ΑΝΑΛΥΣΗ: Γιατί έχασαν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

ΑΝΑΛΥΣΗ

Η πρωτιά στις εκλογές για τον ΣΥΡΙΖΑ παίχτηκε στις λεπτομέρειες. Οι οποίες, όμως, ήταν ουσιαστικές και βαρύνουσας σημασίας. πρώτα-πρώτα, ο πρόεδρός του ο 38χρονος Αλέξης Τσίπρας. Λίγο έλειψε να γίνει ο ηγέτης που θα έφερνε στην Ελλάδα την Αριστερά στην εξουσία και, μάλιστα, σε τόσο νεαρή ηλικία.

Αυτό το τελευταίο, τον παρέσυρε σε μία υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του.  Που άγγιζε τα όρια της αλαζονείας. Ανέπτυξε μία ρητορική προορισμένη να χαϊδέψει αυτιά των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων τα οποία, όμως, έχουν από καιρό είχαν πάψει να είναι τόσο φτωχά που να ενδιαφέρονται για κρατικοποιήσεις και άλλες σοσιαλιστικές κενοδοξίες. Περισσότερο τους ενδιαφέρει να επανακτήσουν ή να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους.

Έπειτα, ο κ. Τσίπρας, εγκλωβισμένος στην πολυγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω των 12 ετερόκλητων συνιστωσών του, υιοθέτησε θέσεις στα εθνικά μας θέματα που φόβισαν τον κόσμο. Για παράδειγμα η “σύνθετη ονομασία” που προέκρινε για την ονομασία των Σκοπίων δεν απομάκρυναν μόνον τους Μακεδόνες και τις πανμακεδονικές οργανώσεις, αλλά και μεγάλα τμήματα του λαού που δεν είναι έτοιμα να απεμπολήσουν την ιστορία τους χαρίζοντας στα Σκόπια τον προσδιορισμό «Μακεδονία».

Έπειτα, ο κ. Τσίπρας, επεχείρισε να ενημερωθεί για τα εθνικά θέματα, πραγματοποιώντας επίσκεψη στο ΥΕΘΑ. Εκεί, έδειξε ότι κατάλαβε πολλά, αλλά (όπως σημειώνει το OnAlert.gr) “δεν τόλμησε να επιβάλει στο κόμμα του μια πιο σαφή στροφή σε θέματα που ανησυχούν τους πολίτες ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την Άμυνα και την Εξωτερική πολιτική είχε προβληματίσει καθώς έδειχνε να είναι “αγκυλωμένο” σε θέσεις που η Αριστερά εξέφραζε όταν κατέβαινε στις εκλογές ως κίνημα διαμαρτυρίας κι όχι ως πολιτική δύναμη που διεκδικούσε με αξιώσεις την διακυβέρνηση της χώρας”.

Θα προσθέσουμε, ως κραυγαλέο παράδειγμα του ισχυρισμού αυτού, τα όσα περί “μορατόριουμ” με την Τουρκία είπε, και τα οποία, όπως εξήγησε, είχαν στόχο την αναστολή των εξοπλιστικών προγραμμάτων (πανάκριβων είναι η μισή αλήθεια, απαραίτητων, όμως, είναι η ολόκληρη αλήθεια). Μετά από όσα στο παρελθόν βιώσαμε με ανάλογα «μορατόριουμ» τα οποία η γείτων τα παραβίαζε κατά συρροή και κατ΄ εξακολούθηση, ποιος εμπιστεύεται νέα «μορατόριουμ»;
Οι συνεχείς αναφορές στο “επιθετικό κράτος του Ισραήλ”, η εμφανής εχθρότητα απέναντι στην προσέγγιση με Ελλάδα και Κύπρο, έπαιξαν ρόλο σε ψηφοφόρους αναποφάσιστους, ειδικά στην περιφέρεια και σε περιοχές που τέτοιου είδους προβλήματα είναι φετίχ και είναι απολύτως λογικό οι απόψεις της αριστεράς του παρελθόντος να μην μπορούν να γίνουν αποδεκτές.

Ένα άλλο καθοριστικό σημείο που προδιέγραψε την ήττα του, ήταν η καθολική εναντίωσή του με την Ευρώπη. Πώς ήταν δυνατόν να πείσει τον Έλληνα αγρότη, που για χρόνια καρπούται την οικονομική στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις λογίς-λογίς επιδοτήσεις (τις οποίες πλουσιπάροχα εισέπραττε ακόμη κάποτε και δηλώνοντας ψευδή παραγωγή), ότι είναι ο “μπαμπούλας” που θέλει το κακό του;

Επίσης, δεν είναι πολιτικά ηθικό να λες ότι “αξιοπρέπεια” είναι να μην πληρώνεις τα χρέη σου, να μην αναγνωρίζεις τις υπογραφές σου και να μην σέβεσαι τις συμφωνίες σου.

Συγγνώμη, αλλά δεν θα συμμεριστούμε την άποψη (την οποία πολλοί υιοθετούν καλοπίστως) ότι ο κ. Τσίπρας είναι ένα φαινόμενο. Μπορεί το κόμμα του από 4% να σκαρφάλωσε στο εκπληκτικό 27% μέσα σε λίγους μήνες, πλην, όμως, την ίδια ώρα, άλλα κόμματα του 45% έπεφταν στο 12% και άλλα του 10% στο 4%. Ο κ. Τσίπρας, συγκέντρωσε συγκριτικά μικρό ποσοστό σε σχέση με το μέγεθος της διαμαρτυρίας, της δυσαρέσκειας και της απογοήτευσης από την τελευταία διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. μικρό ποσοστό, αν αναλογιστούμε ότι ήταν η μόνη πολιτική δύναμη που επαγγέλθηκε την μονομερή κατάργηση του Μνημονίου και την επαναφορά μισθών και συντάξεων στα προ του Μνημονίου επίπεδα, το σύνολο των μικρομισθωτών, των συνταξιούχων και των ανέργων.

Το ζήτημα είναι εάν στο μέλλον ο κ. Τσίπρας θα έχει τη δυνατότητα να κερδίσει όσα χθες έχασε. Αυτό, εν μέρει, θα εξαρτηθεί από το εάν και κατά πόσο οι συνιστώσες του κόμματός του θα περιορίσουν τις φυγόκεντρες αναφορές τους σε καίρια ζητήματα πολιτικής. Έπειτα, από την πορεία της κυβέρνησης που θα σχηματίσει ο Αντώνης Σαμαράς. Και, τρίτον, από το εάν και κατά πόσο ο κ. Τσίπρας θα μπορέσει να εκσυγχρονίσει το λόγο και τις θέσεις της Αριστεράς. Η στείρα καθολική άρνηση, η  ισοπεδωτική δημοσιοποίηση Πιστωτικών ιδρυμάτων, οργανισμών Κοινής Ωφέλειας κλπ. σε μια εποχή όπου ακόμη και ο Φιντέλ Κάστρο παραδέχθηκε την αποτυχία της Επανάστασής του, δεν προσφέρονται ως σύγχρονο κυβερνητικό μοντέλο.

Πρέπει, επομένως, και η Αριστερά στην Ελλάδα να εκγυγχρονιστεί, αν θέλει να μοιράζεται την εξουσία. Να αναπροσαρμόσει τα συνθήματά της. Να τα κάνει ελπιδοφόρα και όχι εκφοβιστικά όπως εκείνο το “ήλθε η ώρα της Αριστεράς”.  Και, κυρίως, να μην απεμπολεί, όποτε της δίνεται,  τη δυνατότητα να συμμετάσχει στην διακυβέρνηση του τόπου, όπως δυστυχώς κάνει σήμερα ο κ. Τσίπρας.