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Αύριο, απόψεις ομογενών.