ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΛΟΪΖΙΔΗ: Σύγχρονοι Απόστολοι του Αρχαίου Δράματος

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ PANHELLENIC POST ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ο Λεωνίδας Λοϊζίδης, σκηνοθέτης,  είναι ο σύγχρονος ιεραπόστολος του Αρχαίου Δράματος. Εϊναι ο δημιουργός εκείνος που αν έλειπε ή εάν δεν είχε το μεράκι που έχει, η αρχαία ελληνική τραγωδία δεν είχε «δρασκελίσει» τα σύνορα της Ελλάδος!  Οι Αμερικανοί, και οι ευρωπαίοι, θα διάβαζαν, ίσως, για το Σοφοκλή και τον Ευριπίδη στα σχολικά εγχειρίδια, αλλά δεν είχαν δει «ζωντανή» παράσταση αρχαίου ελληνικού δράματος. Δεν θα είχαν ακούσει αρχαίο ελληνικό χορό. Δεν θα είχαν γνωρίσει ποτέ την Ελένη, δεν θα είχαν δει Τρωάδες και Βάκχες. Δεν θα είχαν έλθει σε επαφή με τον ελληνικό Πολιτισμό!

Ο Λοϊζίδης, τόλμησε. Τόλμησε να ανεβάσει αρχαίο δράμα σε θέατρα όπως το Μπρότγουαίη! Να  ανεβάσει  Ιφιγένεια εν Ταύροις και Ορέστεια μπροστά στο ιδιαίτερα απαιτητικό αμερικανικό κοινό! Το χειροκρότημα, οι ενθουσιώδεις κριτικές, ο θαυμασμός, τον έβγαλαν στο δρόμο των περιοδειών.  Περιόδευσε σε όλη, σχεδόν, την Αμερική, την Βρετανία, την Κύπρο και συνεχίζει ακάθεκτος για Αυστραλία και Καναδά.

Ζευγάρι, πλέον, με την ταλάντούχα ηθοποιό και σκηνοθέτιδα, Ευτυχία Λοϊζίδου, θα παρουσιάσουν φέτος την Ελένη της Τροίας και έναν μονόλογο του συγγραφέα, Μιχάλη Κοκκινάρη, «Καντίς στη ζωή που δεν έζησα». Πρόκειται για έναν λυτρωτικό μονόλογο, μιας νεαρής εβραίας,που απαγχονίστηκε στο Άουσβιτς-Μπιργκενάου, αφιερωμένος στα παιδιά των εβραίων που δε θα γεννηθούν ποτέ!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Το ζεύγος των εκλεκτών εργατών της Τέχνης,  μας επισκέφτηκε στα γραφεία της PanHellenic Post, στην Ομόνοια, Αθήνα, Ελλάς. «Είστε ωραία εδώ», μας είπε ο Λεωνίδας Λοϊζίδης, απλώνοντας το χέρι σε έναν σφιχτό χαιρετισμό. Κατά τα άλλα, τον είδαμε «φουριόζο» να πει αυτά που ήθελε να πει. Η ευτυχισμένη ώρα ενός δημοσιογράφου! Μόλις που προλάβαμε να ανοίξουμε το κασετόφωνο.

-Γράφει; Ρώτησε. Του γνέψαμε: ναι. Ανοίξαμε το στόμα για την  πρώτη ερώτηση, μα …δεν προλάβαμε!

ΛΟΪΖΙΔΗΣ: «Εγώ, ό,τι κι αν  λένε, θα συνεχίσω να εκπέμπω Ελλάδα και ελληνικό φως σε όλο τον κόσμο γιατί η Ελλάδα είναι φως! Η Ελλάδα είναι ο πολιτισμός της! Η Ελλάδα δεν είναι λαμόγια. Οι Έλληνες δεν είναι κλέφτες. Χρειάζεται συστράτευση, να σταματήσει η μιζέρια και ο φόβος για το αύριο. Σημασία έχει τι θα κάνεις εσύ για το αύριο…»

Τον Λεωνίδα Λοϊζίδη τον έχουν αποκαλέσει  «σύγχρονο έλληνα σκηνοθέτη και δημιουργό, άξιο συνεχιστή του Καρόλου Κουν».   Ο Λεωνίδας Λοϊζίδης μιλά σπάνια και, συνήθως, δεν δίνει συνεντεύξεις.  Γι αυτό θεωρούμε τιμή  που επισκέφθηκε τα γραφεία μας.

Του το θυμήσαμε αυτό.  Ότι σπάνια μιλάει στον Τύπο.

ΛΟΙΖΪΔΗΣ: «Ναι, έχω  χρόνια να μιλήσω γι αυτό τα είπα μιά κι έξω… Θα πω και άλλα γιατί   πραγματικά με πνίγει η σημερινή κατάσταση. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα, αυτή η σημερινή ελληνική πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα».

Πριν ξαναπάει στα …γενικά, τον …επαναφέραμε στα …ειδικά:

ΡΗΡ: Πώς αποφασίσατε να παίξετε αρχαία τραγωδία στο εξωτερικό;

ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Ξεκινήσαμε αυτή την προσπάθεια με τις Τρωάδες του Ευριπίδη, σε μια τεράστια περιοδεία σε 37 πόλεις της Αμερικής. Με συνεργάτες τότε τον Ηλία Τομάζο τον Θόδωρο το Λαλιώτη και το Θόδωρο τον Σπυρόπουλο.  Ήταν μια συνεργασία όπου εγώ έχτισα όλη την παραγωγή, εγώ είχα πληρώσει όλο το έμψυχο δυναμικό, σκηνικά κοστούμια, μεταφορές για Αμερική και αμοιβές συντελεστών από την Αθήνα, και κείνοι σαν μόνη υποχρέωσή τους την πρώτη χρονιά που ξεκίνησε ήταν να οργανώσουν  τις παραστάσεις στις πόλεις και τα πανεπιστήμια που μπορούσαν, ώστε να παρουσιάσουμε την αρχαία τραγωδία του Ευριπίδη Βάκχες.

ΡΗΡ: Στα ελληνικά ή στα αγγλικά;

ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Ήταν πρώτη φορά που πήγαινε ένας θίασος με ελληνικά και αγγλικά, γιατί παρουσιάστηκε και στις δύο γλώσσες- και ο θίασος είχε δουλέψει  τρεις μήνες στην Ελλάδα με πολύ αξιόλογο τιμ. Κάναμε όλη αυτή την περιοδεία όπου ουσιαστικά εμένα τότε μου κόστισε ένα διαμέρισμα.

Στη συνέχεια παρουσίασα τις Τρωάδες του Ευριπίδη σε μετάφραση Μιχάλη Κακογιάννη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Μια πολύ αξιόλογη παράσταση. Η παραγωγή πάλι δική μου όπου αυτή τη δεύτερη φορά ήταν στόχος μας πάλι να προβάλουμε την Ελλάδα, την αρχαία ελληνική τραγωδία, με στόχο να πούμε και στους ξένους ότι «εδώ είμαστε».

Παρουσιάσαμε λοιπόν τις Τρωάδες με τεράστια επιτυχία  και στη συνέχεια παρουσιάσαμε Ορέστια του Αισχύλου. Πέραν της περιοδείας πιά μπήκαμε σε μεγάλα θέατρα της Αμερικής όπως το Μπρόντγουει, παίξαμε στο Κέπ theatre την Ορέστεια, με στόχο να προβληθεί πάλι στους Αμερικάνους το τί έχουμε και το τί έχουμε κληρονομήσει.

ΡΗΡ: Και η επόμενη δουλειά;

-ΛΟΪΖΙΔΗΣ:  Επόμενη δουλειά μας είναι πάλι η Ιφιγένεια εν Ταύροις, έγκυος πια η Ευτυχία, 6 μηνών να παρουσιάζει την Ιφιγένεια μέσα στο Μπρόντγουει και στην περιοδεία όπου πήρε διθυραμβικές κρητικές για την ερμηνεία της και ήταν και σημαντική για πρώτη φορά η συμμετοχή της στην σκηνοθεσία.   Το πρώτο βάφτισμα της Ευτυχίας όπου το 80% της δουλειάς το είχε επιμεληθεί η ίδια και έκανα το τελείωμα εγώ

ΡΗΡ: Ανακαλύψατε το ταλέντο της;.

ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Το ταλέντο της υπήρχε πάντα εκεί. Δεν χρειάστηκε να το ανακαλύψω. Να το δω, μόνο!  Η επιτυχία της αυτή μου έδωσε το κίνητρο, με έπεισε ότι έχει και γνώσεις  και μπορεί να δώσει μιά καινούργια οπτική γωνία στην τραγωδία γιατί το απέδειξε ,με τις ικανότητές της και στους ξένους ότι μπορεί να σκηνοθετήσει και Ελένη του Ευριπίδη.

ΡΗΡ: Α, μια και ο λόγος, γιατί Helen of Troy και όχι Ελένη της Τροίας;

-ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Helen of  Troy. Είναι πιο εμπορικός τίτλος για να προσελκύσει  και τον Αμερικανό θεατή.

ΡΗΡ: Ποιοί είναι οι στόχοι σας;

-ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Στόχος μας είναι η περιοδεία, ο άλλος στόχος μας είναι να προβάλουμε τον ελληνισμό, θέλω να πω με προσωπικό αγώνα δικό μας και μόνο, εμένα και της γυναίκας μου, τώρα πλέον και της κόρης μου που είναι 65 ημερών, δίχως καμία επιχορήγηση ή άλλη οικονομική υποστήριξη, για να μπορέσουμε να προβάλουμε αυτό που λέγεται Ελλάδα, πολλοί μας αποκαλούν πρεσβευτές της Ελλάδας και της Κύπρου στο εξωτερικό.

ΡΗΡ: Αλήθεια, σε ποιές χώρες έχετε περιοδεύσει μέχρι σήμερα;

ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Έχουμε κάνει περιοδείες  σε όλο τον κόσμο, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στο Λονδίνο, στην Κύπρο και στόχος και ελπίδα μας είναι να μπορέσουμε να ταξιδέψουμε σε όλο τον κόσμο όπου υπάρχουν Έλληνες και φιλέλληνες. Εμείς θεωρούμε ότι παππούς μας είναι ο Αισχύλος,ο Ευριπίδης και ο Αριστοφάνης. Αυτά που μας έχουν δώσει μπορούμε να τα μεταδώσουμε και εμείς και να γίνουμε ιεραπόστολοι αυτού που λέγεται αρχαία Ελλάδα, αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Θα δείτε ότι στις αρχές έχουμε πολλές Αιγίδες –πρέπει να αναφέρω και σε σένα και σε όσους μας διαβάζουν- ότι αυτό έχει την ποιότητα που το κάνει να μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος ώστε να μην βγεί έξω από το σύνηθες πλαίσιο του ποιοτικού θεάτρου.

ΡΗΡ: Ας μιλήσουμε για τη φετεινή σας δουλειά.

ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Φέτος εντάχθηκε στο πρόγραμμά μας και θα παρουσιάσουμε στο Fist Flog Theater το οποίο είναι στο Σόχο, στο καλύτερο Off Broadway Theater, όπου έχουν ερμηνεύσει και σκηνοθετήσει τεράστιοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες, το γνωστό  La  Mama.  Θα σκηνοθετήσει η Ευτυχία φέτος και θα ερμηνεύσει τον βασικό ρόλο της Ελένης.

Εγώ θα σκηνοθετήσω το «Cantiss, η ζωή που δεν έζησα»,  ένας μονόλογος του Μιχάλη Κοκκινάρη, ενός  ανθρώπου  που έχει αφιερώσει τη ζωή του εκτός από την ιατρική και στη συγγραφή, με αξιόλογα αποτελέσματα.

ΡΗΡΗ: Θα μας πείτε περισσότερα για το Cantiss και γιατί, με ποιό σκεπτικό, το επιλέξατε;

ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Πρόκειται για μιά ηρωϊδα από τη Θεσσαλονίκη, που είναι στην περίοδο του Ολοκαυτώματος. Είναι ένας πάρα πολύ αξιόλογος μονόλογος αυτό θα αναλάβω εγώ φέτος  και πιστεύω ότι και αυτό αξίζει να το δείξουμε. Ότι αυτοί οι άνθρωποι έζησαν πικρές μέρες και έζησαν πράγματα που δεν θέλουμε να συμβούν σε κανέναν ή σε καμία φυλή.

Ο λόγος που επιλέχτηκε το έργο είναι να πούμε στους ανθρώπους προσέξτε, γιατί ακούγεται στις μέρες μας ο υπεπληθυσμός του πλανήτη στα 6.5 δις που έχουμε φθάσει είναι υπέρμετρα υψηλός και κάποιοι μεγάλοι θα αποφασίσουν να τον μειώσουν. Νομίζω ότι πρέπει να διαμαρτυρηθούμε και να μην αφήσουμε να χαθούν φυλές, θρησκείες, ιδεολογίες για το συμφέρον του να μειωθεί ο πληθυσμός.

ΡΗΡ: Φοβάστε;

ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Ναι. Νομίζω οτι πρέπει να συμβάλουμε όλοι γιατί  αν  χαθεί ο γείτονας  πολύ πιθανόν στην επιλογή των μεγάλων να είμαστε και εμείς,  να χαθούμε στη συνέχεια και εμείς.

ΡΗΡ: Έχετε έναν ενθουσιασμό…

ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Ναι, αυτές τις μέρες που ζούμε σε μιά μιζέρια, εμείς συνεχίζουμε δεν το βάζουμε κάτω. Υπάρχουν άνθρωποι που εκτίμησαν το έργο μας και στέκονται πάντα μαζί μας, μας παρακολουθούν και συμμετέχουν σε όλη αυτή την προσπάθεια που κάνουμε. Έτσι ώστε πραγματικά βοήθησε ο Γεράσιμος  Ragler, ο Μιχάλης ο Ψαρρός, ο Τσάρς ο Μαργκουδάκης, Ιαπετός Φιωτοδημητράκης και ο Νίκος Μούγιαρης.

ΡΗΡ: Επομενοι στόχοι;

ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Επόμενος στόχος μας είναι ένα ταξίδι στην Αυστραλία. Ζητάω ανθρώπους και φορείς εκεί ώστε να το υιοθετήσουν και να πάμε να παρουσιάσουμε αρχαία τραγωδία εκεί.

ΡΗΡ: Αλήθεια, μιας και έχετε γυρίσει σχεδόν όλη την ομογένεια, ποιά είναι η άποψή σας γι αυτήν;

ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Ξύνετε πληγές. Την Ομογένεια στην Αμερική τη γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά, την έχουμε περιοδεύσει. Έχει τα προβλήματά της. Όπως υπάρχει στον Έλληνα από τα γενοφάσκια του την κουλτούρα του παλεύει μεταξύ του ο Έλληνας τον Έλληνα, πάντα λέω ο μεγαλύτερος εχθρός του Έλληνα είναι ο ίδιος ο Έλληνας. Αν μπορέσει και συμφιλιωθεί ο Έλληνας με τον Έλληνα θα καταφέρει σπουδαία πράγματα.

Το ίδιο πρόβλήμα αντιματωπίζει και  η Ομογένεια στην Αμερική, υπάρχουν πολλές οργανώσεις, πολλά πράγματα, να πιστεύω θα έπρεπε να ήταν πιο ενεργητική μέσα από τα το επιτεύγματά της,  στην κρίση που δέχεται η Ελλάδα. Πως να πω, να συμβάλλει πιο γενναιόδωρα και περισσότερο αποφασιστικξά.

Σε αντιπαράθεση με τους Εβραίους, όπου στον γνωστό πόλεμο των 3^ων ημερών  όταν απευθήνθηκαν οι Ισραηλινοί φορείς στους Εβραίους ομογενείς και τους έλεγαν συμβάλλετε, εκείνοι έδιναν λευκές επιταγές και αποφάσιζε η οργάνωση να βάλει το χρειαζούμενο ποσόν.

Δεν λέω να γίνει το ίδιο, αλλά θα έπρεπε  να είναι περισσότερο  «ανοιχτοί».

Από την άλλη μεριά, θέλω να πω ότι πρέπει οι ομογενείς να οργανωθούν περισσότερο.  Οι πρόεδροι των διαφόρων  συλλόγων και οργανώσεων, όπως τοι ΣΑΕ, να σταματήσουν να αντλούν κεφάλαια και χρήματα από το ελληνικό κράτος. Αυτό είναι που μας έφερε ως εδώ. Θα πρέπει να βρουν από τα έσω, να κρατηθούν οι οργανώσεις και να σταματήσουν να δημιουργούν εκδηλώσεις και δυσβάσταχτα έξοδα.

Αυτό ήταν το λάθος που συρρικνώθηκε η ομογένεια και δημιουργεί συμβάντα μόνο για τον Έλληνα. Θα πρέπει να απευθύνονται προς τα έξω  και να δημιουργήσουν φιλέλληνες γιατί αν προσέξατε καλά το 1821 η Επανάσταση δεν ήλθε από τους Έλληνες, ήλθε από τους φιλέλληνες και τους ανθρώπους του εξωτερικού.

Αν λοιπόν η ομογένεια είναι σε αυτή την κατάσταση και διοικείται από τέτοιους ανθρώπους, θα έχουμε πολλά προβλήματα. Νομίζω ότι τους κινεί  περισσότερο το προσωπικό τους συμφέρον παρά το τι πάει να πει ελληνισμός. Δεν μιλώ για όλους.Προσοχή. Μιλώ, όμως, για το μεγαλύτερο μέρος. Δηλάδή το ποσοστό αυτό των ανθρώπων που έχουν την καρέκλα και για να εξυπηρετήσουν προσωπικές τους φιλοδοξίες, τα χειροκροτήματα, μιά φωτογραφία στον ομογενειακό Τύπο και να προχωρήσουν και να προβάλλουν το δικό τους εαυτό ως σωτήρες ενώ στην πραγματικότητα το έργο τους αποδεικνύει ότι δεν είναι αυτό, είναι  διασπαστικά στοιχεία, άνθρωποι οι οποίοι δεν εξυπηρετούν τίποτε άλλο από τον εαυτό τους και την οικογένειά τους.

ΡΗΡ: Σας βρίσκω θυμωμένο… γιατί;

ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Όχι, καθόλου. Αγαπώ τους Ομογενείς. Τους απλούς ανθρώπους. Για κάποιους καρακλοκένταυρους μιλάω. Και θέλω να πω, επίσης, ότι, όπως και σεις μου είπατε, υπάρχουν ομογενείς που επένδυσασν σε ομόλογα και έχουν χάσει τα χρήματά τους. Είναι πολύ σωστό οι άνθρωποι αυτοί, να ενταχθούν στις ομάδες αυτές  που να εξετασθεί πως μπορούν να επανέλθουν κάποια χρήματα στις τσέπες τους. Δεν είναι σωστό να τα χάσουν όλα! Όχι να δίνουμε πίσω μόνο σ΄αυτούς τους Έλληνες με τα μεγάλα κεφάλαια όπως είναι οι Τράπεζες.

ΡΗΡ: Ας επιστρέψουμε στις παραστάσεις. Έχετε μεγάλο θίασο;

ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Φέτος έχουμε πάρει 26 ηθοποιούς που έχει κάτω από το «ραβδί» της η Ευτυχία, κατευθύνει ηθοποιούς μεγάλου βελήνεκούς πανεπιστημίου όπως είναι το MIY όπως είναι οι δραματικές Σχολές της Στέλλα Αμπλ, με εμεπιρία, ανθρώπους που τραγουδούν οπερα, ανθρώπους που έδρασαν έζησαν και δημιούργησαν στο Μπροτγουαίη και τους έχει φέτος η Ευτυχία με την καθοδήγησή της  να ερμηνεύσουν την Ελένη της Τροίας.

Με την Ευτυχία συνεργαζόμαστε εδώ και πέντε χρόνια και έχω δει το πάθος και την αγάπη της για την Ελλάδα, και πιστεύω ότι όσο μας παίρνει και έχουμε δύναμη και αντοχή, θα συνεχίσουμε την προσπάθεια. Στόχος μας δεν είναι τα χρήματα. Στόχος μας είναι να κοινωνήσουμε τον κόσμο, να του δείξουμε αυτό που έχουμε και αυτό που μπορούμε.

 

ΕΥΤΥΧΙΑ ΛΟΪΖΙΔΟΥ: Δύσκολο να παίζεις το συναίσθημα…

Τα τελευταία δύο χρόνια παίζουμε στα αγγλικά. Το δύσκολο δεν είναι να απευθύνεσαι σε ένα ξένο κοινό το οποίο δεν έχει παιδεία από την Αρχαία Τραγωδία, το δύσκολο είναι να παίζεις σε άλλη γλώσσα το συναίσθημα και μάλιστα να πω ότι το παράδοξο είναι ότι το κοινό αυτό που μας παρακολουθεί της Νέας Υόρκης, είναι περισσότερο παιδευμένο επάνω στον πολιτισμό μας, επάνω στις φιλοσοφίες μας  και στην αρχαία τραγωδία, περισσότερο από εμάς τους ίδιους.

ΡΗΡ: Ξέρει Αρχαία τραγωδία;

ΛΟΪΖΙΔΟΥ: Σας κάνει εντύπωση; Και σε μένα στην αρχή δημιούργησε αίσθηση.  Και λέω, ίσως είναι μία συγκεκριμένη μερίδα κοινού, που έρχεται να μας δει μόλις ακούει αρχαία τραγωδία. Μετά, όμως κατάλαβα ότι το κοινό δεν είναι συγκεκριμένο, όλοι ενδιαφέρονται, ίσως λιγότερο το ελληνικό κοινό. Αυτό περισσότερο το ενδιαφέρει να παρακολουθήσει κωμωδία, το σύγχρονο δράμα, το μιουζικαλ, παρά αυτού του είδους τα έργα.

ΡΗΡ: Τί κερδίζετε ως ηθοποιός από αυτές τις παραστάσεις;

ΛΟΪΖΙΔΟΥ:  Α, με ευχαριστούν  πολύ γιατί μετα το τέλος των παραστάσεων ακολουθεί συζήτηση. Οι περισσότεροι θεατές μας ρωτούν περί τίνος πρόκειται αυτό που είδανε, πως εξυπηρετεί ο μύθος που τα τελευτάια  χρόνια παίζουμε περισσότερο –ας πούμε έχουμε επιλέξει  και όχι εσκεμένα θα έλεγα, τον Ευριπίδη και έργα του Ευριπίδη, πώς εξυπηρετεί ο μύθος, τι θέλει να μας δώσει ο ποιητής μέσα από αυτό  το έργο του, σε τι βαθμό φθάνει μετά από 2.500 χρόνια αυτά που από τότε  προσπάθησαν να αγγίξουν, πόσο επίκαιρα είναι εώς σήμερα αυτά τα έργα.

ΡΗΡ: Έχει δυσκολίες ένας τέτοιος ρόλος;

ΛΟΪΖΙΔΟΥ: Δεν είναι τόσο δύσκολο να ερμηνεύσεις μόνο το ρόλο πάνω στη σκηνή, είναι δύσκολο να καταφέρεις να σε εμπιστευθούνε άνθρωποι, οι ηθοποιοί, οι δημιουργοί.   Δουλέψαμε σκληρα και εγώ και ο κ. Λοιζίδης αυτά τα πέντε χρόνια , στερηθήκαμε αρκετα από αυτά που δεν στερήθηκαν οι υπόλοιποι Έλληνες, όπως διασκέδαση, αλλά για μας είναι τρόπος ζωής, είναι πάθος η εργασία αυτή. Βλεπουμε ομως τώρα οτι δεν μας βγήκε σε κακό οτι αυτά που σπείραμε αρχίζουν να καρποφορούν και θα προσπαθήσουμε οσο το δυνατόν να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε. Θέλει προσπάθεια, θέλει επιμονή, υπομονή σίγουρα . Δεν καταφέρνεις να φτάνεις, το ταξίδι είναι αυτό που έχει σημασία και όχι το αποτέλεσμα.

-ΡΗΡ: Βρίσκεσθε σε μία διαρκή αναζήτηση, καταλαβαίνω…

ΛΟΪΖΙΔΟΥ: Πράγματι, μπαίνω στην διαδικασία όλο και περισσότερο κάθε χρόνο να ανακαλύπτω πράγματα και υπήρχαν στιγμές όπως πέρισυ που αναρωτήθηκα «γιατί δεν το ανακάλυψα αυτό πέρισυ και το ανακάλυψα φέτος;» «Γιατί δεν έδωσα πέρισυ στον εαυτό μου την ευκαιρία να το καταλάβει αυτό και την έδωσα τώρα;». «Ποτέ δεν είναι αργά εφόσον έχουμε την ευκαιρία να παίξουμε, εδώ είμαστε για να δουλέψουμε και να παράγουμε αυτό που αγαπάμε».

ΡΗΡ: Πείτε μου κάτι έξω την ηθοποιία και τη σκηνοθεσία, μέσα στην «τέχνη», όμως, την «τέχνη» της μαμάς…

ΛΟΪΖΙΔΟΥ: Α, ο ρόλος της μαμάς… θέλω να πιστεύω και προσπαθώ να μην λείπω πολλές ώρες από το παιδί γιατί ξέρετε όταν αναλαμβάνεις τέτοιου είδους έργα και τέτοιου είδους δουλειά, δεν σου φτάνουν οι 24 ώρες της ημέρας, θα ήθελα να υπήρχαν περισσότερες προσπαθώ όσο το δυνατόν, έχω και την βοήθεια του συντρόφου μου, μετριάζουμε λίγο τον χρόνο μας, έχουμε δώσει πολύ αγάπη σε αυτό το παιδί. Ξέρετε το παράδοξο είναι οτι σε κάθε ρόλο μπορείς να πεις την επόμενη χρονιά οτι θα ξανα ανεβασω αυτό το έργο και τα λάθη που έκανα τότε θα τα διορθώσω φέτος ή την επόμενη χρονιά, στην ζωή όμως δεν υφίσταται αυτό πόσο μάλλον στον ρόλο της μητέρας και αν περάσουν τα χρόνια και δεις οτι έχεις κάνει λάθος δεν μπορείς να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Οπότε εύχομαι και προσπαθώ καθημερινά ακόμα και αν έχω κάνει λάθη την προηγούμενη μέρα στο αύριο να γίνομαι ακόμα καλύτερη».

ΡΗΡ: Πότε ξεκινάτε, λοιπόν;

ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Φεύγουμε 10 Ιουλίου για να ξεκινήσουν οι υπόλοιπες πρόβες που είχαν ξεκινήσει πρίν τη γέννα μου με τους ηθοποιούς, 26 στον αριθμό, ξεκινάμε λοιπόν στις 19 Ιουλίου το ταξίδι μας για Αμερική μεχρι 10 Σεπτρεμβρίου». 11 Σεπτεμβρίου ξεκινάνε οι παραστάσεις μας στην Νέα Υόρκη.  ’Ολο το καλοκαίρι θα είναι πρόβες, γι αυτό και σας ανέφερα προηγουμένως οτι τα τελευταία 5 χρόνια στερηθήκαμε απο διακοπές, ταξίδια αναψυχής, η ξεκούραση μας είναι αυτή εδώ».

«Ξεκινάμε λοιπόν 11 Σεπτεμβρίου εως το τέλος του Σεπτέμβρη, μετά ξεκινάει η περιοδεία ανα τις Πολιτείες της Αμερικής,θα δούμε ξανά τους Έλληνες και φιλέλληνες…Έλληνες στον τρόπο πνεύματος και όχι λόγω καταγωγής. Είμαστε πάλι πολύ αισιόδοξοι γι αυτό και ευελπιστούμε οτι θα δώσουμε πράγματα και στοιχεία της προσωπικότητας της δικής μας, του Έλληνα, που έχει ξεχάσει ή που προσπαθούν να μας μειώσουν οι ξένοι.

Για το Καντίς

«Το Καντίς θα ανέβει παράλληλα με την Ελένη της Τροίας, είναι κάθε Κυριακή και θα παρουσιαστεί μόνο για 2 Κυριακές .  Θα περιοδεύσει σε πόλεις του εξωτερικού με στόχο να δείξουμε το πρόβλημα σε συνεργασία πάντα με ισραηλινούς φορείς – ομάδες ώστε να το προβάλλουμε.

ΡΗΡ: Θα το πάτε και στην Αγγλία;

ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Στην Αγγλία θα παιχτεί και θα παρουσιαστεί στα αγγλικά- ελπίζουμε και εκεί το ταξίδι να είναι μακρύ και γεμάτο επιτυχία.

ΡΗΡ: Ποιος θα ερμηνεύσει το μονόλογο;

ΛΟΪΖΙΔΗΣ: Φυσικά η Ευτυχία!  Είναι κι΄ αυτό  μια πολύ επίπονη για την Ευτυχία διαδικασία, ένας μονόλογος που πραγματικά δίνει το Α και το Ω πάνω στην σκηνή. Μιας ηρωίδας που έφυγε απ αυτόν τον κόσμο, που αποφάσισαν άλλοι γι αυτην αντί γι αυτή…

Αυτό είναι δυστυχώς  που ζούμε αυτές τις μέρες…Αποφασίζουν κάποιοι για τις επόμενες γενιές να μην ζήσουν και να μην χαρούν πράγματα που ζήσαμε εμείς και είχαμε την δυνατότητα να πάρουμε χρήματα από Ευρωπαικές Ενώσεις και τέτοια. Πλέον έχουμε εκνευρίσει τους εταίρους και λένε τέλος πια στην Ελλάδα, δεν δίνουν χρήματα για την κατάχρηση που κάναμε εμείς όλοι και όλη η προηγούμενη γενιά: η κατάχρηση, η ψευτιά, η λαμογία και το επιβαρύνονται οι καινούργιες γενιές. Αυτές οι γενιές που δεν έπαιξαν κανένα ρόλο σ αυτό. Έρχονται τώρα και τους λένε «θα ζήσετε με ένα κομμάτι ψωμί και μια ελία χωρίς να έχουν αυτοί τις ευθύνες.

Είναι τραγικό ,ξέρετε, να πληρώνεις για πράξεις και εγκλήματα άλλων…θέλω να το πώ αυτό και να το φωνάξω. Είναι τρομερό ένας άνθρωπος 25 χρονών όταν έχει τελειώσει τις σπουδές του και να μην μπορεί να βρεί εργασία και να μην μπορεί να κάνει τίποτε επειδή ευθυνόμαστε εμείς. Είμαστε πολύ υπεύθυνοι και δεν πρέπει να κοιμόμαστε με ελαφριά συνείδηση οτι όλοι οι άλλοι φταλινε και όχι εμείς. Είμαστε συνυπέυθυνοι, τα βλέπαμε και κάναμε όλοι τουμπεκί.»

Εδώ ολοκληρώθηκε η συνέντευξη με το καλλιτεχνικό, αλλά και κοινωνικό ζευγάρι, Λεωνίδα και Ευτυχίας Λοϊζίδη.  Κάποια από τα λόγια που «ακούστηκαν» ήταν λίγο  βαριά, αλλά πέρα για πέρα αληθινά. Και όπως είπε ο Σολωμός, ο εθνικός μας ποιητής, το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι αληθινό.

ΥΓ:  Αύριο θα δημοσιεύσουμε συνέντευξη  του «ΡΗΡ», με τον συγγραφέα του «Καντίς στη ζωή που δεν έζησα», κ. Μιχάλη Κοκκινάρη.