ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Όταν γράφεις “για όλους τους άλλους”

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

-Έλα, Χρήστο…

-Κοίταξα το ρολόι δίπλα στο κομοδίνο. 2.30. Πρωϊ; Απόγευμα; Τράβηξα την κουρτίνα. Έξω μόνο τα φώτα του δρόμου. Άρα ήταν κατά-νύκτα!

-Έλα, είπα μέσα απ΄ τα δόντια μου. Ποιός είναι;

-Δεν με γνώρισες; Ο Πρόεδρος;!

-Ποιος Πρόεδρος; Έχω έναν στην Αθήνα…

-Όχι, εγώ είμαι ο ένας, αλλά από την ξενιτιά! Που είσαι, διάβασα το σατιρικό που έγραψες! Καλά τους τα πες!..

-Σε ποιους;

-Μα σε όλους αυτούς που αναφερόσουνα!

-Α, είπα και ‘γω… Για τους άλλους λες…

-Αμ για ποιόν να πώ; Για μένα; Είμαι εγώ σαν κι αυτούς;

-Θεός φυλάξοι, είπαμε, εσύ είσαι ο Πρόεδρος!

-Α γειά σου. Που έχουν ξεφυτρώσει τώρα κάποιοι και κουνιούνται! Εγώ, μόνον εγώ εάν αποφασίσω θα γίνει κάτι…

-Γιατί, οι άλλοι δεν είναι πρόεδροι;

-Πρόεδροι με προέδρους διαφέρουν!

-Ενώ εσύ, ε; Να σου πω, εγώ νόμισα πως αναγνώρισες τον εαυτό σου στο σατιρικό. Πως γι αυτό μου τηλεφώνησες νυχτιάτικα. Να μου πεις πως σε αδίκησα! Αλλά εσύ έβαλες στο τσουβάλι όλους τους άλλους και άφησες απέξω τον εαυτούλη σου!

-Τι είναι όλοι αυτοί μπροστά σε μένα;

-Σε μπόϊ;

-Σ΄ό,τι θες…

-Σε μόρφωση;

-Αυτό άστο απέξω …

-Σε μαγκιά;

-Μπόλικη!

-Τι συμπέρασμα έβγαλες από το σατιρικό για την ομογένεια;

-Ότι πρέπει όλοι να συνταχθούν πίσω μου για να προκόψουμε!

-Θαυμάζω φίλε μου την μετριοφροσύνη σου…

-Είδες, ε; Στα λέω. Μόνον εγώ μπορώ να τους ενώσω…

-Αυτά λες εσύ και ένας-δυο άλλοι στην Αθήνα, και το κακό είναι ότι σας πιστεύουν τα χαϊβάνια!

-Νομίζω τώρα δα με αδικείς!

-Μα πως σε αδικώ; Αν δεν αγκαλιάζεις το νέο, πώς θα το ενώσεις με το παλιό;

-Καλά, καλά, αυτά άλλη ώρα. Γειά σου.

Κλίκ. Έκλεισε το τηλέφωνο. Πριν προλάβω να γυρίσω πλευρό. Ντρινννν. Πάλι κουδουνίζει το τηλέφωνο!

-Έλα ξέχασες κάτι; Ρώτησα.

-Γιατί, με ποιόν, μιλούσες; Απάντησε μία χοντρή φωνή.

-Ω μπαρντόν, έκανα με γαλατική ευγένεια. Σας μπέρδεψα με κάποιον άλλον!

-Μπέρδεψες εμένα με άλλον; Μα πως είναι δυνατόν. Θα χάσω κάθε ιδέα!

-Είχατε για μένα καλή ιδέα;

-Είχα και τώρα έχω μεγαλύτερη. Γιατί τους τα πες μια Χαρά. Τους έβαλες στη θέση τους.

-Ποιους;

-Μα τους άλλους, φυσικά…

-Α, τους άλλους…

-Ν΄αγιάσει το στόμα σου ή καλύτερα, η πένα σου!

-Για τους άλλους…

-Ναι, τό ‘παμε αυτό, Για όλους τους άλλους που νομίζουν ότι μπορούν να σταθούν ως ίσοι απέναντί μου!

-Δεν μπορούν;

-Δεν τολμούν!

–Αυτό είναι το πρόβλημα, είπα και πριν προλάβει να ξαναχτυπήσει το τηλέφωνο, κατέβασα τ΄ ακουστικό!