Το Ελληνικό πολιτικό ζήτημα – Το ΠΑΣΟΚ, ο κ. Βενιζέλος και οι εκλογές

Τέταρτο  Άρθρο

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Χθες, αναφερόμενοι στους «Ανεξάρτητους Έλληνες» του κ. Παναγιώτη Καμμένου, στο τρίτο, της σειράς, άρθρο για την πολιτική κατάσταση προ των εκλογών, κάναμε λόγο για μείωση των εκλογικών τους ποσοστών, όπως τουλάχιστον διαφαίνεται στις δημοσκοπήσεις, αλλά και το ρόλο που δυνητικά μπορούν να διαδραματίσουν σε περίπτωση σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας μεταξύ των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜ.ΑΡ.

Το ΠΑΣΟΚ, που είναι ο μεγάλος «ηττημένος» του πολιτικού παιχνιδιού, αφού έχει ταυτιστεί με την λεγόμενη «μνημονιακή πολιτική» δείχνει αδύναμο αυτή την ώρα να ξεπεράσει το σοκ της κατακρημνίσεως του στην Τρίτη θέση. Οι προσπάθειες του προέδρου του Ευάγγελου Βενιζέλου να εμφυσήσει νέα πνοή στο κόμμα που για τριάντα χρόνια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από τη μία ή την άλλη θέση, δέσποζε στις πολιτικές εξελίξεις της γενέτειρας, διαμορφώνοντας έναν νέο πολιτικό χάρτη της Ελλάδος, μοιάζουν όπως εκείνες τις απελπισμένες προσπάθειες του καπετάνιου να διασώσει το μισοβουλιαγμένο καράβι του,  πού δίχως μηχανές παραδέρνει ακυβέρνητο μεσοπέλαγα με τα πελώρια κύματα…

Ποιες είναι οι θέσεις του κ. Βενιζέλου; Οι αυτονόητες, Λέει πως εδώ που βρίσκονται τα πράγματα μόνον η πιστή τήρηση του μνημονίου είναι ικανή να εξασφαλίσει την παραμονή της χώρας στην ζώνη του Ευρώ, από την οποία εξαρτάται και η βιωσιμότητά της  και να την διατηρήσει αξιόπιστο εταίρο μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.   Αυτή είναι και η θέση της Ευρώπης. Αυτήν τη θέση κυρίως αντιμάχονταιι ο κ. Αλέξης Τσίπρας και οι 12 συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.

Ανάμεσα στις δύο αυτές εξ αντιθέτου απόψεις, παρεμβάλλεται ο κ. Αντώνης Σαμαράς της Νέας Δημοκρατίας υποστηρίζοντας από τη μια μεριά ότι πρέπει να σεβαστούμε το Μνημόνιο και, από την άλλη, ότι πρέπει να επαναδιαπραγματευθεί η χώρα ορισμένες πτυχές του, κυρίως αυτές που αφορούν στο χωροχρόνο.

Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει μόνον να αντιμετωπίσει τον «κακό του εαυτό» των τελευταίων 2,5 ετών που φέρουν μεγάλο μέρος της πολιτικής ευθύνης για την περίπου χρεωκοπία της Ελλάδος. Έχει να αντιπαρατεθεί –πλέον- και με το λεγόμενο «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ το οποίο περίπου «ενιαίο» μετακόμισε προς την πλατεία Κουμουνδούρου, φανερά ή μη.

Η …απόδραση έχει δημιουργήσει μία εσωτερική γκρίνια που εκδηλώνεται με επιθετική μορφή σε κάθε ευκαιρία και αφορμή, υποχρεώνοντας τον κ. Βενιζέλο σε αιχμηρά «συντροφικά» σχόλια του τύπου «σιγά τα αίματα», προκειμένου να αντιμετωπίσει εσωτερικές αμφισβητήσεις και «παληκαρισμούς» επίδοξων (ή φαντασιομανών) ηγετών του πάλαι ποτέ Κινήματος. (http://newpost.gr/post/133898/)

Ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος, θα μπορούσε να αναδειχθεί σε τραγική (ή ηρωϊκή) φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ. Μπήκε στο Κίνημα, εγκαταλείποντας την πετυχημένη ακαδημαϊκή του καριέρα, σε εποχές που το άστρο του Ανδρέα Παπανδρέου είχε πάρει την άγουσα προς τη δύση του και το ΠΑΣΟΚ βρισκότανε σε καθοδική πορεία. Στα «δύσκολα», δηλαδή, όπως θα έλεγε και ο λαός. Είχαν μεσολαβήσει το «Σκάνδαλο Κοσκωτά» και τα σχετικά με την κυρία Δήμητρα Λιάνη.

Ανέλαβε, στην Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, το πιο κρίσιμο –στην περίσταση- υπουργείο, αυτό των Οικονομικών, όταν η χρεωκοπία φάνταζε περισσότερο από υπαρκτή και όταν οι Ευρωπαίοι πίεζαν ασφυκτικά για τη λήψη επώδυνων μέτρων προκειμένου να παράσχουν οικονομική στήριξη υπό μορφή πρόσθετου δανεισμού. Τότε χαρακτηρίστηκε από κάποιους ως «Ιφιγένεια».

Εν τέλει, ανέλαβε (εκλέχθηκε επι τω ακριβέστερω) στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στην χειρότερη δυνατή για το Κίνημα συγκυρία. Έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά,  επειδή είχε αναπτυγμένο το αίσθημα του χρέους απέναντι στον όποιο κόσμο του ΠΑΣΟΚ είχε απομείνει; Ένιωθε τύψεις για την αρνητική κυβερνητική θητεία του ΠΑΣΟΚ απέναντι στον ελληνικό λαό; ‘Η, απλά, η ματαιοδοξία του υπερίσχυσε της κοινής λογικής;

Η απάντηση εμπεριέχεται στις προσπάθειες που συνεχίζει να καταβάλει προκειμένου να πείσει ότι η χώρα χρειάζεται μία σταθερή κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας. Της ευρύτερης δυνατής.

Ο ίδιος υποστηρίζει ότι το αποτέλεσμα της 17^ης Ιουνίου θα είναι τέτοιο που δεν θα δώσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και, μάλιστα, το πρώτο κόμμα –όποιο κι αν είναι- δεν θα μπορεί παρά να απευθυνθεί προς το ΠΑΣΟΚ ως τον «πυρήνα» σχηματισμού κυβέρνησης.

Απομένει να δούμε αν ο ελληνικός λαός θα δικαιώσει τη θέση του αυτή. Σε κάθε περίπτωση, οι εκλογές, εάν το ΠΑΣΟΚ δεν καταφέρει να συγκρατήσει τις πενιχρές δυνάμεις του περίπου 13%, του Μαΐου, θα αποτελέσουν αφετηρία από-διαλυτικών καταστάσεων για το άλλοτε πανίσχυρο οχυρό του Σοσιαλισμού, εκτός και εάν συμμετέχει στη διακυβέρνηση της χώρας.

Πολιτικοί αναλυτές δεν θα στοιχημάτιζαν  για την πολιτική επιβίωση του κόμματος. Εκτός εάν, όπως έχει πει, το ανασυστήσει εκ βάθρων ο κ. Βενιζέλος.  (www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=145792&catid=9)  Για να γίνει αυτό, όμως, θα πρέπει πρώτα να «διαλυθεί». Η φάση αυτή θα είναι και η πλέον επικίνδυνη, αφού σε μια κατάσταση τέτοιας «ανακατωσούρας» τα πάντα μπορούν να συμβούν ανατρέποντας σχεδιασμούς και προοπτικές… Πολύ περισσότερο όταν δεν υπάρχει η εξουσία για να «εν’ώνει»…

Μόνο εάν το ΠΑΣΟΚ κατορθώσει να συσπειρώσει μέρος των «χαμένων» ψηφοφόρων του και να αυξήσει, έστω και οριακά, το ποσοστό του στις εκλογές του Ιουνίου, έχει ελπίδες να ζήσει «καλύτερες μέρες».

Σε μία τελευταία ανάλυση, επειδή σε μία δημοκρατία και σε μία υπό πτώχευση χώρα «κανείς δεν περισσεύει», καλό θα είναι για το πολιτικό σύστημα να διαμορφωθεί η νέα ανθρωπογεωγραφία του πολιτικού σκηνικού με «παίκτες» που ξέρουν από Ευρώπη, διαθέτουν προσωπικό κύρος και μπορούν να αποτελέσουν αντιστάθμισμα σε κρίσιμες στιγμές.