Ή σωνόμαστε ή χανόμαστε την Κυριακή

Άρθρο – παρέμβαση της PanHellenic Post

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Μπροστά από το κτίριο της Παλιάς Βουλής, στην οδό Σταδίου –λίγο πιο ψηλά από τα γραφεία της PanHellenic Post– βρίσκεται το άγαλμα του Ήρωα της Επανάστασης του 1821, του στρατηγού Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.  Έφιππος ο Στρατηγός, με το κεφάλι του να κοιτάζει λίγο αριστερά και το  δεξί του χέρι απλωμένο μπροστά και λίγο δεξιά, ελάχιστα ανυψωμένο και με τον δείκτη τεντωμένο στέκεται εκεί  «διδάσκοντας ανά τους αιώνες τους λαούς  πως οι δούλοι  γίνονται ελεύθεροι».

Διδάσκει και κάτι άλλο ο γενναίος στρατηγός.  Ότι  ιστορικά οι μεγάλοι  ηγέτες δείχνουν το δρόμο και  οι λαοί ακολουθούν.  Μία τέτοια περίοδος είναι αυτή που διανύουμε. Μία περίοδος δύσκολη, «πολεμική», καθοριστική για το παρόν και το μέλλον του έθνους. Πτωχευμένοι ως πολίτες και ως χώρα. Με τον ευρωπαϊκό περίγυρο να μας θεωρεί «οροθετικούς» που είναι δυνατόν να «μολύνουμε» και τους άλλους. Με τους γείτονές μας να τρίβουν τα χέρια και να χαμογελούν κάτω από τα μουστάκια τους.

Η προσφυγή στο ΔΝΤ σηκώνει όση κριτική επιθυμεί να της ασκήσει ο καθένας. Ο ευρωπαϊκός δανεισμός γίνεται όσο επαχθής αποφασίσει κάποιος να τον χαρακτηρίσει. Και οι ευρωπαίοι ηγέτες όσο «μοχθηροί» θέλει ο πάσα ένας να τους φαντάζεται.  Ένα πράγμα, όμως, δεν είναι δυνατόν να αλλάξει, και, πολύ περισσότερο, να μεταβληθεί κατά το δοκούν: Η Ελλάς  χρωστάει, και χρωστάει πολλά. Οι Έλληνες χρωστάνε και χρωστάνε πολλά.

Σε κάθε έναν που έχει υπερχεωθεί  η παραμυθία ότι θα του χαρίσουν τα χρέη ακούγεται ευχάριστα.  Σε κάθε έναν που νιώθει το εθνικό του φιλότιμο πληγωμένο, η παλληκαρίσια άτακα «με τον τσαμπουκά» μοιάζει με βάσαλμο. Σε κάθε έναν που υποφέρει από τη φτώχεια η κλήρωση του λαχείου είναι ανακουφιστική προσμονή. Δυστυχώς, η πραγματικότητα έπεται  και είναι σκληρή. Μόνο που τότε λίγοι θυμούνται «τα λόγια τα ωραία τα μεγάλα».

Σ΄αυτή την κρίσιμη καμπή, με το λαό συγχυσμένο, αγχωμένο,  απολυμένο, απογοητευμένο, μα πάνω απ΄όλα υπερχρεωμένο, αντί  οι ηγέτες να του δείξουν το δρόμο, αντί να τον «πιάσουν» από το χέρι για να τον περάσουν με κάθε δυνατή ασφάλεια στην «αντίπερα όχθη», έστω και με βρεμμένα πόδια,  τον έσυραν στις  κάλπες. Τον υποχρέωσαν να ψηφίσει με γνώμονα το θυμό, την αγανάκτηση και την απέχθεια.

Η ψήφος του λαού έδειξε, παρά ταύτα,  έναν δρόμο. Αυτόν της εθνικής συνεννόησης. Η αδυναμία σχηματισμού αυτοδύναμης  κυβέρνησης, δεν σημαίνει ακυβερνησία. Σημαίνει κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.

Ορισμένοι πολιτικοί αρχηγοί καμώνονται πως δεν «έπιασαν» το νόημα των εκλογών. Ή το ερμηνεύουν κατά το δοκούν. Και απειλούν να σύρουν και πάλι το λαό σε νέες περιπέτειες.

Στην πραγματικότητα, είναι οι ίδιοι που αδυνατούν να αχθούν στο ύψος των περιστάσεων. Φοβούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους να λειτουργήσουν ως ηγέτες. Και κρύβ ονται πίσω από λογαριασμούς, υπολογισμούς και δημοσκοπήσεις.

Δεν είναι ώρα για πείσματα. Δεν είναι ώρα για λιγόψυχους. Δεν είναι ώρα για πειράματα. Ο λαός, η χώρα το έθνος πρέπει να αποκτήσουν κυβέρνηση. Πολύ καλή θα ήταν το ευκταίο. Λιγότερο καλή, θα ήταν το υποφερτό. Ακόμη και μιά κακή κυβέρνηση θα ήταν προτιμότερη από το χάος και την ακυβερνησία. ‘Η από την περιπέτεια νέων εκλογών που τίποτε δεν πείθει ότι θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα ή θα τα περιπλέξουν, ενδεχομένως, ακόμη περισσότερο.

Μπροστά στην ανάγκη αυτή, η PanHellenic Post, στο μέτρο που είναι δέκτης της ανησυχίας της Ομογένειας  από την διαφαινόμενη κατάσταση ακυβερνησίας της Ελλάδας, αφού συμβουλεύτηκε έμπειρους πολιτικούς και ευπατρίδεις,  διατύπωσε πρώτη, εγγράφως από τις 8 Μαϊου την πρόταση: «Μόνη διέξοδος, Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ΔΗΜ.ΑΡ.» Ακολούθησαν και πολλοί άλλοι με την ίδια πρόταση.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτης Κουβέλης, συναισθανόμενος, προφανώς, τις ιστορικές του ευθύνες, αφού του έλαχε ο κλήρος να κατέχει το «κλειδί» των εξελίξεων, δέχθηκε κατ΄αρχήν να συνεργασθεί με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στο σχηματισμό κυβέρνησης. Στη συνέχεια “δείλίασε”. Και πρόβαλε το «επιχείρημα» ότι μιά τέτοια κυβέρνηση (ΝΔ_ΠΑΣΟΚ_ΔΗΜΑΡ- δεν θα είχε νομιμοποίηση αν απουσίαζε από τη σύνθεσή της ο δεύτερος νικητής , ο ΖΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα.

Το «επιχείρημα» θα είχε βάση και δεν θα αποτελούσε «πρόφαση εν αμαρτίαις» στην περίπτωση που τα δύο άλλα κόμματα (το πρώτο, η ΝΔ και το τρίτο, το ΠΑΣΟΚ) αρνιώνταν να δεχθούν τον κ. Τσίπρα σε μιά κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Δεν συμβαίνει, όμως, αυτό. Συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Προσκαλούν τον κ. Τσίπρα και αυτός αρνείται.

Το «επιχείρημα» Κουβέλη πάσχει, άλλωστε και επί της ουσίας του. Ακόμη και εάν ο ΣΥΡΙΖΑ μείνει εκτός κυβέρνησης, τι θα είναι; Θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Θα έχει, δηλαδή, ακριβώς το ρόλο τον οποίο του ανέθεσε με την ψήφο του ο λαός. Του δεύτερου σε δύναμη κόμματος, της αξιωματικής αντιπολίτευσης.  Άρα, δεν υπάρχει θέμα νομιμοποίησης.  Όποιος αρνείται την αναγκαιότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αρνείται την ίδια τη Δημοκρατία.

Ο κ. Τσίπρας, δεν κρίνεται. Η στάση του είναι προφανές ότι εκπορεύεται από φόβο να  επωμισθεί τις ευθύνες που του αναλογούν στην διακυβέρνηση της χώρας. Κρύβεται πίσω από «επιστολές» και από «καταγγελίες». Σε ρόλο Αγίου Παύλου, Πρώτη και Δεύτερη προς ευρωπαίους επιστολή!..

Θα μπορούσαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να στηρίξουν μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.  Και να στείλουν τον κ. Τσίπρα στην Ευρώπη να «διαπραγματευτεί».  Αν πετύχαινε, θα είχαν και οι ίδιοι μερίδιο στην επιτυχία ως «στηρίζοντες». Αν αποτύγχανε… Αλλά ο κ. Τσίπρας κάνει ό,τι μπορεί ακριβώς για να μην επωμισθεί ευθύνες.

Εντός των προσεχών ωρών, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα καταβάλει την ύστατη προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης.

Είναι υπέρτατο χρέος των πολιτικών αρχηγών να συνεννοηθούν. Να σχηματίσουν κυβέρνηση. Δεν ενδιαφέρει ποιός θα μπει μέσα και ποιός θα μείνει απέξω. Η χώρα πρέπει τη Δευτέρα το πρωϊ να έχει κυβέρνηση.

Eίναι η ώρα που οι ηγέτες, όπως υπενθυμίζει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, πρέπει να δείξουν το δρόμο στο λαό.  Αν αυτό δεν γίνει η ευθύνη για τον (τους) υπαίτιους, θα είναι τεράστιες  μπροστά στην ιστορία. «Οι καιροί ου μενετοί».  Ή σωνόμαστε ή χανόμαστε.

*Η φωτογραφία είναι της Eurokinissis και δείχνει μέρος του εσωτερικού χώρου του Προεδρικού Μεγάρου. Εκεί όπου την Κυριακή θα επιδιωχθεί να υπάρξει κυβέρνηση, για να αποφύγουμε τα χειρότερα.