ΓΝΩΜΗ: Τα «ζιζάνια» του Απόδημου Ελληνισμού και το ελληνικό Κράτος

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Είναι γεγονός ότι η Ιστορία του Απόδημου Ελληνισμού -και για την περίπτωση, της ελληνικής ομογένειας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής- δεν είναι γνωστή στην Ελλάδα. Την μεγάλη αυτή αλήθεια διακήρυττε ήδη από το 1955 από τις στήλες της «Νέας Εστίας», ο σημαντικότερος μέχρι σήμερα ομογενής εκδότης- δημοσιογράφος,  Μπάμπης Μαρκέτος .  Έγραφε εκεί: “Ο Ελληνισμός της Αμερικής, παντού στην Ελλάδα και περισσότερο στην πρωτεύουσα είναι  γνωστός ελάχιστα και επιπόλαια. ”

Η διαχρονική αυτή αλήθεια ισχύει, δυστυχώς, μέχρις και σήμερα. Ελάχιστα και επιπόλαια γνωρίζουμε στο εθνικό Κέντρο τον Ελληνισμό της Αμερικής (αλλά και των άλλων Κρατών).  Τον διατηρούμε στις κρατικές  «λίστες» μόνον σαν παραλήπτη περιοδικών επενδυτικών σεναρίων και επετειακών προσκλήσεων…

Από τον κανόνα δεν ξεφεύγει ούτε η Προεδρία της Δημοκρατίας, ούτε το Μέγαρο Μαξίμου, ούτε τα πολιτικά κόμματα. Δημόσια Διοίκηση, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Εκπαιδευτικά Ιδρύματα,  δημοσιογραφικά γραφεία, το ίδιο.  Μακάριοι μένουν στην άγνοιά τους. Γι αυτό και συχνά-πυκνά πέφτουν θύματα είτε ορισμένων –ολίγων- ομογενών επιτήδειων,  είτε διαφόρων αυτοπροβαλλόμενων ομογενειακών «προσωπικοτήτων» που και κάποτε τις επιδαψιλεύουμε ακόμη και με ύψιστες πολιτειακές τιμές!

Σε ένα πρόσφατο άρθρο του, στην aristeia.online  (αναδημοσιεύθηκε στην Panhellenic Post) o Χριστόφορος Τριπουλάς, αναφερόμενος στο θέμα της ψήφου των Ελλήνων Ψηφοφόρων του εξωτερικού γράφει μεταξύ άλλων και τα εξής: « …θα πρέπει πρώτα ο Ελληνισμός του εξωτερικού να μπορέσει και πάλι να επανακτήσει την ικανότητα να αυτοδιοικείται αποτελεσματικά. Να δημιουργήσει τους θεσμούς εκείνους που θα τον επιτρέψουν να διαχειριστεί τα του οίκου του (…)  Να εντοπίσει τις οργανωτικές αδυναμίες του και να σπεύσει να τις διορθώσει. Να γεννήσει τους μηχανισμούς εκείνους που θα τον επιτρέπουν να δρα δημιουργικά και να συνδιαλέγεται με την ευρύτερη κοινωνία, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό».

Ένα ζήτημα αυτό, στο οποίο τόσες φορές –σχεδόν κουραστικά-  έχουμε αναφερθεί από τούτες τις στήλες. Και που αφορά στην λειψανδρία εμπνευσμένων ηγετών στον ευρύτερο ομογενειακό χώρο.

Εάν, ωστόσο, η απόκτηση μιας τέτοιας οργανωτικής δομής θα εξυπηρετήσει (θεωρητικά, γιατί πολιτικά ίσως τίποτε δεν θα αλλάξει) στην απόκτηση επιστολικής ψήφου, αυτό είναι θέμα προς συζήτηση. Σίγουρα, πάντως, θα βοηθήσει την ομογένεια να αποκτήσει αυτογνωσία και αυτοεκτίμηση που και τα δύο σήμερα βρίσκονται στο ναδίρ.

Μέσα  σαυτό το κλίμα της απαισιοδοξίας που κοστίζει την συνειδητή αποχή πολλών ικανών στελεχών της ομογένειας από τα κοινά, κάποιοι επιτυγχάνουν να παρουσιάζουν τους εαυτούς τους στην Αθήνα ως δήθεν  «σημαντικούς παράγοντες» και τις συνήθως μέτριες οργανώσεις τους σε «σημαντικούς οργανισμούς». Βρίσκουν δε εύκολη φιλοξενία σε στήλες ελληνικών εφημερίδων που περίπου έχουν μεσάνυχτα από «πρόσωπα και πράγματα» της Ομογένειας.  Στην ίδια «παγίδα» πέφτουν ενίοτε και κορυφαίοι θεσμοί του Κράτους, κάποιοι εξ αυτών δε, αναζητούντες εναγωνίως «βιογραφικό»,  λίγες μόλις ώρες πριν απονείμουν κάποια υψηλή (!) τιμητική διάκριση σε κάποιον, εξ ιδίας δηλώσεως, προεξέχοντα ομογενή…

Αντίθετα, συχνά συναντάμε περιπτώσεις σημαντικών προσωπικοτήτων του Απόδημου Ελληνισμού, με δράση στα κοινά, που αγνοούνται από την ελληνική Διοίκηση, ενώ θα μπορούσαν να αποτελέσουν «λόμπι» με εθνικές διαστάσεις, στις ΗΠΑ, τουλάχιστον.  Αλλά ποτέ ή σχεδόν ποτέ το εθνικό Κέντρο δεν απασχολήθηκε σοβαρά και συστηματικά μαζί τους.  Σε κανένα επίπεδο και σε καμία πτυχή της δημόσιας ζωής. Αδυνατούν, οι κατά καιρούς καρεκλοκένταυροι των Αθηνών, να αποδεχτούν το αυθύπαρκτο, το αυτεξούσιο και το αυτοδύναμο που τους προσδιορίζει. . Προτιμούν τους «yes man”, τους  οσφυοκάμπτες και τους κόλακες. Κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, αθροίζουν μηδενικά, με την αυταπάτη ότι θα παράξουν αποτέλεσμα!

Γι αυτό και από καιρού εις καιρόν ευδοκιμούν  «ζιζάνια» και φυτρώνουν «παραφυάδες» που συντηρούνται  στο παράπλευρο του εκτός συνόρων ελληνισμού. Με βαρύγδουπες ονομασίες και με περισπούδαστες εμπορικές “φίρμες”, που  σουλατσάρουν στους διαδρόμους υπουργείων και άλλων …  “ευαγών ιδρυμάτων”, παράγοντας σούσουρο, αλλά χωρίς έργο.

Και ο νοών νοείτω.