Οι απόδημοι να σώσουν την Ελλάδα;

Του ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Το σύνδρομο «του επαίτη», που απέκτησε ο ελληνισμός της Διασποράς κατά τη διάρκεια της μακρόχρονη ιστορίας του, εξακολουθεί να συντηρεί την απαίτηση ότι η Ελλάδα οφείλει να ενισχύει τους απόδημους από το πλεόνασμα ή το υστέρημά της, όχι οι απόδημοι τη μητρόπολη.

Η παρακαταθήκη του αείμνηστου, Τζον Κένεντι, «το ερώτημα δεν είναι τι κάνει η πατρίδα σου για σένα, αλλά τι κάνεις εσύ για την πατρίδα σου» δεν δείχνει να αγγίζει τους Έλληνες της Διασποράς, τουλάχιστον τους Έλληνες της Αυστραλίας για τους οποίους νομιμοποιούμαι να ομιλώ. Κοινότητες και εθνικοτοπικοί οργανισμοί με περιουσιακά στοιχεία εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων εξακολουθούν να ζητούν βοήθεια από την Ελλάδα, αντί να την στηρίξουν στη δύσκολη περίοδο που διανύει.
Το κρατικοδίαιτο Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού –που καταβρόχθισε μερικά δισεκατομμύρια δολάρια και φέρει μικρό, έστω, μερίδιο ευθύνης για τη χρεοκοπία της γενέτειρας– τυρβάζει περί άλλα. Σφυρίζει αδιάφορα στον άνεμο, επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι το ενδιαφέρον του ΣΑΕ για τη γενέτειρα ατόνησε από την ημέρα που η Αθήνα διέκοψε τις παχυλές χορηγίες στο «συντονιστικό όργανο του ελληνισμού της διασποράς».

Εάν το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού ήταν, πραγματικά, το ευυπόληπτο, συντονιστικό όργανο των επτά εκατομμυρίων Ελλήνων της Διασποράς με θεμελιώδη στόχο τη διατήρηση και την ενδυνάμωση της σχέσης των αποδήμων με την Ελλάδα μέσω αμφίδρομης συνεργασίας και αλληλοστήριξης θα είχε μπορέσει, κάνοντας χρήση του κύρους του και της συσπειρωτικής δυνατότητάς του, να διεγείρει τους απόδημους και να τους κινητοποιήσει για την ενίσχυση -στο μέτρο του δυνατού- της βυθιζόμενης, οικονομικά, Ελλάδας. Δυστυχώς και το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού επιβεβαιώνει, με την απραξία του, την εκτίμηση πολλών κέντρων του Ελληνισμού τα Διασποράς, ότι στα «χρόνια της δόξης του» λειτούργησε ως «Συμβούλιο Αφαίμαξης της Ελλάδας».

Το πρόσθετο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει το ελληνικό Κράτος στην απονενοημένη προσπάθειά του να αντλήσει χρήματα από τους απόδημους είναι η χαλαρή σχέση των νέων γενεών αποδήμων Ελλήνων με την Ελλάδα. Οι νέες γενεές Ελληνοαμερικανών και Ελληνοαυστραλών δεν έχουν τον ισχυρό συναισθηματικό δεσμό με την Ελλάδα, που είχαν οι γονείς και οι προγονοί τους. Λατρεύουν την Ελλάδα ως τόπο απολαυστικών διακοπών, υπερηφανεύονται για την καταγωγή των γονέων και των προγόνων τους, αλλά δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη ή στο ταμείο της επιχείρησής τους για να βοηθήσουν, ιδιαίτερα όταν γνωρίζουν ότι τα χρήματά τους θα πέσουν σε «απύθμενο βαρέλι», όπως χαρακτηρίζουν φίλοι και εχθροί τη σημερινή οικονομία της γενέτειρας.

Προσωπικά δεν βλέπω τον ελληνισμό της Διασποράς να συνεισφέρει και γι’ αυτό προτρέπω τα στελέχη του ΟΔΔΗΧ να μην τρέφουν φρούδες ελπίδες.

Τα τριακόσια εκατομμύρια δολάρια, που υπολογίζουν ότι θα μπορέσουν να εκταμιεύσουν από τους Έλληνες της Αυστραλίας και της Αμερικής είναι μηδαμινό ποσό, συγκρινόμενο με την οικονομική επιφάνεια των Ελλήνων των δύο ηπείρων. Όμως, η προσφορά ή μη δεν είναι θέμα οικονομικών δυνατοτήτων ενός εκάστου Έλληνα της Διασποράς, είναι θέμα διάθεσης. Και η διάθεση του μέσου Έλληνα της διασποράς –όπως την εκτιμώ από τα δημοσιεύματα των ομογενειακών μέσων ενημέρωσης της Αμερικής και άλλων περιοχών– έχει ατονήσει προβληματικά από την αβεβαιότητα για τη δυνατότητα σωτηρίας ή μη της Ελλάδας, τη διαχείριση ων υποθέσεων της χώρας από τους πολιτικούς ηγέτες που την οδήγησαν στη χρεοκοπία, από την έλλειψη εθνικού σχεδίου για την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση και από τη χαλαρή σχέση των παιδιών και των εγγονιών μας με την Ελλάδα.

Από την ομογενειακή εφημερίδα της Αυστραλίας: www.NeosKosmos.com