Η εκπαιδευτικός Στέλλα Κοκκόλη σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση στην ΡΗΡ

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.

το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου…

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…»

Οι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη μου φάνηκαν οι σωστότεροι να ξεκινήσω τη συνέντευξη με την Στέλλα Κοκκόλη, δασκάλα, πάνω απ΄όλα. Πρόεδρο της Ομοσπονδίας Ελληνο-αμερικανικών Συλλόγων Εκπαιδευτικών.

Πρόσωπο αναγνωρισμένο και βραβευμένο η Στέλλα Κοκκόλη. Με πολυετή προσφορά στη μάθηση και στην ελληνική παιδεία των ελληνόπουλων στο εξωτερικό.  <Μοναχή έγνοια  η γλώσσα μου». Με βαθειά γνώση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ελληνική παιδεία στον Απόδημο Ελληνισμό. «το σπίτι φτωχικό  στις αμμουδιές του Ομήρου». Και είναι πράγματι πολλά τα προβλήματα: Δάσκαλοι, βιβλία, επιμόρφωση, λίγοι μαθητές, οικονομική ανέχεια.

Προσπαθήσαμε να βάλουμε μία τάξη σ΄όλα αυτά. «Ο δάσκαλος έχει προβλήματα όπου έχει πατήσει και όπου έχει βρεθεί», μάς λέει η κυρία Στέλλα Κοκκόλη.  «Και στον ελλαδικό χώρο και πριν και τώρα. Και πάει και στο μέλλον. Γιατί για να γίνεις δάσκαλος πρέπει να το λέει η ψυχή σου. Πρέπει ν΄αγαπάς το παιδί, ν΄αγαπάς αυτό που κάνεις, αυτό που διδάσκεις, αυτό που γνωρίζεις. Και όσο πιό ιδεολόγος είσαι και φιλοπάτριος, τόσο πιο πολλά προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίζεις».

Τα παλιά χρόνια, την εποχή του ’60 και του ’70, τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα.  «…στην Αμερική είχαμε πλεόνασμα δασκάλων. Επανδρώναμε τα προγράμματα των σχολείων, ημερησίων και απογευματινών και είχαμε και έξτρα δασκάλους που ζητούσαν εργασία και δεν εύρισκαν». Πολλοί δάσκαλοι ήταν εξ Ελλάδος, αλλά πολλοί ήταν και από την Ακαδημία του Αγίου Βασιλείου που υπήρχε στην Αμερική τότε και την οποία ο μακαριστός Ιάκωβος, έκλεισε. «Τον Ιάκωβο τον αγαπούσα, τον αγαπώ και θα τον θαυμάζω όσο ζω. Ήταν, για μένα, ένας ηγέτης. θέλησε να κλείσει την Ακαδημία, όχι για να  μην βγάζει δασκάλους.  Ήθελε να μεταφέρει την Ακαδημία στο Κολέγιο το ελληνικό της Βοστώνης, που έβγαζε και ιερείς».

Ο Ιάκωβος ίσως είχε απώτερους σκοπούς. «Αυτό δεν το γνωρίαω, δεν μου το είπε προσωπικά, αλλά πιστεύω ότι ήθελε να παίρνουν οι δάσκαλοι μεγαλύτερη μόρφωση. Ανώτερο  δίπλωμα. Και να γνωρίζονται και με τους ιερείς εκεί, να δημιουργούνται πυρήνες».

Ασχέτως των προθέσεων του μακαριστού Ιακώβου, βέβαιο είναι ότι έκλεισε η Ακαδημία και το Κολέγιο δεν πήγε καλά, «οπότε στάματησαν να παράγονται δάσκαλοι εκεί». Έτσι, όταν τα χρόνια μετά το ’70 η μετανάστευση σταμάτησε, λιγόστεψαν και οι δάσκαλοι. « Ο Ελληνας  άρχισε εκεί  να ανεβαίνει το βιοτικό του επίπεδο, να μαθαίνει τη γλώσσα την αγγλική, τα παιδιά ήταν πλέον δεύτερη γενιά  και δεν ενδιαφέρονταν και πολύ για την ελληνική γλώσσα, σαν πρώτη. Οι δάσκαλοι που υπήρχαν τα χρόνια του’ 70, ‘80 και ‘90 άρχισαν να συνταξιοδοτούνται.  Έτσι, στην Αμερική δεν μπορούσες  να βγεις δασκάλους».

ΡΗΡ: Για ποιά σχολεία μιλάμε;

Στέλλα Κοκόλλη: Της αρχιεπισκοπής, τα ιδιωτικά και τα ανεξάρτητα απογευματινά. Όπως εξελίσσετο η κατάσταση, υπήρχε έλλειψη δασκάλων  να επανδρώσουν αυτά τα ημερήσια  και τα απογευματινά σχολεία της κοινότητος, αλλά και τα ιδιωτικά απογευματινά».

Δεν έμειναν, οι δάσκαλοι άπραγοι.  Σε επαφή και συνεργασία με την  Αρχιεπισκοπή, ήλθαν σε επαφή με το Προξενείο και ορισμένους διδασκαλικούς φορείς, «κατορθώσαμε και μέσω του ΣΑΕ, που βόηθησε πάρα πολύ, να έχουμε, από το υπουργείο,  αρκετούς δασκάλους. Και μάλιστα ο Γρηγόρης Νιώτης, βουλευτής ΠΑΣΟΚ τότε, αντιπρόεδρος της Βουλής σήμερα, βοήθησε πάρα πολύ στο θέμα των αποσπασμένων».

Έτσι, άρχισε τότε η πρώτη αποστολή δασκάλων αποσπασμένων από το Υπουργείο Παιδείας, με αποδοχές. Γιατί υπήρχαν αποσπασμένοι άνευ αποδοχών, που ήθελαν για διαφόρους λόγους να παραμείνουν στις ΗΠΑ…  Χωρίς  χρήματα, δίχως ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ωστόσο η υπηρεσία τους αναγνωριζόταν με διακρατική συμφωνία μέσω Ιακώβου και Γραφείου Παιδείας-Αρχιεπισκοπής, από το υπουργείο για συνταξιοδότηση.

Τα χρόνια που ακολούθησαν, έφεραν την άνοδο των απογευματινών σχολείων που δημιούργησε έλλειψη δασκάλων.

«Το 1995 και μετά και άρχισαν οι προσπάθειες και το 1999 ήλθε η πρώτη δασκάλα που αμείβονταν από το ελληνικό κράτος.  Ένας αριθμός μικρός στην αρχή μέσω συντονιστών – είχαμε  4 συντονιστές τότε- Ήτανε μία ομαλή κατάσταση.  Η Ελλάδα ευημερούσε τότε ακόμα, και ήτανε ευπρόσδεκτη αυτή  η αποστολή των δασκάλων οι οποίοι έπαιρναν μισθό και επιμίσθιο».

Γρήγορα, όμως, παρουσιάστηκαν τα πρώτα σύννεφα. « Στην αρχή και η ίδια η Αρχιεπισκοπή, οι φορείς  της  αρχιεπισκοπής, όχι ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Δημήτριος, αντέδρασαν στους αποσπασμένους. Και ίσως εν μέρει είχαν δίκιο διότι ομογενείς δικοί μας δάσκαλοι προπονούντο ότι ήλθε ο αποσπασμένος, παίρνει διπλό μισθό από ότι εγώ κλπ.»

Η ευφορία δεν κράτησε πολύ. Άλλωστε στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι τα θαύματα κρατούν τρείς, το πολύ, μέρες!

Καθώς άρχισε να μειώνεται ο αριθμός των αποσπασμένων επ’ αμοιβή, τόσο μεγάλωναν οι ανάγκες της ομογένειας  να έχει δασκάλους αποσπασμένους διότι οι Κοινότητες, δεν είχαν χρήματα.  Πρέπει εδώ να πούμε ότι τα σχολεία τα ελληνικά, είναι μεν υπό την καθοδήγηση της Αρχιεπισκοπής, παραμένουν, όμως, υπό την προεδρία και την οικονομική ενίσχυση  των Κοινοτήτων. «Αυτό τονίστε το, γιατί ο κόσμος δεν το ξέρει. Οι Κοινότητες είχαν τα σχολεία. Όποτε ήθελαν τα άνοιγαν και όποτε ήθελαν τα έκλειναν. Αυτοί πληρώνανε».

Έτσι εξηγείται και το γιατί προοδευτικά από τα 14 σχολεία που υπήρχαν σήμερα έχουν μείνει 9. Και φθίνουν συνεχώς».

Έτσι , με την πάροδο του χρόνου, υπήρξε ανάγκη για ένα είδος νέου σχολείου που λέγεται «Τσάρτερ σκουλ».  «Αυτό είναι το τρίτο είδος σχολείου. Έχουμε τα Κοινοτικά, που ακόμη υπάρχουνε, του Αγίου Δημητρίου ένα από τα καλά σχολεία χωρίς το μεγάλο αριθμό που είχε όταν εγώ εργαζόμουν. Αλλά έχει ακόμα, έχει και Γυμνάσιο μεγάλης αξίας και περιοπής, και είναι και το Φλάσινγκ που είναι ημερήσιο σχολείο με πολλή μεγάλη απόδοση. Και με μεγάλο έργο».

Το σχολείο του Αγίου Δημητρίου μαζί με το απογευματινό έχει σήμερα γύρω στα 1200 παιδιά. Το δε Φλάσινγκ έχει γύρω στα 700.

Για να συμπληρωθεί το πάζλ των ελληνικών σχολείων στις ΗΠΑ πρέπει να αναφέρουμε ότι υπάρχουν και τα ιδιωτικά απογευματινά –όπως είναι ο Πλάτωνας, στο Σικάγο. Στην Ουάσιγκτον και αλλού.

Ερώτημα δύσκολο, αλλά κρίσιμο: Ο Αρχιεπίσκοπος  Δημήτριος στηρίζει την ελληνόγλωσση εκπαίδευση; Απαντάει η εκπαιδευτικός Κοκκόλη: « Και ναι και όχι.  Υπάρχει η γενική εντύπωση ότι δεν ενεργεί για τα σχολεία όσο θα έπρεπε.  Εμένα προσωπικά ως Στέλλα Κοκκόλη, μου φέρεται πάρα πολύ καλά. Ωσάκις ζήτησα να τον δω με δέχθηκε, άκουσε τα προβλήματα, αλλά δεν έγινε τίποτα, βέβαια, όχι πιστεύω επειδή ο ίδιος δεν ήθελε. Θεωρώ ότι ο ίδιος ως πανεπιστημιακός δάσκαλος έχει αυξημένη ευαισθησία στα θέματα αυτά. Ωστόσο υπάρχει μία νοοτροπία των αρχόντων (των μεγιστάνων του χρήματος) να περιθωριοποιήσουν τη χρησιμότητα των σχολείων. Σας λέω ειλικρινά το παράπονό μου. Δεν είναι ο Δημήτριος. Έχει αλλάξει  η νοοτροπία των Ελλήνων ομογενών».

ΡΗΡ: Εσείς εδώ, στην Αθήνα που είσθε, θα μιλήσετε για τα προβλήματα αυτά;

Κοκκόλη: Μου είχε συστήσει το συμβούλιο της Ομοσπονδίας  να δω στο Υπουργείο Παιδείας ορισμένους. Βλέπω τα πράγματα τόσο συγκεχυμένα που παρότι εκτιμώ ορισμένους ανθρώπους και τον  κ. Παπαδήμο τον έχω συμπαθήσει, δεν τον ήξερα τον άνθρωπο, αλλά  θα αποφύγω να τους συναντήσω διθότι δεν συμφωνώ με ό,τι κάνουν και  αν με ρωτήσουν θα διαφωνήσω έντονα. Και δεν θα κερδίσω και πολλά πράγματα. Διότι σήμερα είναι, αύριο δεν θα είναι ίσως και οι ίδιοι. Θα προτιμήσω να  έλθω μετά τις εκλογές αμέσως, διότι έχουμε πάρα πολλά θέματα να συζητήσουμε.

Θέλω να πω, πως και εγώ, όπως και όλοι οι ομογενείς, λυπούμαστε για την κατάσταση  την πολιτική και την οικονομική που υπάρχει σήμερα εδώ. Είμαι ανακατεμένη πάρα πολύ στα πολιτικά στην Αμερική, αγαπώ την  πολιτική αν και δεν θέλησα να πολιτευθώ, παρότι μου είχαν επροτείνει με τον Δουκάκη που ήμουν πολύ δραστηριοποιημένη, θέλω από τη δική μου σκοπιά να βλέπω και να κρίνω.

Η κυρία Κοκκόλη δηλώνει «οπαδός» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που από κοινού με τον Βενιζέλο θεωρεί ότι αλλάξανε την Ελλάδα, θέλει να υποστηριχθεί περισσότερο, ως γυναίκα πολιτικός, η Ντόρα Μπακογιάννη και δηλώνει ότι εκτιμά τη σοβαρότητα του Φώτη Κουβέλη.

ΡΗΡ: Ως πολιτικοποιημένο πρόσωπο, λοιπόν, ποιά είναι η άποψή σας για την ψήφο των αποδήμων; Δεν μασάει τα λόγια της.

Κοκκόλη: Την θέλω! Οπωσδήποτε οι ομογενείς πρέπει να έχουμε με ψήφο λόγο. Γιατί μας το στερούνε αυτό; Εμείς βοηθάμε την Ελλάδα, εμείς αλλάζουμε το Ιμιτζ, το πρόσωπο της Ελλάδος. Κάθε φορά μιλάμε όταν γίνει κάτι, γράφουμε γράμματα για την Ελλάδα, για τα Σκόπια, για τη Μακεδονία, για οποιοδήποτε ελληνικό θέμα. Και να μην έχουμε τη δυνατότητα ψήφου από κει που ζούμε; Να στείλουμε  και βουλευτή δικό μας εδώ; Αυτό είναι αμαρτία που μας κάνουνε. Είναι εμπαιγμός να μην έχουμε δικαίωμα ψήφου!

Εάν εγίνετο κάτι τέτοιο, και ήμουν νεώτερη, εγώ θα διεκδικούσα αυτή τη θέση! Αυτήν την ήθελα. Όχι στην Αμερική. Διότι θα μπορούσα να βοηθήσω την Ελλάδα. Μέσω της Αμερικής».

Πώς να αφήσεις απέξω από τη συνέντευξη την οικονομική κρίση;

ΡΗΡ: Τι νιώθει η ομογένεια για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα;

– Λυπάται πάρα πολύ και προσπαθεί με κάθε τρόπο να

βοηθήσει. Βέβαια πρέπει να υπάρξει ένας συντονισμός. Διότι αυτές οι προσπάθειες είναι μεμονωμένες και συγκεκχυμένες και δεν κάνουν τίποτα. Την περασμένη βδομάδα έγινε μία προσπάθεια από τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο,  που την θαύμασα και τον συγχάρηκα, διότι κάλεσε ορισμένους από αυτούς που έχουν ξεκινήσει προγράμματα,  να τους συντονίσει. Αυτό είναι ευχής έργο, διότ άλλο να σταλούν 5 χιλιάδες και άλλο 5 εκατομμύρια.

ΡΗΡ: Τελικά, κυρία Κοκκόλη, όπως θα καταλάβατε, η συνέντευξη τείνει να εξελιχθεί σε «εφ όλης της ύλης!

Κοκκόλη: Μ΄ αρέσει αυτό… Α, να σας πω, θέλω να γράψετε ότι σαν Κοκκόλη και σαν Ομοσπονδία εκτιμούμε πάρα πολύ το έργο του «Εθνικού Κήρυκα» και θα χαρούμε να γιορτάσει όχι τα 100 , τα 200 σε γενεές που Θα έρθουν. Διότι είναι η μόνη ελληνική εφημερίδα. Και σας, κύριε Μαλασπίνα, από εκεί σας ξέρουμε και σας εκτιμάμε.

ΡΗΡ: Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από την πρόσφατη παρέλαση των ομογενών μας στη Νέα Υόρκη; Την παρακολουθήσατε, φαντάζομαι…

Κοκκόλη: Ναι , ήμουν εκεί. Από το πλάι, όμως, του δρόμου. Δεν πήγα με τους επισήμους. Ήθελα να δω, να μιλήσω με τα παιδιά μου. Ε, λοιπόν σας λέω ότι ο παλμός, ήτανε μεγάλος για βοήθεια στην Ελλάδα. Αγανάκτηση πορος τον πολιτικό κόσμο. Αγάπη προς την Ελλάδα. Τα παιδάκια, εγώ σαν Ομοσπονδία-και το είπα στον σεβασμιότατο Δημήτριο- θέλω να βάλω σε κάθε σχολείο έναν κουμπαρά. Όχι τόσο για τα δολάρια που θα μαζευτούν από τα παιδιά. Όσο για τη συνείδηση που θα λάβουν τα παιδιά ότι βοηθάνε άλλα παιδιά στην άλλη άκρη. Με το δολάριο θα τους πάρουνε σκόνη γάλα  συσσίτια… Είναι αυτό το πρόγραμμα της Ομοσπονδίας. Όσα χρήματα θα μαζευτούν, θα τα δίνω στον Αρχιεπίσκοπο να τα τα στείλει σε παιδιά στην Ελλάδα».