Κατερίνα Μουτσάτσου: Αν ήμουν ζωγράφος θα συνέθετα πολιτικά ή κοινωνικά μηνύματα σε τοίχους.

Συνέντευξη στο Metrogreece.gr έδωσε η “δική” μας, Κατερίνα Μουτσάτσου, που τόσο ντόρο έκανε με το πασίγνωστο πλέον βίντεο που γύρισε με τον τίτλο: “I’m Hellene”:

Αναδημοσιεύουμε αυτούσια τη συνένετυξη από το Metrogreece.gr:

Η Κατερίνα Μουτσάτσου είναι ηθοποιός γεννημένη στο Μοντερεί της Καλιφόρνιας, όπου σπούδαζε ο πατέρας της σταλμένος από το Πολεμικό Ναυτικό. Σπούδασε θέατρο, υποκριτική και χορό στη Γαλλία, έζησε στην Κωνσταντινούπολη και έπειτα επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου ξεκίνησε να παίζει σε αρκετές τηλεοπτικές παραγωγές, στο θέατρο, αλλά και στον κινηματογράφο.

Παράλληλα, ασχολήθηκε και με το τραγούδι. Τα τελευταία χρόνια βρίσκεται στο Λος Άντζελες, ερμηνεύοντας έναν μικρό ρόλο στο κινηματογραφικό “Hangover” και έναν πρωταγωνιστικό στο “Kill the habit”, ενώ γράφει, σκηνοθετεί και είναι παραγωγός αρκετών ταινιών και διαφημιστικών σποτ, διατηρώντας τα τελευταία χρόνια τη δική της ανεξάρτητη εταιρεία παραγωγής ταινιών.

Το metrogreece.gr ήρθε σε επικοινωνία μαζί της και τη ρώτησε για τη δράση της, τα σχέδιά της αλλά και το πασίγνωστο πλέον βίντεο που γύρισε στο, με τον τίτλο: “I’m Hellene”:

-Πριν από μερικά χρόνια, ετοιμάσατε τις βαλίτσες σας με προορισμό τη χώρα του αμερκανικού ονείρου και των ευκαιριών. Ποια όνειρα και ποιούς στόχους σας κατορθώσατε μέχρι στιγμής να πραγματοποιήσετε και να υλοποιήσετε μέσα από αυτή σας την απόφαση;

-«Δεν είμαι σίγουρη ότι είχα στο μυαλό μου κάποιο συγκεκριμένο όνειρο κι αν είχα σίγουρα δεν ήταν το Αμερικάνικο. Ήρθα στην Αμερική αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες και σαν ηθοποιός αλλά και -κυρίως – σαν άνθρωπος.

Η Αμερική μου ήταν παντελώς «άγνωστη» και μετά από μία-δύο επισκέψεις μου στη Δυτική Ακτή, μπορώ να πω ότι τη σνόμπαρα κιόλας λίγο. Θεωρούσα τον εαυτό μου πολύ «Ευρωπαία» για να μου αρέσει η Αμερική – αν και ο όρος «Ευρωπαίος/Ευρωπαία» σήμερα έχει αρχίσει να χάνει τη δυναμική που είχε για μένα. Είχα μεγαλώσει στην Ελλάδα, σπουδάσει στο Παρίσι, δουλέψει στην Τουρκία, φλερτάρει χρόνια με την ιδέα του να ζω και να δουλεύω στην Ιταλία… Κάτι όμως μέσα μου έλεγε ότι θα το μετάνιωνα αν δεν έκανα στη ζωή μου ένα «πέρασμα» από την πρωτεύουσα της βιομηχανίας του θεάματος. Ήταν περισσότερο η ανάγκη του να κάνω τη δουλειά που κάνω, στο καλύτερο δυνατό επίπεδο που μπορούσα να την κάνω, που με έφερε εδώ. Νόμιζα ότι το πέρασμα αυτό θα κρατούσε το πολύ έξι μήνες… Ε, μόλις έκλεισα πέντε χρόνια στο Λος Άντζελες και η ζωή μου και η δουλειά μου, παρ’ όλες τις δυσκολίες, ξεπέρασαν κάθε προσδοκία.

Το πρώτο μου πρότζεκτ ήταν η δημιουργία για την Αθήνα, τον Ιανουάριο του 2008, του Διεθνές Φεστιβάλ Θερινού-Κινηματογράφου Αθήνας για το οποίο και ίδρυσαμε την Athens International Open-Air Film Festival Ltd, και με μία ομάδα Ελλήνων σε Αθήνα, Ρώμη και Λος Άντζελες δουλέψαμε και δουλεύουμε για την υλοποίησή του, με την υποστήριξη ιδιωτών χρηματοδοτών – στο μεταξύ η επιχειρηματική μελέτη του έργου αυτού, εκλάπη από το Υπουργείο Πολιτισμού στο οποίο είχε κατατεθεί, και δόθηκε πέρυσι σε τρίτους να το εκτελέσουν. Στη συνέχεια, στο Λος Άντζελες ήταν που σταδιακά άρχισα να γράφω ταινίες, να τις παράγω, να τις σκηνοθετώ… Τον τελευταίο χρόνο ίδρυσα μια εταιρία παραγωγής εδώ, η οποία εκτός από ταινίες, παράγει περιεχόμενο και κάνει εκτέλεση παραγωγής για videos που προορίζονται για το YouTube. Η ανακάλυψη του τελευταίου αποτελεί την απόλυτη ελευθερία έκφρασης δημιουργίας αλλά και επιχειρηματικότητας, και έχει αλλάξει πολλά δεδομένα στην επαγγελματική μου πορεία.»

-Ποια είναι τα μηνύματα που εισπράττετε για την Ελλάδα από τους ανθρώπους στο εξωτερικό;

«Τα μηνύματα που εισπράττω εδώ γενικά, είναι αυτά που εισπράττετε κι εσείς στην Ελλάδα: Ο κόσμος, είτε από το ίντερνετ είτε από τα κλασσικά κατευθυνόμενα ΜΜΕ, ενημερώνεται με τον ίδιο τρόπο σε όλον τον πλανήτη. Ευτυχώς, οι φωνές «υποστήριξης» της Ελλάδας ως προς το ότι δεν φταίει μόνο η χώρα μας, μόνο οι Έλληνες, αλλά ότι πρόκειται για μια γενικότερη Ευρωπαϊκή και παγκόσμια κρίση, έχουν πληθύνει. Παρόλα αυτά… Όταν σε βλέπουν φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι, πολύ συχνά, ακούς τον τόνο συμπόνιας ακόμα και οίκτου στη φωνή τους όταν σε ρωτούν: «Τους δικούς σου; Τους αγγίζει η Κρίση;», και αυτό το θεωρώ χειρότερο και από το να μιλούν άσχημα για σένα. Όταν μιλούν άσχημα τουλάχιστον μπορείς να αντιδράσεις… Όταν δείχνουν να σε λυπούνται πρέπει να τους πεις ένα «ευχαριστώ που νοιάζεσαι» κιόλας. Νομίζω ο καθένας θα ενοχλείτo από αυτό. Είμαστε ένας περήφανος λαός, και παρόλα τα λάθη μας, ελπίζω να έρθει η στιγμή (εμείς να τη φέρουμε) που θα αλλάξουμε αυτή την κατάσταση, αφού πρώτα κάνουμε κι εμείς την εσωτερική δική μας αυτοκριτική και κάθαρση.»

-Το βίντεό σας στο διαδίκτυο, με τον τίτλο “Είμαι Ελληνίδα”, έκανε κυριολεκτικά το γύρο του κόσμου και προκάλεσε μία γκάμα θετικών και αρνητικών αντιδράσεων. Από τι ορμώμενη σκεφτήκατε να δημιουργήσετε το συγκεκριμένο βίντεο και ποια ήταν τα συναισθήματά σας, κατά το γύρισμά του; Μετανιώσατε γι’ αυτή σας την ενέργεια;

«Να μετανιώσω;! Που ακούστηκε;! Δηλαδή ακούστηκε, αλλά από άλλους μόνο. Από εμένα ποτέ (γέλια)! Ο κόσμος που έκρινε κακεντρεχώς (γιατί υπάρχει και η «άλλη» κριτική, η εποικοδομητική, που τη δέχομαι και την ασπάζομαι απόλυτα) το βίντεο εκτός του ότι ήταν συντριπτική μειοψηφία αριθμητικά, πρέπει να ενόχλησε μάλλον συνυπεύθυνους της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα – αν κρίνω από τα συμφραζόμενα. Το βίντεο αυτό το έκανα, πρώτα απ’ όλα για μένα, για κάτι καλό, για να πω αυτό που αισθάνομαι βαθιά μέσα μου, για να εκφράσω ότι υπάρχω, πέραν των στερεοτύπων και των κλισέ. Όποιος δε συμφωνεί ας πει κάτι άλλο καλό κατά προτίμηση, ή ας πει ότι θέλει. Τον εαυτό του εκθέτει. Άλλωστε, κάποιος βγήκε και είπε ότι είναι «Μ»… Και μπράβο του που το είπε αφού θεώρησε ότι είναι και ότι έπρεπε να το πει… Στην τελική το είπε και επώνυμα, και αυτό το χειροκροτώ! Άλλοι είπαν άλλα… Όλες αυτές οι βίντεο-απαντήσεις με εξέπληξαν θετικά. Δε θα σταματήσω να κάνω videos (ιδιαίτερα μετά από την απήχηση και του δεύτερου μου βίντεο «Ο Κόσμος Είναι μια Επιχείρηση») και να λέω με τον δικό μου τρόπο (κωμικό, δραματικό, με πάθος ή χωρίς, φωνάζοντας, σιωπώντας) και με αυτοσαρκασμό – ευτυχώς πολλοί τον κατάλαβαν τον αυτοσαρκασμό – ό, τι έχω να πω. Αν ήμουν ζωγράφος θα γύριζα τους δρόμους και θα συνέθετα πολιτικά ή κοινωνικά μηνύματα σε τοίχους. Γράφω, σκηνοθετώ, παίζω… Ο δικός μου ακτιβισμός είναι οι ταινίες και τα videos. Αντιδράσεις και κριτική θα υπάρχουν πάντα, γιατί η εικόνα, ζωντανή κάποιου, είναι έκθεση άλλης φύσεως… Επίσης η ανωνυμία που προσφέρει το ίντερνετ στον καθένα που μπαίνει και γράφει ότι θέλει, θετικά και αρνητικά, είναι μέρος του “παιχνιδιού”. Ή το δέχεσαι ή δεν το κάνεις καθόλου. Εμένα προσωπικά είναι το κομμάτι που μου αρέσει περισσότερο: Η απόλυτη ελευθερία και αλληλεπίδραση εκφράσεων.»