Η ΔΗΜ.ΑΡ., ο Φ. Κουβέλης και η διακυβέρνηση Σειρά Άρθρων για τις Εκλογές της 17ης Ιουνίου

Το Ελληνικό πολιτικό ζήτημα

Η ΔΗΜ.ΑΡ., Ο ΦΩΤΗΣ ΚΟΥΒΕΛΗΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

1^ο Άρθρο

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Επειδή η απανταχού ομογένεια, ως είναι φυσικό, παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στη γενέτειρα ανησυχούσα για τις εξελίξεις.

Επειδή η τύχη της Ομογένειας είναι κατά ένα μέρος συνδεδεμένη με την τύχη της Ελλάδος και τανάπαλι.

Επειδή η απόφαση του ελληνικού λαού την Κυριακή 17^η Ιουνίου δεν θα είναι μία περιστασιακή στάση, αλλά θα καθορίσει τις εξελίξεις, επομένως, και την μοίρα του τόπου, για τα προσεχή πολλά χρόνια.

Δια ταύτα, η panhellenic post νιώθει την ανάγκη να μην μείνει απλός θεατής, αλλά να περιγράψει, με κάθε δυνατή αντικειμενικότητα, την όλη κατάσταση, όπως εμφανίζεται σήμερα, αλλά και το τι πρεσβεύουν τα κόμματα που θα αναμετρηθούν, ώστε και η ομογένεια να είναι ενημερωμένη (παρά το ότι κακώς δεν της έχει δοθεί ακόμη δικαίωμα επιστολικής ψήφου), αλλά και οι Απόδημοι Έλληνες ψηφοφόροι, που θα θελήσουν να ταξιδεύσουν στην Ελλάδα για να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, να είναι γνώστες  των συνεπειών της ψήφου τους.

Θα δημοσιεύσουμε επτά αυτοτελή άρθρα, ένα την κάθε ημέρα μέχρι  και την Κυριακή των εκλογών. Δηλαδή τόσα άρθρα, όσα είναι και τα κόμματα που θεωρητικά θα διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο και εν μέρει θα καθορίσουν την πολιτική ατζέντα της επόμενης μέρας.  Με βάση τις εκλογές της 6^ης Μαΐου –και εάν δεν υπάρξουν θεαματικές μεταβολές στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων Ελλήνων- τα κόμματα που θα έχουν μεγαλύτερο ή μικρότερο, σπουδαιότερο ή επουσιώδη ρόλο, θα είναι τα ακόλουθα:

Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ,  Ανεξάρτητοι Έλληνες, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή, Δημοκρατική Αριστερά.

Εμείς θα ακολουθήσουμε αντίθετη προς τους δείκτες του ρολογιού κατεύθυνση σε ό,τι αφορά την αρθρογραφία μας ξεκινώντας από το τέλος προς την αρχή…

Είναι βέβαιο ότι η Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ.) του έγκριτου νομικού κ. Φώτη Κουβέλη  είναι το κόμμα εκείνο που από αρχής διατηρεί μία σταθερή γραμμή πλεύσης: Ναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παραμονή στο Ευρώ και σταδιακή αποδέσμευση από τα Μνημόνια. Άλλωστε, η ταυτότητα του κόμματος χαρακτηρίζεται από «δημοκρατικό σοσιαλισμό, αριστερό ευρωπαϊσμό, μεταρρυθμιστική στρατηγική, οικολογικό πολιτισμό».

Είναι επίσης βέβαιο ότι στις εκλογές της 6^ης Μαίου η ΔΗΜ.ΑΡ. είχε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην διαμόρφωση  του πολιτικού γίγνεσθαι. Μία συνεργασία της Δημοκρατικής Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, θα έδινε μια σταθερή κυβέρνηση ευρωπαϊκής προοπτικής στα πλαίσια της οποίας θα ήταν εφικτή μια επαναδιαπραγμάτευση όχι των όρων, αλλά του χρονοδιαγράμματος του Μνημονίου.

Παρά το ότι η σταθερή της θέση προσομοίαζε με τις νεώτερες θέσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, που ανοικτά έκαναν πλέον λόγο για κάποια μορφής διαπραγμάτευση με την Ευρώπη,  στη βάση, όμως, του Μνημονίου, η συνεννόηση για μία κυβερνητική σύμπραξη δεν κατέστη δυνατή. Ορατός λόγος του ναυαγίου,  η επίκληση από τον  κ. Κουβέλη της «νομιμοποίησης» η οποία, κατά την άποψή του δεν θα υπήρχε, αν στην σχηματιζόμενη κυβέρνηση δεν συμμετείχε και το δεύτερο σε δύναμη κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αόρατος λόγος, ο ενδόμυχος φόβος του προέδρου της ΔΗΜ.ΑΡ. να κατηγορηθεί από «αδελφά» κόμματα για «σύμπραξη» με την συντήρηση και τους –κατ΄αυτούς- υπεύθυνους του καταντήματος της  χώρας.

Το αδιέξοδο έφερε τις νέες –εντός μηνός- εκλογές, σε ένα κράτος όπου όφειλε να προστατεύει και το τελευταίο ευρώ και όχι να το κατασπαταλά σε τηλεοπτικά σποτ κλπ. προεκλογικό υλικό.

Από τις επομένης των εκλογών της 6^ης Μαΐου, με άρθρο-παρέμβασή μας, αποτέλεσμα διαβουλεύσεων με έγκριτους ομογενείς πολιτικούς αναλυτές- είχαμε συστήσει τη δημιουργία Οικουμενικής Κυβέρνησης με την σύμπραξη τουλάχιστον των τριών: ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. (https://www.panhellenicpost.com/archives/6208).

Στο άρθρο μας, είχε απαντήσει, μετά τις ατελέσφορες διαπραγματεύσεις, ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ κ. Φώτης Κουβέλης, Στις 17/5/2012, μας έγραφε:  «Ευχαριστώ για το μήνυμά σας και το άρθρο – ανάλυση που μου στείλατε. Έκανα ό, τι ήταν δυνατό να υπάρξει λύση. Δυστυχώς, δεν υπήρξε. Ας κρίνουν πλέον οι πολίτες.

Με τιμή,

Φώτης Κουβέλης».

Εμείς θεωρούμε πως ούτε ο κ. Κουβέλης, ούτε οι λοιποί πολιτικοί αρχηγοί έπραξαν «ό,τι ήταν δυνατόν», τουλάχιστον στο βαθμό που ήταν επιβεβλημένο. Εάν το είχαν πράξει όλοι, σήμερα θα είχαμε οικουμενική  κυβέρνηση για να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας. Και δεν την έχουμε.

Το ακόμη χειρότερο; Σύμφωνα με όλες τις μέχρι σήμερα γνωστές δημοσκοπήσεις, ούτε οι εκλογές της 17^ης Ιουνίου είναι βέβαιο ότι  θα δώσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ με πρώτο κόμμα το ένα ή το άλλο (οι δημοσκοπήσεις παρουσιάζουν άλλες τη ΝΔ και άλλες το ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη θέση) βρίσκονται πολύ κοντά –και πάντως μέσα στα όρια του στατιστικού λάθους- θα οδηγηθούν και πάλι στο Τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Τι θα αλλάξει αυτή τη φορά, ως προς τις προϋποθέσεις που θα θέσει η ΔΗΜ. ΑΡ. για να συμμετάσχει σε μία οικουμενική, ή όπως άλλως ήθελε αποκληθεί, κυβέρνηση; Εάν υποθέσουμε ότι δεύτερο κόμμα θα είναι τη φορά αυτή η Νέα Δημοκρατία, ο κ. Κουβέλης θα επιμείνει ξανά να συμμετάσχει στην Κυβέρνηση ή θα διαφοροποιηθεί η έννοια της «νομιμότητας» από την προοπτική του αποκλεισμού της «δεξιάς»;

Και εάν, ο κ. Κουβέλης  –δεδομένης της εντιμότητας που τον χαρακτηρίζει- επιμείνει στην ανάγκη συμμετοχής και του δεύτερου κόμματος, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πρώτο κόμμα θα συμπράξει; Αλλά εάν ο ΣΥΡΙΖΑ «εκβίασε» δεύτερες εκλογές για να καρπωθεί, ως υπολογίζει, το πριμ των 50 εδρών που λαμβάνει το πρώτο, σε αριθμό ψήφων, κόμμα,  που θα τον έφερνε σε πλεονεκτική θέση στις διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό όχι οικουμενικής, αλλά αριστερής κυβέρνησης, γιατί θα προσέλθει τώρα σε συνεννόηση;  Ακόμη περισσότερο, γιατί θα συμπράξει με μία παράταξη στην οποία καταλογίζει «μνημονιακή υποτέλεια» και «συνυπευθυνότητα» για την κρίση;

Τι θα πράξει, τότε ο κ. Κουβέλης;  Θα στηρίξει –εάν μπορεί- μονοκομματική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Είναι, όμως, δυνατόν, μια κυβέρνηση όποιας αποχρώσεως, να ανταπεξέλθει μόνη της στο βάρος της οικονομικής κρίσης; Και εάν αυτό δεν είναι εύκολο για μια κυβέρνηση με έμπειρα στελέχη, θα είναι εφικτό για μια άπειρη κυβέρνηση με άπειρο ηγέτη, όπως είναι ο κ. Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Η δε απάντησή του θα πρέπει να αποτελεί και γνώμονα του πως θα συμπεριφερθεί το εκλογικό σώμα στις κάλπες στις 17 Ιουνίου.  Ο κ. Κουβέλης και η ΔΗΜ.ΑΡ. το πολύ στο οποίο υπολογίζουν είναι να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους στο καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του 6,11%  που τους έδωσε 19 βουλευτικές έδρες.

Εάν το αυξήσουν, ισόποσα θα ενδυναμωθεί και ο πολιτικός τους λόγος και, ενδεχομένως, και η δυνατότητά τους να διαμορφώσουν τις εξελίξεις. Εάν συρρικνωθεί το ποσοστό τους  με τυχόν «διαρροές ευθύνης» τότε η άρνησή τους το Μάιο  θα παραμείνει στην πολιτική ιστορία της γενέτειρας ως «η μεγάλη χαμένη ευκαιρία της αριστεράς».

Αύριο, η «Χρυσή Αυγή» και οι εκλογές.