Η άνοιξη έβγαλε τους Αθηναίους στους δρόμους και τις πλατείες

Η Κυριακή –η κάθε Κυριακή, το θυμάμαι αυτό από παιδί- είναι από μόνη της γιορτή. Σήμερα, όμως, ήταν μια ηλιόλουστη, ανοιξιάτικη γιορτή!  Ήταν και πρωταπριλιά!  Ένας ήλιος λαμπρός σε καλούσε να βγεις, να δραπετεύσεις, από τους τέσσερις τοίχους  που καταπιέζουν καθημερινά το Είναι σου. Και το έθιμο σε προκαλούσε να σοφιστείς πιστευτά ψέμματα, να ξεγελάσεις τον φίλο, το σύντροφό σου, να γελάσετε.

Το ίδιο, φαντάζομαι, συμβαίνει και εκεί που ζείτε εσείς. Ίσως η ατμόσφαιρα να είναι πιο κρύα, ίσως ο ήλιος λιγότερο λαμπρός, αλλά εγώ θυμάμαι κάτι θαυμάσια χρώματα στον απογευματινό ανοιξιάτικο ουρανό της Νέας Υόρκης, μαγεία! Σε κάθε τόπο θα υπάρχει κάτι που τον κάνει ξεχωριστό… Και, κυρίως, η ανθρώπινη παρουσία, ανεπανάληπτη εμπειρία με τα γεροντάκια να μην το βάζουν κάτω, πρώτα και καλύτερα με τα μπαστουνάκια τους στα παγκάκια, χάρμα οφθαλμών.

Πίσω στην Αθήνα, με  τη γυναίκα και τα δύο μας  παιδιά, πήγαμε και καθίσαμε σε κεντρική πλατεία για ένα καφέ. Κόσμος πολύς, σαν τα σαλιγγάρια μετά από τη βροχή, οι Αθηναίοι ξεχύθηκαν στους δρόμους με την πρώτη ανοιξιάτικη λιακάδα!

Οικογένειες με μικρά παιδιά πλημμύρισαν θορυβωδώς στις πλατείες με τα ποδηλατάκια και  τα πατίνια. Από δίπλα οι μπαλονάδες να προσπαθούν να πλασσάρουν την πραμάτεια τους προκαλώντας με τις φωνές τους το ενδιαφέρον και τα βλέματα των πιστιρικάδων. Ζευγαράκια που βγήκαν να χαρούν τον έρωτα και τα νειάτα τους, πιασμένα από το χέρι, στα γύρω παγκάκια.

Ακόμα η Αθήνα αντέχει. Έχει ακόμη ομορφιές. Έχει γαζίες σε κάποιες γειτονιές  που ευωδιάζουν, όπως παλιά. Έχει νερατζιές στα πεζοδρόμια,  που ανθίζουν σε πείσμα του καυσαέριου και μοσχοβολούν προμηνύοντας το Πάσχα.

Έχει καστανάδες που ξέμειναν από το χειμώνα ή ελπίζουν πως θα ξαναπιάσουν τα κρύα. Βάζουν τα κάστανα, χωρισμένα σε τρεις κατηγορίες κατά το μέγεθος και την τιμή, σε χάρτινα σακκουλάκια, 2 ευρώ τα πέντε!  Έχει, όμως, και καλαμποκάδες, 2 ευρώ το καλαμπόκι!

Στην παραλιακή σύγχρονα ζαχαροπλαστεία –cafe τα λένε τώρα-  προσφέρουν τον ακριβότερο καφέ της Ευρώπης, 3,50 και 4 ευρώ, όταν στο Παρίσι έχει 2,5 ευρώ!

Στην Πειραϊκή οι πατροπαράδοτες ψαροταβέρνες με κρεμασμένα απ το τσιγκέλι τα χταπόδια και τα καλαμαράκια. Η αλήθεια είναι ότι η οικονομική κρίση τους έχει αποκόψει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς, και με μικρότερη πελατεία, μπορούν, όμως, και επιζούν. Κοντά 40 ευρώ το κιλό πιάνει το καλό ψάρι ψημένο στην ψαροταβέρνα…

Όλα μοσχοβολούν άνοιξη και Πάσχα. Ακόμη και τα λεφούσια των τουριστών, κυρίως νεαρών, που έχουν κατακλύσει την πρωτεύουσα (ευτυχώς!) καθώς το Πάσχα των Καθολικών γιορτάζεται φέτος νωρίτερα από το δικό μας.

Εκεί, στην πολύβουη πλατεία, ήλθε και μας βρήκε η αδελφή με το γαμπρό μου. Μιλήσαμε για διάφορα θέματα, το οικονομικό πρώτο στον κατάλογο,  είπαμε τα πρωταπριλιάτικα ψέματά μας, ξεφύγαμε λίγο από την ρουτινιάρικη πραγματικότητα. Μετά πήγαμε στο σπίτι τους  για φαγητό, μεσημέρι ηλιόλουστης Κυριακής.

Μας έχει λείψει αυτή η οικογενειακή συγκέντρωση γύρω από το τραπέζι. Μας έχουν απορροφήσει τα προβλήματα, οι ειδήσεις, η καθημερινότητα.

Το φαγητό, παραδοσιακό και νηστίσιμο λόγω της σαρακοστής. Ντομάτες, πιπεριές και μελιτζάνες γεμιστές! Και μπόλικη φέτα! Θα μου πείτε, τώρα τι σας λέω…

Ξέρω πόσο λείπει, από όσους δεν έχουν μεγάλη οικογένεια στην ξενειτιά, το οικογενειακό τραπέζι. Όπως ξέρω και ότι σχεδόν κάθε Κυριακή, πολλοί ομογενείς που έχουν οικογένεια μεγάλη,  συγκεντρώνονται σε ένα σπίτι  και τρώνε.

Έχω ζήσει τέτοιες αξεπέραστες στιγμές. Ξέρω το δέσιμο της ομογενειακής οικογένειας. Ξέρω με πόση φροντίδα η ομογενής μητέρα κρατάει την οικογένεια δεμένη μέσα σε ένα πολυεθνικό, πολύβουο  και  αποπλανητικό περιβάλλον.

Πόσοι από σας, φίλοι μου, πέρασαν τη Κυριακή τους οικογενειακά; Να ένα θέμα που θα μπορούσαμε να συζητήσουμε. Αυτή η επαφή με τα ήθη και έθιμα, αυτή η οικογενειακή θαλπωρή,  αξίζουν  το χρυσάφι όλη της γης.

Όπως και τούτο το περιστατικό, που συνέβη πριν από 30 χρόνια. Ακόμη, όμως, διατηρώ ζωηρή την ανάμησή του: φοιτητής, στην Νέα Υόρκη, εργαζόμενος σε ένα parking  πολυκατοικίας στο Μανχάταν, ώρα περίπου 1 το πρωϊ Δευτέρας, κατέβηκαν μητέρα και κόρη για να πάρει η τελευταία το αυτοκίνητο και να φύγει.

Πριν μπει στο αυτοκίνητο η κόρη, αγκάλιασε σφιχτά τη μητέρα της και της είπε: Μάμυ, χρόνια σου πολλά: Μάμυ, οδήγησα δυό ώρες για να έρθω να σου ευχηθώ! Σ΄αγαπώ πολύ μανούλα. Δεν έμαθα ποτέ ποιάς εθνικότητας  ήταν μητέρα και κόρη. Τι σημασία είχε, άλλωστε;

Αλήθεια, πόσοι από μας στην Ελλάδα ταξιδεύουμε δυό ώρες για να πούμε χρόνια πολλά σε κάποιο κοντινό μας πρόσωπο; Το πολύ-πολύ ένα τηλεφώνημα κάνουμε. Τελευταία, μάλιστα, προτιμάμε το SMS που δεν μας παίρνει και πολύ χρόνο!

Σε τούτους τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, με την ακρίβεια, την ανεργία και τη φτώχεια να είναι πλέον δίπλα μας, είναι απαραίτητο να συσφίξουμε τις σχέσεις μας οι άνθρωποι. Να ξανανοίξουμε τα σπίτια μας για  “ρεφενέ” διασκέδαση. Είναι αυτό, η σύσφιξη των ανθρωπίνων σχέσεων, η άλλη -η καλή- πλευρά της οικονομικής κρίσης.