Επιστολή Βαρθολομαίου για την επέτειο της σφαγής στο Δίστομο

κατά της  “ναζιστικής παραφροσύνης”, χάρη της οποίας σφαγιάστηκε στις 10 ιουνιου 1944  η Μαρτυρική κωμόπολη του Διστόμου Βοιωτίας, όσο και κατά του ΔΦικαστηρίου της Χάγης. Την επιστολή ο Οικουμενικός Πατριάρχης απέστειλε στον Δήμαρχο κ. Γιάννη Πατσαντάρα, με αφορμή την σημερινή επέτειο της Σφαγής.

Η επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, έχει ως εξής:

»Τώ Έντιμοτάτω κυρίω Ιωάννη Πατσαντάρα, Δημάρχω Διστόμου, Αράχωβας και Αντίκυρας, τέκνω της ημών Μετριότητος έν Κυρίω άγαπητώ, χάριν και είρήνην παρά Θεού.

Αδυνατούντες νά παραστώμεν προσωπικώς εις την τέλεσιν τοϋ ίεροϋ μνημοσύνου ύπέρ των συντοπιτών σας, θυμάτων της Ναζιστικής παραφροσύνης, άποστέλλομεν εις υμάς την παρούσαν έπιστολήν εις ένδειξιν συμμετοχής, ημών τε και τής Μητρός Εκκλησίας, άφ’ ενός μεν εις τό πένθος σας διά τό άποτρόπαιον γεγονός τής σφαγής τών κατοίκων και καταστροφής τοΰ χωρίου, άφ’ έτερου δε εις την έκφρασιν τών φιλειρηνικών σας αισθημάτων.

Λυπούμεθα βαθέως, διότι τό Διεθνές Δικαστήριον τής Χάγης, άπεγοήτευσε διά τής αποφάσεως του τάς προσδοκίας σας, ως και τοΰ πεπολιτισμένου κόσμου έν γένει, κωλυσιεργούν εις την άναγνώρισιν τοΰ δικαίου τών θυμάτων και μεταφέρον τήν διαπραγμάτευσιν τής υποθέσεως και την συναφή διεκδίκησα τών άποζημιώσεων εις κρατικόν έπίπεδον.

Ό σεβασμός τών άνθρωπίνων δικαιωμάτων, ιδίως δέ τοϋ δικαιώματος τής ζωής, συνδεόμενος αμέσως προς τήν πνευματικήν καλλιέργειαν και εύαισθησίαν, είναι ουσιαστική προϋπόθεσις οιασδήποτε πολιτιστικής αναπτύξεως, άλλως ή θρυλουμένη τεχνολογική πρόοδος έκτροχιάζεται εις βάσανον άντί εξυπηρετή­σεως διά τήν άνθρωπότητα, διότι, όπως ήδη ό άρχαίος φιλόσοφος Πλάτων παρετήρησε, «πάσα έπιστήμη χωριζόμενη αρετής, πανουργία, οϋ σοφία φαίνεται».

Ώς άνθρωποι, βεβαίως, πάντες σφάλλομεν. Ή άναγνώρισις όμως τών σφαλμάτων και ή κατά τό μέτρον τοΰ δυνατού έπανόρθωσίς των συνιστά ύποχρέωσιν παντός άξιου τού ονόματος του άνθρωπου. Πολλώ δέ μάλλον, όταν εις περιόδους έντάσεων και άντιπαραθέσεων προκαλώνται οΰ μόνον ύλίκαί φθοραί, άλλά και άπώλεια τής ζωής συνανθρώπων μας, πρέπει, έστω και έκ τών ύστέρων, νά έπιδεικνύηται έμπράκτως ή μεταμέλεια τών άδικησάντων, ώστε νά δίευκολύνηται ή συμφιλίωσις και ή προαγωγή τοϋ κλίματος συναδελφώσεως μεταξύ άτόμων και κοινωνικών ομάδων.

Ό Ελληνικός λαός ύπήρξεν ανέκαθεν φιλειρηνικός, χωρίς βεβαίως τούτο νά σημαίνη ότι επέδειξε και ήττοπάθειαν ή διάθεσιν νά απεμπόληση τό δικαίωμά του νά ζή έλευθέρως, ρυθμίζων τά τού οίκου του άφ’ εαυτού και συνεργαζόμενος μετά παντός προσώπου ή έθνους άνταποκρινομένου εις τάς καλής θελήσεως ενεργείας του, διό και εύχόμεθα και προσευχόμεθα, τό Δίστομον νά άποτελέση άφετηρίαν πρωτοβουλιών ειρήνης και συνεργασίας μεταξύ τών λαών.

Ή δέ χάρις, τό άπειρον έλεος και ή δικαιοσύνη τοϋ Κυρίου και Θεού ήμών».