ΑΠΟΨΕΙΣ: Η Ομογένεια, οι εκλογές και η «μαύρη τρύπα»

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η «γνώση» και η «μνήμη» καθοδηγούν τον Έλληνα  ομογενή ο οποίος, με γνώμονα την αγάπη του για την πατρίδα που άφησε πίσω, αλλά και την αφοσίωση στη νέα που βρήκε και που σήμερα είναι η φιλόξενη πατρίδα των παιδιών του, παρακολουθεί με αγωνία τα διαδραματιζόμενα στην γενέτειρα. Η προσέγγιση, μέσα από ένα τέτοιο πρίσμα, της  ελληνικής πολιτικής σκηνής,  αποκτά διάσταση και νόημα προσφοράς .

Το έχουμε ξαναγράψει, ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, εκτός από την αντιμετώπιση των κρισίμων οικονομικών προβλημάτων, πρέπει να επιλύσει και το χρόνιο ζήτημα της επιστολικής ψήφου των Αποδήμων. Θα είναι η δική της αντιπροσφορά στον Ελληνισμό.

Η Ομογένεια γνωρίζει, όμως, και κάτι άλλο. Ότι η προσπάθεια αναζωπύρωσης της ιστορικής μνήμης, η εθνική αυτογνωσία, δηλαδή, σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, είναι υπαρξιακή προτεραιότητα. Πρέπει να οριοθετήσουμε το μέλλον, «βουτώντας» στις ενδοξότερες σελίδες της ιστορίας μας και αποφεύγοντας την καταβύθιση στις μελανότερες, γιατί κι αυτές υπάρχουν. Όπως και οι «μαύρες τρύπες»…

Εθνική προτεραιότητα, όμως, είναι και τούτο: Πριν οι Έλληνες φθάσουν στις αποφασιστικές κάλπες, την 17η Ιουνίου, πρέπει να έχουν καταστεί γνώστες της πραγματικότητας. Να ξέρουν τι τους επιφυλάσσει η επόμενη μέρα. Να γνωρίζουν τι ακριβώς θα καθορίσει η στάση τους. Μόνο τότε η ψήφος τους θα προσλάβει όλη την δυναμική και δημιουργική εκείνη ενέργεια, που την μετουσιώνει σε ακρογωνιαίο λίθο και σε στέρεο βατήρα της δημοκρατίας.

Για να γίνει αυτό, πρέπει να μιλήσουν οι πολιτικοί αρχηγοί με παρρησία προς το λαό. Να του πουν, επιτέλους, όλη την αλήθεια, απογυμνωμένη από φτιασιδώματα και αμβλυγώνιες ωφελιμιστικές ή κομματικές παραμέτρους και από προσχηματικές εθνικές σκοπιμότητες.

Αν είχαμε να κάνουμε με ένα νεκρό σώμα, θα λέγαμε ότι χρειάζεται να γίνει μία νεκροψία. Να ανακαλύψουμε, δηλαδή, με επιστημονικό τρόπο, τι ήταν ακριβώς αυτό που επέφερε το θάνατο. Ήταν αρρώστια; Και ποια. Ήταν εγκληματική ενέργεια; Με τι μέσον έγινε. Ήτανε αιφνίδια εκδήλωση από-λειτουργικών συμπτωμάτων; Ποια ήταν αυτά;

Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Χρειάζεται, επομένως, να γίνει μία σε βάθος έρευνα των αιτιών που οδήγησαν στο αποτέλεσμα. Ποιος θα την κάνει, για να εμπεριέχει την αμερόληπτη, αλλά και την επιστημονικά τεκμηριωμένη αλήθεια; Είναι, αυτό, ένα θέμα. Εσωτερικοί αρμόδιοι παράγοντες υπόκεινται σε κομματικές προκαταλήψεις. Εξωτερικοί οικονομικοί οργανισμοί, είναι εκτεθειμένοι σε ποικιλώνυμα οικονομικά συμφέροντα.

Μέχρι να βρεθεί ο κοινά αποδεκτός «παράγοντας» μπορούμε να εμπιστευτούμε την κοινή λογική. Σπάνια πέφτει έξω. Και ακόμη σπανιότερα υποτάσσεται σε κομματικές συνισταμένες.

Ομιλούντες γενικώς, ίσως φωτογραφίζουμε το προφίλ ορισμένων πολιτικών αρχηγών. Δεν είναι στις προθέσεις μας. Η σωστή αποκωδικοποίηση, δείχνει το δρόμο της εξόδου από την κρίση.

Ιδού, ορισμένα ερωτήματα, στηριγμένα στην κοινή λογική και στα οποία πρέπει να απαντήσουμε όλοι:

1. Για τους «ποντικούς» που χορεύουν στα άδεια ταμεία του κράτους, ευθύνονται μόνον οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί που δεν λειτουργούν σωστά;
2. Για τα υπέρογκα χρέη των νοικοκυριών ευθύνεται μόνον η προπαγάνδα των χρηματοπιστωτικών Ιδρυμάτων;
3. Για την αποκατάσταση μιας φιλολαϊκής εισοδηματικής πολιτικής αρκεί η λεκτική δεκτικότητα ενός κόμματος;
4. Για την απάλειψη ενός χρέους είναι ικανή μια μονομερής απόφαση;
5. Για την εξασφάλιση επαρκών οικονομικών πόρων είναι αποτελεσματική η επίκληση της Θείας Πρόνοιας;

Μέσα από αυτές -και τις πολύπλευρες προεκτάσεις τους- ξεδιπλώνεται ολόκληρο το φάσμα της σημερινής κατάστασης. Ξεπροβάλλει ολοκάθαρα το ζητούμενο και λάμπει στον ανοικτό ορίζοντα το δέον γενέσθαι…

Οι πολιτικοί αρχηγοί, ΟΛΟΙ, πρέπει να ξεκαθαρίσουν στους πολίτες:

α) Αν το να λες: δεν χρωστάω, στον δανειστή σου, είναι αποτελεσματικό ή αποτελεί απόλυτο σημάδι καταστροφικής απομόνωσής σου.

β) Αν το να λες καταγγέλλω μία συμφωνία, είναι δικονομικά παραδεκτό ή συνιστά παγκόσμια κραυγαλέα παρατυπία που σε εκθέτει στον κίνδυνο να μην βρίσκεις ξανά συναλλασσόμενο.

γ) Αν το να υποστηρίζεις ότι υπάρχει τρίτος δρόμος για την υπέρβαση της κρίσης, χωρίς να τον διαγράφεις και να τον περιγράφεις, είναι εξυγιαντικό ή αποτελεί σύμπτωμα ακόμη μεγαλύτερης παραπλάνησης και βέβαιης νέας μελλοντικής κατάπτωσης.

Η κοινή λογική, λέει: Ο,τι δανείστηκες, το οφείλεις μέχρις τελικής εξοφλήσεως. Με τα τοκοχρεολύσια. Αυτό, είτε έχεις δανειστεί από κράτη, είτε από Τράπεζες, είτε από πολίτες. Είναι τόσο απλό. Κι αν ακόμη θεωρητικά υπάρχουν νομικές ή άλλες λοβιτούρες που ενδεχομένως σου προσφέρουν κάποιες ατραπούς …διαφυγής, το πρέπον (και εν τέλει το συμφέρον) είναι η αποπληρωμή αυτών που δανείστηκες.

Όταν καταλήγεις σε μία συμφωνία, αυτή δεν ανατρέπεται νομικά παρά μόνον εάν είναι πρόδηλα και σκανδαλωδώς ετεροβαρής. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η μη τήρηση της συμφωνίας αναδεικνύει όχι την ευφυΐα, αλλά την αναξιοπιστία του ενός εκ των συμβαλλομένων μερών.

Κάθε δρόμος για την υπέρβαση μιας οικονομικής κρίσης δεν μπορεί να υποσκελίζει το αξίωμα ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται». Ανάπτυξη χωρίς δράση, δράση δίχως κόπο, κόπος δίχως σχεδιασμό, σχεδιασμός χωρίς δράση δεν συνεισφέρουν ούτε επιτυγχάνουν την Ανάπτυξη. Δίχως ανάπτυξη, δεν υπάρχει, όμως, έξοδος από το σκοτεινό τούνελ.

Η κοινή λογική λέει και κάτι άλλο: Αν είσαι πολιτικός αρχηγός, τότε:

• Όταν υπόσχεσαι στο λαό ότι δεν θα καταβάλει το τίμημα των σφαλμάτων του, του χαϊδεύεις τα αυτιά.
• Όταν λες στο λαό ότι μπορεί να συνεχίσει να απολαμβάνει όλα εκείνα που τον έφθασαν στον γκρεμό, ή να τον σπρώξεις θέλεις ή να τον αφήσεις να πέσει μοναχός του…
• Όταν λες στο λαό ότι μπορεί να υπερβεί την κρίση δίχως ξεβολευτικές διαρθρωτικές αλλαγές, τον κοροϊδεύεις.
• Όταν λες στο λαό ότι μπορεί να επανακτήσει άκοπα όλα εκείνα που στερήθηκε επειδή με τις δολερές ενέργειές του «στέρεψε» την πηγή, τον ξεγελάς.
• Όταν λες στο λαό ότι για όλα φταίνε πέντε-έξι πολιτικοί και ότι ο ίδιος δεν φταίει καθόλου και σε τίποτα για ότι του συμβαίνει, τότε τον παραμυθιάζεις και τον αποκοιμίζεις.
• Όταν λες στο λαό ότι καλά κάνει και έχει αναγάγει σε εθνικό σπορ την φοροδιαφυγή, είσαι υπόλογος.
• Όταν λες στο λαό ότι καλά κάνει και θεωρεί το φακελάκι βιοποριστικό αγαθό, τότε είσαι ένοχος.
• Όταν λες στο λαό ότι καλά κάνει και αποφεύγει το ΦΠΑ αφού «δεν έχει», τότε είσαι επικίνδυνος.
• Όταν λες στο λαό ότι καλά κάνει και έχει αναγάγει την καταπάτηση και την καταστρατήγηση των αγαθών και των δικαιωμάτων του πλησίον του, σε εθνική στρατηγική, τότε είσαι ανάξιος για αρχηγός.
• ‘Όταν λες στο λαό ότι για όλα τα δεινά του φταίνε οι ξένοι «δυνάστες» που μόνη τους έγνοια είναι πως θα του ρουφήξουν το αίμα, τότε είσαι απαράδεκτος.

Είσαι απαράδεκτος γιατί εθελοτυφλείς. Κατ΄ αυτό, είσαι και επικίνδυνος. Γιατί αντί για μπροστάρης γίνεσαι ουραγός. Με τις πράξεις, τους λόγους και το παράδειγμά σου δεν φωτίζεις το μονοπάτι της ανοδικής πορείας, ως έχεις χρέος σαν αρχηγός, αλλά ακολουθείς συρόμενος πίσω από το συνήθως άγνωμο πλήθος.

Αλλά τότε, στην κατωφέρεια, θα γλιστρήσουμε όλοι, άρχοντες και αρχόμενοι. Ελλαδίτες και Ομογενείς. Σ΄ αυτήν την καθοδική πορεία, δεν υπάρχει πυθμένας, παρά μονάχα μιά χαωτική «μαύρη τρύπα» μέσα στην οποία, στροβιλιζόμενος θα «χωνευτεί» ο Ελληνισμός. Με άγνωστο το εάν και το τι υπάρχει στην άλλη πλευρά του αχανούς διαστήματος…