Τα δεινά του Υπουργείου Παιδείας ταλαιπωρούν τα ελληνόπουλα της Γερμανίας

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Τα δεινά του ελληνικού εκπαιδευτικού Προγράμματος, του Υπουργείου Παιδείας, ταλαιπωρούν τα ελληνόπουλα της Γερμανίας την ώρα που ακούγεται και ότι «θα κλείσουν» -για οικονομικούς λόγους- τα ελληνικά Λύκεια, με άδηλο το μέλλον των μαθητών της πρώτης και της δευτέρας Λυκείου.

Αυτή είναι η αίσθηση που αποκόμισε από την πρόσφατη επίσκεψή της στο Μόναχο η συγγραφέας  Ελένη Πριοβόλου, η οποία  (μαζί με δύο ακόμη συγγραφείς παιδικών βιβλίων, τις κυρίες Αναστασία Ευσταθίου και Μαρία Ρουσάκη) ταξίδεψαν στην γερμανική πόλη προσκεκλημένες από τον Σύλλογο «Αριστοφάνης» και για να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα Φιλαναγνωσίας που οργάνωσε ο πρόεδρος του Συλλόγου Παναγιώτης Μιχαηλίδης και ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 2^ου Δημοτικού Σχολείου Μονάχου «Πυθαγόρας». https://www.panhellenicpost.com/archives/5702.

Υπενθυμίζεται ότι ο Σύλλογος Αριστοφάνης (www.aristofanis.com) σε συνεργασία με την Σχολική Επιτροπή του 2ου Δημοτικού Σχολείου Μονάχου, πραγματοποίησε την 11η Εβδομάδα Παιδικής Λογοτεχνίας 2012. Καλεσμένες ήταν οι συγγραφείς που προαναφέραμε.

H Pan-Hellenic Post μίλησε με την κυρία Ελένη Πριοβόλου η οποία ορθά κοφτά είπε τα πράγματα με τα όνομά τους: «Άκουσα τα παιδιά να κάνουν μία κριτική παρέμβαση στο εκπαιδευτικό σύστημα,  που δεν διαφέρει από αυτό της Ελλάδος.  Να σκεφθείτε, έχω την αίσθηση ότι δεν πήγα στην ομογένεια του Μονάχου, πήγα σε ελληνικά σχολεία, γιατί το πρόγραμμα είναι ακριβώς το ίδιο. Όμως τα παιδιά είναι σταβλισμένα, ουσιαστικά, μέσα σε σχολεία που για μένα είναι ακατάλληλα.  Δεν ξέρω γιατί τους έχουν παραχωρήσει τα συγκεκριμένα κτήρια και διαφέρουν τόσο από τα Γερμανικά, σχολεία -με τάξεις που έμοιαζαν περισσότερο με κελιά φυλακής – Τα παιδιά, μάλιστα, ομολόγησαν ότι νοιώθουν φυλακισμένα- και στενοχωρήθηκα πάρα πολύ»

Σκληρά λόγια που περιγράφουν μία σκληρή πραγματικότητα. «Ξέρω, θα στενοχωρήσω πολλούς με αυτά που θα σας πω, αλλά εγώ είμαι συγγραφέας και δεν μπορώ να εθελοτυφλώ», τόνισε η κυρία Πριοβόλου.  Και δια του λόγου το αληθές ξεκίνησε τη συνέντευξη περιγράφοντας τα βάσανα μαθητών και …καθηγητών. «Οι καθηγητές που μπήκαν μέσα στην αίθουσα που εγώ έκανα τη διάλεξη με τα παιδιά,  δείξανε προβληματισμό και αυτοί γιατί όντως είναι παρασυρμένοι στο «στύβειν» που τους επιβάλλει το Ωρολόγιο Πρόγραμμα του Υπουργείου. Όντως είναι πιεσμένοι γιατί πρέπει να βγάλουν κι αυτοί ορισμένη ύλη. Και όντως έχουν μπει σε μία διαδικασία ότι τα παιδιά από κει βγαίνουν μηχανές βιομηχανικής παραγωγής ουσιαστικά. Χωρίς κάποια Παιδεία, χωρίς βαθειά σκέψη. Και αυτά δεν ξέρουν τι να κάνουν και αντιδρούν».

Την επόμενη ατάκα δεν πιστεύαμε ότι την ακούμε: «Οι μαθητές, ακολουθούν ελληνικό πρόγραμμα και επιπλέον κάνουν τα γερμανικά. Και όχι μόνο αυτό.  Εμένα μου έκανε εντύπωση σε μία προηγμένη χώρα όπως είναι η Γερμανία και που όλα γίνονται πια διαφορετικά, εμείς έχουμε εισάγει ακόμη και την παραπαιδεία, τα φροντιστήρια και τα παιδιά μετά το σχολείο πάνε φροντηστήριο και γυρνούν στο σπίτι τους το βράδυ».

Και εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα: Τι κερδίζουν, λοιπόν αυτά τα παιδιά, αυτοί οι μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου;  Η κυρία Πριοβόλου βάζει βαθειά το νυστέρι: «Τι κερδίζουν; ’Ότι αποκτούν μερικά μόρια και μετά έρχονται στα ελληνικά πανεπιστήμια; Αυτό είναι μόνο.  Όμως εκεί μπαίνουν σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση σε σχέση με την Παιδεία. Τα παιδιά πνίγονται οι γονείς δεν τα ακούνε,  αρκούνται στο να τελειώσουν το σχολείο να μπουν πανεπιστήμιο και νομίζουν πως έτσι όλα είναι εντάξει».

Η συγγραφέας Ελένη Πριοβόλου με ελληνόπουλα της Γερμανίας

Είναι; Εδώ, στην ερώτηση αυτή, η συγγραφέας Πριοβόλου, δεν απαντάει, σχεδόν κραυγάζει κρούοντας το καμπανάκι: «Όμως αυτή η εφηβεία γερνά και πεθαίνει. Και εγώ σαν συγγραφέας δεν μπορώ να μην το δω αυτό, να μην δω ότι πεθαίνει. Η εφηβεία τους τα νιάτα τους.  Έφτασα στο σημείο να τους πω, πάρτε χρώμα και βάψτε τις αίθουσες είναι δικές σας.  Μην περιμένετε από τους άλλους.-  Ή έφτασα στο σημείο να τους πω, παιδιά είμαι αισιόδοξη γιατί σας βλέπω επαναστατημένους. Ανατρέψτε μας».

Εύκολη λέξη. Δύσκολη η εφαρμογή της. Τι κάνει το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας; Τι εκπαίδευση αλήθεια θέλει για τα ελληνόπουλα στο εξωτερικό; Ποιος έχει ασχοληθεί σοβαρά με το τεράστιο αυτό εθνικό ζήτημα;

‘Η γιατί το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας θέλει να κλείσει το ελληνικό Λύκειο; «Οι ίδιοι οι γονείς τρομοκρατημένοι δεν κάνουν μία επανάσταση να μην κλείσει το Λύκειο. Βιάζονται να γράψουν τα παιδιά τους στα γερμανικά σχολεία, αλλά είναι να μην φοβούνται; Τα παιδιά και από την πρώτη Λυκείου να πάνε σε Γερμανικά σχολεία δεν μπορούν να παρακολουθήσουν. Είναι δύσκολο. Στα σχολεία μητρικής γλώσσας είναι διαφορετικά τα πράγματα. Είδα λίγο ανεβασμένο το επίπεδο των παιδιών.  Ωστόσο, υπάρχουν γονείς που δεν θέλουν τα παιδιά τους να κάνουν παρέα μόνο με Έλληνες, αλλά και με Γερμανούς, για να μην γκετοποιηθούν. Αυτό είναι φυσιολογικό».

Ο Υπουργός

Η Panhellenic Post, στο σημείο αυτό, ζήτησε τη γνώμη ενός ανθρώπου που έχει ζήσει τα πράγματα «από μέσα». Του πρώην Υπουργού Παιδείας  κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη. Τον ρωτήσαμε τι ξέρει για όλα αυτά. «Τα πράγματα έχουν υποβαθμιστεί σημαντικά.  Πράγματι μαθαίνω ότι υπάρχει η σκέψη να κλείσει το ελληνικό Λύκειο στο Μόναχο” Και οι μαθητές; ρωτήσαμε. “Προφανώς, είπε, θα κάνουνε συμφωνίες  με τα τοπικά κράτη να γίνεται ελληνικό πρόγραμμα ως επέκταση του προγράμματός τους».

Ο πρώην Υπουργός Παιδείας κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης

Ρωτήσαμε εάν οι μαθητές τέτοιων σχολείων θα μπορούν μετά την αποφοίτησή τους να συμμετέχουν στις πανελλαδικές για να εισαχθούν σε ελληνικά πανεπιστήμια. «Δεν το ξέρω. Γιατί σε κάθε κρατίδιο στη Γερμανία είναι διαφορετικά τα πράγματα. Η αρμοδιότητα της Παιδείας είναι στα κρατίδια όχι στο κεντρικό κράτος».

Ρωτήσαμε ποιος φτιάχνει το πρόγραμμα των ελληνικών σχολείων του εξωτερικού. «Υπάρχει, μας είπε, Ειδικός Γραμματέας για τα θέματα του Αποδήμου Ελληνισμού στο Παιδείας, που ασχολείται με τα εκπαιδευτικά ζητήματα και εκεί διαμορφώνεται όλη η πολιτική.  Το Πρόγραμμα των ελληνικών σχολείων εξωτερικού είναι συναφές με το εθνικό πρόγραμμα, αυτό που υπάρχει εδώ στα σχολεία. Το σύστημα είναι διαφορετικό από περιοχή σε περιοχή».

Αν και πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα, ρωτήσαμε στη συνέχεια. «Σαφώς μπορεί να αντιμετωπισθεί, αλλά θέλει διαφορετική αντιμετώπιση σε κάθε κράτος.  Κατ΄ αρχήν σε κάθε κράτος εθνικό και στη Γερμανία, επειδή είναι Ομοσπονδιακή Δημοκρατία, διαφορετική αντιμετώπιση από κρατίδιο σε κρατίδιο».

Ο «Αριστοφάνης»

Η κυρία Πριοβόλου, αναφερόμενη στην πρόσκληση που δέχθηκαν οι τρεις συγγραφείς από το Σύλλογο «Αριστοφάνης», μας είπε: «Τρεις ελληνίδες συγγραφείς φύγαμε από την Ελλάδα –εγώ ασχολούμαι με την Παιδική και την Εφηβική λογοτεχνία οι άλλες δύο η κυρία Αναστασία Ευσταθίου και η Μαρία Ρουσάκη ασχολούνται αμιγώς με την Παιδική Λογοτεχνία.- Πήγαμε σε ένα πρόγραμμα που ξέραμε ότι είναι πρόγραμμα φιλαναγνωσίας για όλα τα σχολεία, Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια του Μονάχου και του Νταχάου.

Μας προσκάλεσε ο Σύλλογος «Αριστοφάνης», ο εξής ένας δηλαδή, ο Παναγιώτης Μιχαηλίδης ο οποίος εκπροσωπεί το Σύλλογο. ‘Ενας Διν Κιχώτης του ελληνικού Πολιτισμού για την περιοχή του Μονάχου. Γιατί απ΄ ότι κατάλαβα ούτε συνδρομές μπορεί να συγκεντρώσει, 5 ευρώ το μήνα και δυσκολεύεται ο άνθρωπος να μαζέψει τις συνδρομές»!

Για το έργο του Συλλόγου, η κυρία Πριοβόλου λέει: «Κάνει σπουδαίο έργο. Να σκεφθείτε, μετά από μας, τώρα που μιλάμε, έχει ένα ακόμη ωραίο Πρόγραμμα,  έχει καλέσει τον Πολυκανδριώτη και κάνει συναυλία , έχει κάνει διαγωνισμό στίχου των μαθητών στα Λύκεια. Τους καλύτερους στίχους  θα τους κάνει δίσκο ο ίδιος ο Πολυκανδριώτης και θα τους μοιράσουν στα παιδιά. Δηλαδή, ο Σύλλογος κάνει μια πάρα πολύ σοβαρή δουλειά. Ενας άνθρωπος που δεν είναι στο χώρο του Πολιτισμού αλλά ξέρει περισσότερα από όσα ξέρουν άλλοι που είναι μέσα στον Πολιτισμό. 11 Χρόνια τώρα οργανώνει την εβδομάδα Φεστιβάλ Βιβλίου, Φιλαναγνωσίας στα σχολεία. Ξεκινώντας από τα δημοτικά, τα γυμνάσια τα λύκεια και τα σχολεία μητρικής γλώσσας».

Τα ελληνόπουλα της Γερμανίας

Η κυρία Πριοβόλου, αναφερόμενη στα ελληνόπουλα που συνάντησε στο Μόναχο, μας είπε ότι

«με είχαν προϊδεάσει οι καθηγητές, ότι θα συναντούσα θηρία.  Ζωηρά, δηλαδή, παιδιά. Εγώ βρήκα παιδιά που με ακούγανε, με ευλάβεια. Γιατί άκουγαν πράγματα που δεν τα ‘χουν ξανακούσει.  Κυρίως τους μίλησα –επειδή τα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου δεν εκπροσωπούν τα παιδάκια που θα πας να τα χαϊδολογήσεις ή να τους πεις ένα παραμυθάκι και να φύγεις, είναι πολίτες-  τους μίλησα με ευθύβολη  γλώσσα και σκληρή. Τη γλώσσα ενός ανθρώπου που θέλει να λέγεται στρατευμένος στη λογοτεχνία.

Τα παιδιά με ακούγανε με προσήλωση.  Τους άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που τους ανέλυσα την περίοδο την ιστορική από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους το 1827 μέχρι σήμερα.  Γιατί ήθελα να καταλάβουν ότι αυτή η συνταγή των χρεοκοπημένων καταστάσεων που βιώνουμε, η συνταγή των δανείων,  είναι πρακτική στην Ελλάδα από τότε που έγινε κράτος και δεν είναι σημερινό, ούτε χθεσινό ούτε πριν 30 ή 50 χρόνια. Αλλά από τη στιγμή που έγινε ελληνικό κράτος και άρχισε να δανείζεται από την Αγγλία και τις άλλες δυνάμεις.

Αυτό έγινε μέσα σε διάθεση παραμυθιού και λογοτεχνικής γλώσσας και τα παιδιά την παρακολούθησαν με δέος. Και μόνον θηρία δεν βρήκα,. Βρήκα πολίτες έτοιμους να κάνουν διάλογο, και βεβαίως να στρέφονται εναντίον των καθηγητών κυρίως για τον τρόπο διδαχής των μαθημάτων, όπως ήδη σας είπα».

Η κυρία Πριοβόλου εκτιμά ότι ένας συγγραφέας είναι απαραίτητο να πηγαίνει στα σχολεία. Γιατί βάζει τα παιδιά σε άλλη σκέψη.  «Ο συγγραφέας είναι αρωγός του σχολείου, δεν είναι εχθρός. Να σκεφθείτε, αρχικά το διδακτικό προσωπικό του σχολείου μας αντιμετώπισε με επιφύλαξη. Όταν είδαν, όμως, το αποτέλεσμα, κατάλαβαν ότι αυτός ο άνθρωπος που λέγεται Παναγιώτης Μιχαηλίδης και που είναι έτσι ορμητικός κλπ. αγαπάει τα παιδιά. Και το κάνει γιατί υπηρετεί ένα όραμα. Και πρέπει να είναι αρωγοί του οράματος. Και δεν είναι».

Ορμητικός χείμαρρος τα λόγια της. «Ούτε οι ομογενείς γονείς, είναι. Την τελευταία μέρα ο κ. Μιχαηλίδης προσπάθησε να κάνει μια θαυμάσια εκδήλωση με τη συμμετοχή των γονέων, των μαθητών και των δασκάλων. Μόνον δέκα γονείς παρουσιάστηκαν. Δεν συμμετείχαν. Μια ολόκληρη κοινότητα δεν συμμετείχε σε ένα πρόγραμμα ανθρώπων που έρχονται από άλλη χώρα για τα παιδιά τους. Αυτό είναι πολιτισμική κρίση. Δεν είναι οικονομική. Και για μένα είναι κρίση αξιών και ηθική κρίση».

Αμφικτιονίες

Η συγγραφέας Αναστασία Ευσταθίου, (διευθύντρια σχολείου στην Ακράτα),  πρότεινε να αδελφοποιηθούν τα σχολεία , το 2ο Δημοτικό του Μονάχου με το Σχολείο της Ακράτας. «Εγώ που το άκουσα αυτό μου άρεσε και επειδή γνώρισα εκεί ένα κοριτσάκι που ήταν από τη Ρόδο, πρότεινα να αδελφοποιηθεί με ένα σχολείο της Ρόδου και  να οργανώσουν Αμφικτυονία. Να έρχονται τα παιδιά στην Ελλάδα.»

Τα παιδιά των ομογενών, επισημαίνει η κυρία Πριοβόλου, νιώθουν έντονα ότι είναι Έλληνες. «Εγώ τους ρώτησα εάν νιώθουν περισσότερο Γερμανοί ή Έλληνες. Ακόμη και αυτά που δεν μιλούσαν καλά ελληνικά, μου φώναξαν: Έλληνες.  Βεβαίως πρέπει να παρατηρήσω ότι τα παιδιά δεν ξέρουν καλά τον ελληνικό πολιτισμό. Διότι πολιτισμός για μένα δεν σημαίνει φολκλόρ. Μία γιορτή ή να χορέψουν ένα δημοτικό χορό ή να πουν ένα δημοτικό τραγούδι. Από μόνο του αυτό δεν λέει τίποτα. Εάν δεν ξέρουν το νόημα της ελληνικής γλώσσας, οι αγγλοσαξονικές διάλεκτοι -που καλό βέβαια είναι να τις ξέρουμε- είναι εργαλεία. Η Ελληνική γλώσσα έχει οντολογική  βάση.  Η Αντιγόνη,  δεν είναι γραμματική και συντακτικό. Είναι ένα σπουδαίο κείμενο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Τους είπα για τον Επιτάφιο του Περικλή, δηλαδή είπαμε πράγματα για να καταλάβουν ότι η κουλτούρα είναι πολύ πιο βαθειά και δεν μπορούμε να την αναθυμόμαστε όταν είναι τα δύσκολα».

«Έφυγα με διχασμένα αισθήματα. Χάρηκα που μίλησα με ευθύτητα στα παιδιά χωρίς να τους χρυσώνω το χάπι και από την άλλη, λυπήθηκα γιατί τα παιδιά δεν προσλαμβάνουν αυτά που πρέπει ως σχολική κοινότητα. Να πω, τέλος, ότι η Ελληνίδα Πρόξενος μας δέχθηκε, ήταν ευγενέστατη», κατέληξε η κυρία Πριοβόλου.