Η συγκέντρωση, οι καλοθελητές και η ελληνική Κυβέρνηση

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Επειδή πολλοί στην Αμερική και στην Ελλάδα, θα θελήσουν να υποβαθμίσουν το συλλαλητήριο της 18^ης Μαρτίου μπροστά από τα Ηνωμένα Έθνη, για την Μακεδονία, φτιάχνοντας σενάρια περί του αριθμού των ομογενών που συμμετείχαν και περί του μηνύματος που εξέπεμψαν οι παρουσίες και οι ομιλίες των διοργανωτών, θεωρούμε χρήσιμο να επισημάνουμε τα ακόλουθα:

1. Και ‘μεις θα επιθυμούσαμε ένα συλλαλητήριο του μεγέθους της Θεσσαλονίκης ή της Αθήνας. Γνωρίζουμε, όμως, ότι κάτι ανάλογο ήταν φυσικώς αδύνατον να επιτευχθεί στην Νέα Υόρκη.
2. Θέλαμε μία συγκέντρωση αξιοπρεπή και ενωτική. Και τα δύο επετεύχθησαν στον απόλυτο βαθμό. Κλήρος και Εκκλησία, οργανώσεις και ομογενείς πολιτικοί ήταν όλοι εκεί. Όλες οι Οργανώσεις ίσως για πρώτη φορά συνεργάστηκαν αρμονικά. Η Εκκλησία συμμετείχε στον υψηλότερο βαθμό με τον Αρχιεπίσκοπο. Πολιτικοί όπως η Carolyn Maloney και ο Λεωνίδας Ραπτάκης  και άλλοι, έδωσαν το παρών και τον τόνο «Η Μακεδονία είναι Ελληνική» βροντοφώναξε η U.S. Representative – Democrat
3. Όποιος δεν μπορεί να αντιληφθεί τη σημασία της παρουσίας χιλιάδων ομογενών, που αψηφώντας το κρύο, τις χιλιομετρικές αποστάσεις και την ταλαιπωρία, καθώς χρειάστηκε κάποιοι να διασχίσουν εκατοντάδες  χιλιόμετρα με τρένα, λεωφορεία, αυτοκίνητα,  ακόμη και με τα πόδια, για να δώσουν το παρών, είτε εθελοτυφλεί, είτε υπηρετεί σκοτεινές σκοπιμότητες.
4. Όπως καμώνεται πως ήταν αυτονόητο να συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο ΟΛΕΣ οι Ομοσπονδίες και οι Οργανώσεις, ακόμα και η νεοσύστατη Hellenic Congress οf America, και αγνοεί ότι μέχρι και την τελευταία ώρα υπήρξαν διχογνωμίες και πολιτικά υποκινούμενες αντιρρήσεις, βρίσκεται πάνω σε ένα γαλάζιο συννεφάκι και κόβει βόλτες στον σκοτεινό ουρανό της χειμωνιάτικης Νέας Υόρκης.
5. Όποιος υποστηρίζει ότι η φανερά αρνητική στάση της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο συλλαλητήριο, με την αντανάκλασή της στην ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον (οργάνωσε την ίδια μέρα δική της άσχετη εκδήλωση!) και τα ελληνικά προξενεία,  δεν απέτρεψε κάποιους από του να συμμετάσχουν σ΄ αυτό, έστω και δηλώνοντας «απογοητευμένοι» ή και «προδομένοι» από την γενέτειρα, σίγουρα δεν γνωρίζουν την νοοτροπία των Ομογενών μας.

Υπό τις περιστάσεις, η συγκέντρωση και αξιοπρεπής  από πλευράς συμμετοχής ήταν και  ως σοβαρή,  από την άποψη ότι δεν υπήρξαν έκτροπα, καταγράφτηκε.

Υπήρξε και αποτελεσματική; Αυτό είναι ένα ερώτημα που θα το απαντήσει ο καιρός.  Σημαντική  είναι κάθε συγκέντρωση –ακόμη και των 300 ατόμων μπροστά από το Βρετανικό κοινοβούλιο-. Πόσο μάλλον μερικών χιλιάδων ανθρώπων έξω από τον ΟΗΕ! Ας αφήσουν, επομένως, τα κροκοδείλια δάκρια ορισμένοι καλοθελητές.   Τον βαθμό αποτελεσματικότητας δεν τον καθορίζει a priori το πλήθος των συμμετεχόντων. Κυρίαρχα τον ορίζει η Κυβέρνηση. Εάν η Κυβέρνηση θέλει να προχωρήσει στα δικά της σχέδια και στις δικές της δεσμεύσεις, όσοι πολλοί και εάν συγκεντρωθούν, όσο μεγάλο και εάν είναι το ποσοστό στις δημοσκοπήσεις,  δυστυχώς το «ακουμπά» στο «πολιτικό κόστος» που «ηρωϊκά» αναλαμβάνει, και πράττει τα δικά της.

Αντίθετα, μία κυβέρνηση που υπολογίζει τη λαϊκή βούληση, που είναι αδέσμευτη να πράξει το «πρέπον», επωφελείται ακόμη και μιας ισχνής λαϊκής διαμαρτυρίας για να θεμελιώσει τα επιχειρήματά της που θα αποτρέψουν  δυσάρεστες εθνικές καταστάσεις στο βωμό μικροκομματικών ωφελημάτων.

Η Ελλάδα  έχει βγει στους δρόμους. Η Ομογένεια έχει παντού ξεσηκωθεί. Η Εκκλησία αντιδρά. Οι Οργανώσεις διαφωνούν. Οι πολίτες καταγράφουν ποσοστά πάνω από 70% στην άρνηση να αποδεχθούν την σύνθετη ονομασία. Η κυβέρνηση, όμως, δείχνει διατεθειμένη να προχωρήσει. Πιστεύει ότι πράττει, έτσι, το «πατριωτικό της καθήκον». Το πράττει; Η Ιστορία θα κρίνει.  Βέβαιο, όμως, είναι, ότι δεν πράττει σύμφωνα με την  γνώμη και τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού. Και αυτό είναι πολιτική απόφαση.

Επομένως, ούτε χίλιοι παραπάνω διαδηλωτές στην Νέα Υόρκη θα την  έπειθαν, ούτε δέκα ποσοστά περισσότερα στην αρνητική δημοσκοπική κλίμακα  θα της άλλαζαν γνώμη.

Η ελπίδα εναπόκειται στην άλλη πλευρά, όσο οξύμωρο και εάν ακούγεται  αυτό. Οι Σκοπιανοί, που δεν έχουν τι να χάσουν από μια ιστορία που δεν τους ανήκει, δεν την ξέρουν και δεν τους εμπνέει, θέλουν «όλα ή τίποτα», ελπίζοντας πως έτσι θα αποκτήσουν «οντότητα».  Η «άγνοια κινδύνου» ίσως τους οδηγήσει στην απόρριψη ενός συμβιβασμού που ποτέ δεν έπρεπε να τους προσφερθεί από ελληνικής πλευράς.

Θα είναι ουτοπία να ελπίσει κανείς ότι έστω και την τελευταία στιγμή η ελληνική Κυβέρνηση θα αντιληφθεί το εθνικό ολίσθημα και θα απευθυνθεί στον ΟΗΕ να δώσει εκείνος την δέουσα λύση, κατά την πρόταση του ελληνο-αμερικανού πολιτικού ηγέτη Κρις Σπύρου;