Φέτα και λάδι τα “κλειδιά” εξόδου από την κρίση

Οι ξένοι δημοσιογράφοι βλέπουν αυτό που οι Έλληνες δημοσιογράφοι αρνούνται να δουν, οι ομογενείς συνάδελφοι απαξιούν και όλοι μαζί έχουμε αφεθεί να χορεύουμε το χορό του Ζαλόγγου…

Οι αυτοκτονίες έχουν εισβάλει πια εφιαλτικά στην καθημερινότητά μας. Τα καταστήματα το ένα κατόπιν του άλλου βάζουν λουκέτο. Η κρίση έχει αφανίσει την λεγόμενη «μεσαία τάξη». Πλέον μόνον πολύ πλούσιοι και πολλοί φτωχοί υπάρχουν στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία.

 Οι ξένοι δημοσιογράφοι βλέπουν αυτό που οι Έλληνες δημοσιογράφοι αρνούνται να δουν, οι ομογενείς συνάδελφοι απαξιούν και όλοι μαζί έχουμε αφεθεί να χορεύουμε το χορό του Ζαλόγγου…

Οι αυτοκτονίες έχουν εισβάλει πια εφιαλτικά στην καθημερινότητά μας. Τα καταστήματα το ένα κατόπιν του άλλου βάζουν λουκέτο. Η κρίση έχει αφανίσει την λεγόμενη «μεσαία τάξη». Πλέον μόνον πολύ πλούσιοι και πολλοί φτωχοί υπάρχουν στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία.

Νέοι άνθρωποι βλέπουν τα όνειρά τους να καταρρέουν. Μένουν αναξιοποίητοι στα ράφια της ανεργίας. Η νέα κυβέρνηση προσπαθεί να βρει το βηματισμό της. Οι νέοι υπουργοί βρίσκονται αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα. «Οι προηγούμενοι εγγράψει 300 εκ. ευρώ λιγότερα στον προϋπολογισμό του υπουργείου. Αν δεν βρω αυτά τα χρήματα, τέλος Οκτωβρίου οι … θα κάνουν στάση πληρωμών», μας έλεγε χθες υπουργός, για ευνόητους λόγους δεν αποκαλύπτουμε το όνομά του.

Και ενώ έτσι βρίσκεται η χώρα, έρχεται δημοσιογράφος των New York Times, να πει το αυτονόητο:

«Με,τη φέτα και το ελαιόλαδο έχετε στα χέρια σας ένα από τα κλειδιά εξόδου της Ελλάδας από την κρίση»!

Να σημειωθεί ότι η χώρα έχει μόνο το 28% της παγκόσμιας αγοράς φέτας και σχεδόν 4% της παγκόσμιας αγοράς ελαιολάδου.
Πώς συνέβη αυτό; Την τελευταία περίπου δεκαετία, εταιρείες στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, τη Δανία και άλλες χώρες αψήφισαν τους κανονισμούς που επιτρέπουν την παραγωγή φέτας μόνο στην Ελλάδα και επένδυσαν σε έρευνα και εξοπλισμό που θα τους επέτρεπαν την παραγωγή του τυριού, δημιουργώντας μάλιστα προϊόντα από αυτό όπως τυρί που αλείφεται ή χωρίς λιπαρά.

Στην Ιταλία και την Ισπανία, οι μικρές εταιρείες παραγωγής ελαιολάδου συγχωνεύθηκαν με μεγάλες- παγκόσμια ανταγωνιστικές- πολυεθνικές, εκσυγχρονίζοντας την παραγωγή τους και σήμερα καλύπτουν περίπου το σύνολο της παγκόσμιας ζήτησης. Και οι Έλληνες, παρά τα πολυάριθμα πλεονεκτήματά τους, παραμένουν το λιγότερο κερδοφόρο κομμάτι της εφοδιαστικής αλυσίδας, εξάγοντας πρώτες ύλες με πολύ μικρά περιθώρια κέρδους.

Ο αρθρογράφος αναφέρει μεταξύ άλλων και την έκθεση της εταιρείας συμβούλων McKinsey, η οποία επισημαίνει αυτές τις προκλήσεις ως ευκαιρίες. Με επενδύσεις, νέες διοικήσεις και έλεγχο ποιότητας, οι κλάδοι του ελαιολάδου και της φέτας μπορούν να αυξήσουν σημαντικά την κερδοφορία τους, επισημαίνεται.

Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρό για τους Έλληνες, τους Ομογενείς , αλλά και τους φιλέλληνες επιχειρηματίες και εμπόρους.

Νέοι άνθρωποι βλέπουν τα όνειρά τους να καταρρέουν. Μένουν αναξιοποίητοι στα ράφια της ανεργίας. Η νέα κυβέρνηση προσπαθεί να βρει το βηματισμό της. Οι νέοι υπουργοί βρίσκονται αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα. «Οι προηγούμενοι εγγράψει 300 εκ. ευρώ λιγότερα στον προϋπολογισμό του υπουργείου. Αν δεν βρω αυτά τα χρήματα, τέλος Οκτωβρίου οι … θα κάνουν στάση πληρωμών», μας έλεγε χθες υπουργός, για ευνόητους λόγους δεν αποκαλύπτουμε το όνομά του.

Και ενώ έτσι βρίσκεται η χώρα, έρχεται δημοσιογράφος των New York Times, να πει το αυτονόητο:

«Με,τη φέτα και το ελαιόλαδο έχετε στα χέρια σας ένα από τα κλειδιά εξόδου της Ελλάδας από την κρίση»!

Να σημειωθεί ότι η χώρα έχει μόνο το 28% της παγκόσμιας αγοράς φέτας και σχεδόν 4% της παγκόσμιας αγοράς ελαιολάδου.
Πώς συνέβη αυτό; Την τελευταία περίπου δεκαετία, εταιρείες στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, τη Δανία και άλλες χώρες αψήφισαν τους κανονισμούς που επιτρέπουν την παραγωγή φέτας μόνο στην Ελλάδα και επένδυσαν σε έρευνα και εξοπλισμό που θα τους επέτρεπαν την παραγωγή του τυριού, δημιουργώντας μάλιστα προϊόντα από αυτό όπως τυρί που αλείφεται ή χωρίς λιπαρά.

Στην Ιταλία και την Ισπανία, οι μικρές εταιρείες παραγωγής ελαιολάδου συγχωνεύθηκαν με μεγάλες- παγκόσμια ανταγωνιστικές- πολυεθνικές, εκσυγχρονίζοντας την παραγωγή τους και σήμερα καλύπτουν περίπου το σύνολο της παγκόσμιας ζήτησης. Και οι Έλληνες, παρά τα πολυάριθμα πλεονεκτήματά τους, παραμένουν το λιγότερο κερδοφόρο κομμάτι της εφοδιαστικής αλυσίδας, εξάγοντας πρώτες ύλες με πολύ μικρά περιθώρια κέρδους.

Ο αρθρογράφος αναφέρει μεταξύ άλλων και την έκθεση της εταιρείας συμβούλων McKinsey, η οποία επισημαίνει αυτές τις προκλήσεις ως ευκαιρίες. Με επενδύσεις, νέες διοικήσεις και έλεγχο ποιότητας, οι κλάδοι του ελαιολάδου και της φέτας μπορούν να αυξήσουν σημαντικά την κερδοφορία τους, επισημαίνεται.

Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρό για τους Έλληνες, τους Ομογενείς , αλλά και τους φιλέλληνες επιχειρηματίες και εμπόρους. Να επιδοθούν στην εμπορία και την καταν

Οι ξένοι δημοσιογράφοι βλέπουν αυτό που οι Έλληνες δημοσιογράφοι αρνούνται να δουν, οι ομογενείς συνάδελφοι απαξιούν και όλοι μαζί έχουμε αφεθεί να χορεύουμε το χορό του Ζαλόγγου…

Οι αυτοκτονίες έχουν εισβάλει πια εφιαλτικά στην καθημερινότητά μας. Τα καταστήματα το ένα κατόπιν του άλλου βάζουν λουκέτο. Η κρίση έχει αφανίσει την λεγόμενη «μεσαία τάξη». Πλέον μόνον πολύ πλούσιοι και πολλοί φτωχοί υπάρχουν στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία.

Νέοι άνθρωποι βλέπουν τα όνειρά τους να καταρρέουν. Μένουν αναξιοποίητοι στα ράφια της ανεργίας. Η νέα κυβέρνηση προσπαθεί να βρει το βηματισμό της. Οι νέοι υπουργοί βρίσκονται αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα. «Οι προηγούμενοι εγγράψει 300 εκ. ευρώ λιγότερα στον προϋπολογισμό του υπουργείου. Αν δεν βρω αυτά τα χρήματα, τέλος Οκτωβρίου οι … θα κάνουν στάση πληρωμών», μας έλεγε χθες υπουργός, για ευνόητους λόγους δεν αποκαλύπτουμε το όνομά του.

Και ενώ έτσι βρίσκεται η χώρα, έρχεται δημοσιογράφος των New York Times, να πει το αυτονόητο:

«Με,τη φέτα και το ελαιόλαδο έχετε στα χέρια σας ένα από τα κλειδιά εξόδου της Ελλάδας από την κρίση»!

Να σημειωθεί ότι η χώρα έχει μόνο το 28% της παγκόσμιας αγοράς φέτας και σχεδόν 4% της παγκόσμιας αγοράς ελαιολάδου.
Πώς συνέβη αυτό; Την τελευταία περίπου δεκαετία, εταιρείες στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, τη Δανία και άλλες χώρες αψήφισαν τους κανονισμούς που επιτρέπουν την παραγωγή φέτας μόνο στην Ελλάδα και επένδυσαν σε έρευνα και εξοπλισμό που θα τους επέτρεπαν την παραγωγή του τυριού, δημιουργώντας μάλιστα προϊόντα από αυτό όπως τυρί που αλείφεται ή χωρίς λιπαρά.

Στην Ιταλία και την Ισπανία, οι μικρές εταιρείες παραγωγής ελαιολάδου συγχωνεύθηκαν με μεγάλες- παγκόσμια ανταγωνιστικές- πολυεθνικές, εκσυγχρονίζοντας την παραγωγή τους και σήμερα καλύπτουν περίπου το σύνολο της παγκόσμιας ζήτησης. Και οι Έλληνες, παρά τα πολυάριθμα πλεονεκτήματά τους, παραμένουν το λιγότερο κερδοφόρο κομμάτι της εφοδιαστικής αλυσίδας, εξάγοντας πρώτες ύλες με πολύ μικρά περιθώρια κέρδους.

Ο αρθρογράφος αναφέρει μεταξύ άλλων και την έκθεση της εταιρείας συμβούλων McKinsey, η οποία επισημαίνει αυτές τις προκλήσεις ως ευκαιρίες. Με επενδύσεις, νέες διοικήσεις και έλεγχο ποιότητας, οι κλάδοι του ελαιολάδου και της φέτας μπορούν να αυξήσουν σημαντικά την κερδοφορία τους, επισημαίνεται.

Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρό για τους Έλληνες, τους Ομογενείς , αλλά και τους φιλέλληνες επιχειρηματίες και εμπόρους. Η κατανάλωση των ελληνικών αυτών προϊόντων τα οποία, εκτός του ότι είναι γευστικά,  ειδικά το ελαιόλαδο- φημίζεται για την μακροζωϊα που παρέχει, μπορούν να προσπορίσουν κέρδη όχι μόνον σε επιχειρήσεις αλλά και στο ελληνικό κράτος.

Σε συνεννόηση και συνεργασία με Έλληνες εμπόρους, είναι δυνατόν να παραχθούν ικανές ποσότητες που θα εξασφαλίσουν επάρκεια στην αγορά.