ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ – Το ΚΚΕ η κα Παπαρήγα και οι εκλογές

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

6ο Άρθρο

Δημοσιεύουμε σήμερα το  6^ο  άρθρο της σειράς “Το ελληνικό πολιτικό ζήτημα και οι εκλογές”.  Ξεκινώντας από την ΔΗΜ.ΑΡ και τη Χρυσή Αυγή, περάσαμε στους Ανεξάρτητους Έλληνες, στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα παραθέτουμε τα αφορώντα στο Κουμμουνιστικό κόμμα Ελλάδος (ΚΚΕ) και αύριο ολοκληρώνουμε με τη Νέα Δημοκρατία και τον Αντώνη Σαμαρά.

Το ΚΚΕ αποτελεί  μια ιστορική πραγματικότητα (και αναγκαιότητα) στην Ελλάδα, με αξιοπρόσεκτη πολιτική προσαρμογή και προσφορά όταν χρειάστηκε, όπως π.χ. με την συμμετοχή του στην Οικουμενική κυβέρνηση  του 1989, επί  Χαρίλαου Φλωράκη, για την οποία τόσο κατηγορήθηκε.

Ωστόσο, η νυν Γραμματέας του κόμματος κυρία  κυρία Αλέκα Παπαρήγα έχει διακηρύξει σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει σε συνεργασία με κανένα κόμμα για το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας.

Το ποσοστό που εξασφάλισε στις εκλογές του Μαΐου, 8,48%, μπορεί να θεωρηθεί «αξιοπρεπές» ενώ  αθροιζόμενο με εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ (16,78%)  και της ΔΗΜ.ΑΡ. (6,11%) δείχνει το ρόλο και τη θέση που θα μπορούσε να έχει η Αριστερά στην Ελλάδα αν δεν είχε πολυδιασπαστεί.  Η διάσπαση, όμως, είναι γεγονός και η μεταξύ τους σχέση τόσο κακή που δεν διαφαίνεται ούτε αμυδρή πιθανότητα μετεκλογικής συνεργασίας για το σχηματισμό κυβέρνησης…

Η κυρία Παπαρήγα δεν φαίνεται να ανησυχεί το αποτέλεσμα της προσεχούς Κυριακής, αν και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν περεταίρω πτώση του ποσοστού του κόμματος το οποίο, λόγω της πόλωσης, ίσως αρκεστεί κάπου στη μέση της δεκάβαθμης κλίμακας.  Η αλήθεια είναι ότι  όπως και η ΔΗΜ.ΑΡ. έτσι και το ΚΚΕ μένει αμετακίνητο στις  θέσεις του οι οποίες, όμως, είναι δογματικές.  Όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά συνέπεια όχι στο Ευρώ. Όχι στο ΝΑΤΟ.  Μια Ελλάδα έρημη, σαν την καλαμιά στον κάμπο.

Είναι περίεργο πως ενώ όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα –με τελευταίο προπύργιο την Κούβα- έχουν καταρρεύσει ή, πάντως, έχουν  βάλει πολύ νερό στο κόκκινο κρασί, το ελληνικό ΚΚΕ παραμένει δογματικό, αμετακίνητο και …ονειροπόλο. Μαζί δε με τον ΣΥΡΙΖΑ (που επιχειρεί να κυβερνήσει τον τόπο για μας γυρίσει στην απόλυτη κρατικοποίηση  των πάντων!) συνθέτουν ένα μείγμα εκρηκτικό με την έννοια ότι θα πρέπει, ενδεχομένως, να περάσουμε ακόμη  «πενήντα χρόνια φαγούρας»,  για να …ανακαλύψουμε  αυτό που σήμερα είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού: Ότι το μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν οδηγεί πουθενά.

Πάντως, η κυρία Παπαρήγα δίνει το δικό της στίγμα στην εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής: Θεωρεί «μεγάλη παγίδα την επικέντρωση της διαμάχης πάνω στο μνημόνιο» και τον διαχωρισμό των κομμάτων σε μνημονιακά και αντιμνημονιακά «κάλπικο και αποπροσανατολιστικό».

Στις εκλογές αυτές, τις πιο κρίσιμες, ίσως, των τελευταίων σαράντα χρόνων, το ΚΚΕ θα περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου;  Δεν θα έχει καμία συμβολή στις εξελίξεις;  Όχι, βέβαια. Μπορεί το ΚΚΕ να διαθέτει σήμερα μικρή αριθμητική παρουσία στη Βουλή, μπορεί να αρνείται μετεκλογικές συνεργασίες (αν και κανείς πρέπει να κρατάει και κάποιες επιφυλάξεις) εξακολουθεί, όμως, να έχει ισχυρή επιρροή στους χώρους δουλειάς. Στα εργοστάσια, στα καπνεργοστάσια, στα λιμάνια και αλλού. Με την καθοδηγητική του παρουσία εκεί, το ΚΚΕ ασκεί –χωρίς κυβερνητική εξουσία- ουσιαστική παρέμβαση στο πολιτικό γίγνεσθαι εμποδίζοντας, ανατρέποντας ή αποτρέποντας εξελίξεις προς την κατεύθυνση των αποκρατικοποιήσεων, των επενδύσεων και άλλων διαρθρωτικών αλλαγών που τόσο έχει ανάγκη η Ελλάδα.

Με την έννοια αυτή, όποια κυβέρνηση προκύψει μετά την 17^η Ιούνη, θα βρεί μπροστά της το ΚΚΕ, ισχυρό ασχέτως του ποσοστού και του αριθμού των βουλευτών που θα το εκπροσωπούν στη Βουλή.

«Είναι κρίμα που το ΚΚΕ δεν μπόρεσε να εκσυγχρονιστεί», μας έλεγε τις προάλλες έμπειρος πολιτικός αναλυτής. Αυτό, μας θύμισε το αμίμητο του  μακαρίτη Κύρου, της «Εστίας». Του τηλεφώνησε μια μέρα στην εφημερίδα ένας αναγνώστης και του έκανε παράπονα ότι δεν μπορούσε να βρει πουθενά στην Κοκκινιά την εφημερίδα. Και ο μακαρίτης του απάντησε:

-«Και ποιος σας είπε Κύριε ότι εγώ θέλω η Εστία να κυκλοφορεί στην Κοκκινιά;»…