Αντιμέτωποι με τον χειρότερο κίνδυνο

ΑΝΑΛΥΣΗ

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Με τις συγκεντρώσεις των δύο μεγάλων κομμάτων στην Αθήνα (μακράν πάσης πληθυσμιακής σύγκρισης με το παρελθόν) ολοκληρώνεται αύριο Παρασκευή η σύντομη (μόλις 25 ημερών) προεκλογική περίοδος. Μια περίοδος μέσα στην οποία περίσσεψε διακομματικά ο καταγγελτικός αλλά και ο υποσχεσιολογικός πολιτικός λόγος. Ίσως γιατί έτσι ικανοποιούνται τα αυτιά του λαού. Ο οποίος, θα προσέλθει στις κάλπες την Κυριακή, 6 Μαϊου. http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231194078

Από Δευτέρα, 7 Μαΐου, η χώρα και η όποια εκλεγμένη κυβέρνηση (εάν υπάρξει αυτοδύναμη) θα βρεθεί και πάλι αντιμέτωπη με την αδυσώπητη πραγματικότητα. Την σχεδόν χρεωκοπημένη Ελλάδα και το επαχθές Μνημόνιο της  λιτότητας, των διαθρωτικών αλλαγών και της φευγάτης προσπάθειας για ανάπτυξη.

Αποφύγαμε, στην PanHellenic Post, συνειδητά να παρακολουθήσουμε τα συνθήματα, τις υποσχέσεις, τις συγγνώμες και τα παρακαλετά όλων των μονομάχων, εκατέρωθεν. Εκτιμήσαμε ότι όλα τούτα βρίσκονταν μακριά από το κλίμα που όφειλε να υπερισχύει τούτης της συγκεκριμένης ψηφοφορίας.  Ένα κλίμα που θα έπρεπε, κατά την άποψή μας, να εμφορείται από ένα καθολικό αίσθημα μεταμέλειας.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι εδώ. Η Ομογένεια, χωρίς δικαίωμα ψήφου από τα σπίτια της,  για άλλη μία φορά, θα παρακολουθήσει, στο ίδιο έργο θεατής, με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα το αποτέλεσμα των εκλογών. Την ετυμηγορία του λαού. Προσπαθώντας να ψηλαφίσουμε το «δια ταύτα». https://www.panhellenicpost.com/archives/5270

Από όσα ακούστηκαν τούτες τις προεκλογικές ημέρες από την πολιτική ηγεσία αλλά και από το πόπολο, αβίαστα προκύπτει το συμπέρασμα ότι κανείς δεν διδάχτηκε τίποτα. Ούτε οι ηγέτες ούτε και ο λαός. Στήσαμε κάτι σαν μια τεράστια κολυμβήθρα του Σιλωάμ και βουτήξαμε όλοι μέσα να εξιλεωθούμε…

• Ο κ. Γεώργιος Παπανδρέου –ο πρωθυπουργός που, είτε έφταιξε είτε όχι, είτε του αρέσει είτε όχι, είναι αυτός που υπέγραψε την «παράδοση» της Ελλάδος στο Διεθνές Νομισματικό ταμείο (ΔΝΤ) και στην τρόικα των Ευρο-συνεταίρων, ανέπτυξε μία νέα θεωρία. Η Ελλάδα, μας λέει, τώρα, «ήταν το πειραματόζωο» της Ευρώπης και επιρρίπτει τις ευθύνες (τις δικές του, των πρώην και μετέπειτα) στους Ευρωπαίους ηγέτες…
• Ο κ. Βενιζέλος, (που ανέλαβε να βγάλει τα ΠΑΣΟΚικά κάστανα από τη φωτιά) δεν στέργει από του να ζητάει συγγνώμη από το λαό άγνωστον για ποιο ακριβώς πράγμα. Γι αυτά που ως κυβέρνηση έπραξαν; Γι αυτά που ως κυβέρνηση παρέλειψαν να κάνουν;  Ή γι αυτά που ως αξιωματική αντιπολίτευση κάθε φορά συνδικαλιστικά εμπόδισαν να γίνουν;
• Ο κ. Σαμαράς, από την πλευρά του, προσπαθεί να αποφύγει επανάληψη της συγκυβέρνησης, αγωνίζεται να συγκαλύψει τη μετάβαση από την αντιμνημονιακή πολιτική στην μνημονιακή αποδοχή, κάνει λόγο για επαναδιαπραγμάτευση εκεί όπου γνωρίζει ότι δεν επαναδιαπραγματεύονται τίποτα. Έχει στα χέρια του την καυτή πατάτα και προσπαθεί να την διαχειριστεί…
• Η κα Παπαρήγα, αποτελεί μέρος του εμφύλιου πολέμου που μαίνεται στην Αριστερά, χτυπά μια ζερβά, μια δεξιά και μια στο απόλυτο κενό και ζητά από τους πολίτες να εμπιστευθούν το ΚΚΕ  προκειμένου να τους οδηγήσει στην… έξοδο από την Ευρώπη και στην επιστροφή στη δραχμή!
• Ο κ. Τσίπρας, αν και νέος καταφεύγει σε παλιές μεθόδους «στολίζοντας» τους πολιτικούς του αντιπάλους με επίθετα όπως «απατεώνες» και «Πινόκιο». Περί Προγράμματος ουδείς, φυσικά, σοβαρός λόγος.
• Ο κ. Κουβέλης, θέτει κάποιες «κόκκινες γραμμές» αγνοώντας, προφανώς τη ρήση «ουαί τοις ηττημένοις». Δέχεται, όμως, να συμπράξει σε κυβέρνηση συνεργασίας και αυτό είναι θετικό.
• Η κα Μπακογιάννη, βλέποντας το δάσος, έχασε το δένδρο. Δεν κάνεις προεκλογική εξόρμηση με το σύνθημα «Ψηφίζοντας Δημοκρατική Συμμαχία στέλνεις μήνυμα στους δύο αδιόρθωτους του συστήματος…» ή καταγγέλλοντας απλώς συνδικαλιστικά προνόμια. Η ψήφος διαμαρτυρίας δεν είναι ψήφος διακυβέρνησης.
• Ο κ. Καμμένος προφανώς σε κάποια άλλη χώρα θα είναι υποψήφιος αφού υπόσχεται «χαμηλή φορολογία, χρήματα στα κρατικά ταμεία και επαναφορά στα προ μνημονίου επίπεδα των μισθών και των συντάξεων, στο Δημόσιο, τις Ένοπλες Δυνάμεις και στα Σώματα Ασφαλείας»!
• Ο κ. Καρατζαφέρης φαίνεται ότι αναλαμβάνει προστάτης των αδυνάτων (κληρικών, ενόπλων δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας!) υπεραμυνόμενος των περικοπών στις αποδοχές τους. Ο υπόλοιπος λαός, ας πεινάσει. Δεν το λέει, αλλά κάποιος πρέπει να πληρώσει, επιτέλους!
• Ο ΣΥΡΙΖΑ κονταροχτυπιέται με τους Οικολόγους και η ΔΡΑΣΗ πρωτοτύπησε με ζωντανή συζήτηση στελεχών της με πολίτες αντί τηλεοπτικού μονολόγου. Αλλά μέχρις εκεί. Επί της ουσίας το τσουβάλι μένει και εδώ άδειο.
• Η κα Κατσέλη, της Κοινωνικής Συμφωνίας, τάσσεται υπέρ μιας «συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης» με την τρόικα και μονομερούς ρύθμισης των «δανείων» των πολιτών, συμπεριλαμβανομένων, προφανώς και των «εορτο-δανείων», των «διακοπο-δανείων», των «Μερσεντο-δανείων»  κλπ. κλπ.

Υπάρχουν, βέβαια, και πολλοί ακόμη κομματικοί σχηματισμοί που θα διεκδικήσουν την ψήφο του λαού (συνολικά 36) με χαρακτηριστικότερο (ως προς την… επικαιρότητά του) την «Κοινωνία των απογόνων του Καποδίστρια»! http://reviews.in.gr/greece/ekloges2012/article/?aid=1231191806

Εν μέσω όλων αυτών, ο απερχόμενος (;) πρωθυπουργός Λουκάς  Παπαδήμος εκφράζει την ανησυχία του για τα φαινόμενα της προεκλογικής περιόδου, «υπενθυμίζει» ότι «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά» και επισημαίνει ότι στις εκλογές κρίνεται ο στρατηγικός προσανατολισμός της Ελλάδος. Παράλληλα, για να μην «ξεχνιόμαστε» διαρρέει από το πρωθυπουργικό γραφείο και τον πίνακα (και είναι μακρύς!) των οικονομικών μέτρων που έχει αναλάβει η Ελλάδα να πάρει αμέσως μετά τις εκλογές! (http://newpost.gr/post/124374/Δυσαρέσκεια-Παπαδήμου-για-τα-φαινόμενα-της-προεκλογικής-περιόδου/)

Μιλήσαμε στην αρχή του άρθρου για κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Μάλλον για δημόσιο καθαρτήριο, πρόκειται. Γιατί, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, δεν μπορούμε να αφήσουμε έξω τον «κυρίαρχο λαό». Ναι, αυτόν που σήμερα ετοιμάζεται να ρίξει το όστρακο του με μένος κατά αυτών που τον «έκλεψαν», τον «κορόιδεψαν», τον «πρόδωσαν».

Πρόκειται για θυμό, για αγανάκτηση, για απόγνωση, για σιχαμάρα, για απελπισία; Με αυτά τα συναισθήματα θα προσέλθουν οι ψηφοφόροι στις κάλπες; Θα ψηφίσουν για να τιμωρήσουν και όχι να αναδείξουν αυτούς που θα χειρισθούν του λοιπού τις τύχες της χώρας, επομένως και τις δικές τους και των παιδιών τους;

Μπορεί η οικονομική ασφυξία να δικαιολογεί τη δημιουργία ακραίων συναισθηματικών καταστάσεων που εμποδίζουν την κοινή λογική από του να πρυτανεύσει μπροστά στις κάλπες. Αλλά από το σημείο αυτό, μέχρι του σημείου να επισείουμε τις (αναμφισβήτητες) ευθύνες των άλλων αναγορεύοντάς τες σε παράγοντα που θα σταθμίσει την ψήφο μας, το πράγμα χαλάει. Γίνεται και επικίνδυνο καθώς όσο μεγαλύτερη είναι η κατακραυγή για τους «άλλους» τόσο μικρότερη είναι η όποια διάθεση για αυτοκριτική.

Δυστυχώς, αυτό είναι ένα σημείο –στην όλη οικονομική τραγωδία- που κανείς δεν το αγγίζει. Κι’ όμως,  στην πραγματικότητα, το γενικευμένο «ανάθεμα» έχει χαρακτήρα ασυνείδητης προσπάθειας αποενοχοποίησης του ίδιου του λαού!

Διότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για το σημερινό χάλι της πατρίδας, πέραν εκείνης ορισμένων πολιτικών, μεγάλη είναι και η ευθύνη και του ίδιου του ελληνικού λαού, τουλάχιστον μιας πολύ μεγάλης μερίδας του! Κι όταν δεν είμαστε διατεθειμένοι να δούμε τις δικές μας ευθύνες, παρά μόνον εκείνες που αφορούν τους άλλους, τότε, ασχέτως εκλογικού αποτελέσματος δεν θα υπάρξει «δια ταύτα».

Και αυτός είναι ο χειρότερος από όλους τους κινδύνους που ελλοχεύουν την επαύριο της κάλπης. Να συνεχίσουμε ως λαός να ζούμε μετά την καταστροφή, με ρυθμό και βηματισμό που μας οδήγησε στην αυτοκαταστροφή!…