Η κατά Θουκυδίδη έννοια του «λέγοντας την αλήθεια» για την ομογένεια – ΤΕΤΑΡΤΟ (Τελευταίο)

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ο π. Ύπατος Πρόεδρος της ΑΗΕΡΑ, Γιάννης Γαλάνης,  στο περιοδικό της Οργάνωσης «THE AHEPAN” (Summer 2016) αναφερόμενος  στα πεπραγμένα της θητείας του, πέραν από τα διαχρονικά προγράμματα της οργάνωσης, που αφορούν δωρεές, υποτροφίες και στέγαση ανήμπορων, παρουσιάζει τη συλλογή χρημάτων για τον Άγιο Νικόλαο Νέας Υόρκης και τις επισκέψεις του σε τέσσερις χώρες, ως «επιπλέον» έργο.

Σε σχέση, μάλιστα, με τη γενέτειρα, πέραν από την λήξασα (;) συμμετοχή της ΑΗΕΡΑ  στο πρόγραμμα της «Αποστολής», της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, αναφέρεται η διαμεσολάβηση της οργάνωσης στο Κογκρέσο για σύναψη διακρατικής συμφωνίας για να μην αποξενωθεί η Ελλάδα από την Ευρώπη στην αντιμετώπιση του προβλήματος της μεταναστευτικής κρίσης…

Όσο και αν αδικεί την ΑΗΕΡΑ –και την αδικεί- η περιληπτική εδώ παράθεση των πεπραγμένων της,  μιλάμε για τη μεγαλύτερη και παλαιότερη Ελληνοαμερικανική Οργάνωση με τμήματα και παραρτήματα σε όλη την Αμερικανική Συμπολιτεία, την Ελλάδα και πολλές χώρες της Ευρώπης… Μια αυτοχρηματοδοτούμενη οργάνωση, με κοντά 40.000 μέλη, που στο παρελθόν έχτιζε Νοσοκομεία, ανακαίνιζε Πτέρυγες, χρηματοδοτούσε με απίστευτα χρήματα προγράμματα βοήθειας, με συμβολή στην Ελληνική Οικονομία προ, κατά και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κλπ.

Αυτή η ένατη παράθεση «διαφορετικών πραγμάτων» προσβλέποντες στο κατά Θουκυδίδη «λέγοντας την αλήθεια», είναι, πιστεύουμε και η πλέον αποκαλυπτική της σημερινής κατάστασης που επικρατεί στο χώρο της οργανωμένης ομογένειας, στην Αμερική.

Βέβαια, από την άλλη πλευρά,  η Ελλάδα ποτέ δεν ετοίμασε τη στατιστική που θα καταδείκνυε τη συμβολή του εκτός συνόρων Ελληνισμού στην πραγματική εθνική Οικονομία, όλα τα χρόνια, και που θα αφορούσε έξω και πέρα από το έμβασμα στο συγγενή και φίλο και την έκτακτη δωρεά για το κοινωφελές έργο στο χωριό και την πόλη, το τουριστικό ταξίδι-προσκύνημα στην Ελλάδα, την μεταφορά των οικονομικών τους αποταμιεύσεων σε ελληνικά Τραπεζικά Ιδρύματα, την ανέγερση Ιδρυμάτων σε όλη την επικράτεια, την προσφορά σε εξοπλισμούς, έτσι για αναφέρουμε ενδεικτικά μερικούς μόνον από τους τομείς όπου η γενναιόδωρη διαχρονική παρουσία του Απόδημου Ελληνισμού, καλυτέρεψε αποφασιστικά τη μοίρα της Ελλάδος.

Εάν αυτό είχε –ως όφειλε- γίνει, δεν θα είχαν εμφιλοχωρήσει στις σχέσεις Αποδήμων – Εθνικού Κέντρου υπόνοιες, αμφιβολίες, απογοητεύσεις! Και ήταν εύκολο να γίνει! Κάτω από τον κοινό τίτλο: Άδηλοι Πόροι στοιχίζονται το Ναυτιλιακό, το Τουριστικό και το ομογενειακό Συνάλλαγμα. Τα μόνα συναλλαγματικά έσοδα της Ελλάδος! Η Κεντρική Τράπεζα πάντα γνώριζε, επομένως, το μέγεθος του ομογενειακού συναλλάγματος και των  ομογενειακών καταθέσεων.

Αλλά, εάν αυτόν τον απολογισμό έκανε η Τράπεζα της Ελλάδος, θα έπρεπε από δίπλα να καταγράφει και το πόσα χρήματα έχασαν κατά περιόδους οι ομογενείς, είτε από τις αλλεπάλληλες υποτιμήσεις του εθνικού μας νομίσματος είτε από άλλες (και ήταν πολλές) αιτίες…

Να που φτάσαμε ήδη στη δέκατη παράθεση «διαφορετικών πραγμάτων» προσβλέποντες στο κατά Θουκυδίδη «λέγοντας την αλήθεια», για την ομογένεια.

Γιατί δεν κάνουμε πρώτη χώρα παγκοσμίως, στον τουρισμό, την Ελλάδα; Μα γιατί οι φύλακες κλείνουν τους αρχαιολογικούς  χώρους όποτε τους καπνίσει, γιατί οι υπηρεσίες που προσφέρουμε υστερούν δραματικά και γιατί σε μία τουριστική περίοδο θέλουμε να πλουτίσουμε. Γιατί η Μεσογειακή δίαιτα δεν λύνει το πρόβλημα χρέους της Ελλάδος; Μα γιατί η μεσογειακή διατροφή δεν είναι μόνο δική μας υπόθεση. Γιατί δεν πλουτίζουμε από τις εξαγωγές; Διότι υστερούμε στην τυποποίηση. Γιατί δεν αξιοποιούμε τον απόδημο Ελληνισμό.  Και γιατί νομίζουμε ότι κάτω από μία σειρά λαχταριστά πορτοκάλια, μπορούμε να προωθήσουμε και “σαπάκια”…

Γιατί δεν επενδύουν οι ομογενείς στην Ελλάδα; Διότι στην Ελλάδα το νόμιμο κέρδος είναι έγκλημα!

Τι μπορεί να κάνει η Ομογένεια; Πώς να πολεμήσει το τέρας της γραφειοκρατίας και πώς να …συνηθίσει τον ύπνο του μεσημεριού;

Επειδή, ωστόσο, δεν κάνουμε διατριβή, σταματάμε εδώ και περνούμε κατ΄ ευθείαν στο ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ.

Διότι θα ρωτήσει κάθε  καλοπροαίρετος άνθρωπος: Και τι πρέπει να γίνει; Τι μπορεί να γίνει; Πώς μπορεί να αλλάξει το κλίμα, πώς να αρθούν τα αρνητικά συναισθήματα και πώς να καρποφορήσουν νέες ιδέες επ’  ωφελεία του Ελληνισμού;

Πρώτα να πούμε ότι η πανοραματική αυτή αναδρομή στην ιστορική ανέλιξη της Ομογενείας, δεν εξαντλεί ούτε καλύπτει ολοκληρωτικά τις δυσχέρειες, τους αγώνες, τις κατακτήσεις, τα προβλήματα και τις επιδόσεις του Ελληνισμού, που παρά τα όποια αρνητικά, συνεχίζει να ανθεί και να ακμάζει στην βορειοαμερικανική ήπειρο, σε ατομικό, τουλάχιστον, επίπεδο. Και ούτε καλύπτει, φυσικά, το σύνολο των προβλημάτων στις σχέσεις της με την πρώτη πατρίδα. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, δεν θα ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί μέσα στα στενά περιθώρια ενός –έστω και μακροσκελούς- άρθρου. Επιφυλασσόμεθα να επανέλθουμε εν καιρώ, εάν χρειασθεί.

Όπως, δυστυχώς, είμαστε βέβαιοι ότι  θα χρειασθεί, αφού μπροστά μας βρίσκεται ανοικτό το ζήτημα της επαναλειτουργίας του ΣΑΕ -η κυβέρνηση αμφιταλαντεύεται, αναζητώντας τη «χρυσή τομή» μεταξύ της διακομματικής συναίνεσης και της κομματικής ωφέλειας-  της επάνδρωσης του Ιδρύματος Αποδήμου Ελληνισμού –η άρνηση ορισμένων μελών του προεδρείου ΣΑΕ να στελεχώσουν το νέο προεδρείο δημιουργεί πρόσθετες δυσχέρειες-  της ψήφου των Αποδήμων Ελλήνων Ψηφοφόρων –τα πολιτικά κόμματα, με εμπειρική εξαίρεση τη ΝΔ, λένε «ναι» εννοώντας «όχι»- κ.α.

Υπάρχει. Βέβαια, η Ένωση των ελληνικής καταγωγής Πολιτικών. (ΠαΔΕΕ). Αν προσεχθεί και κυρίως αν υποστηριχθεί πολλά μπορεί να προσφέρει αν και πάντα θα υστερεί στο ότι θα πρέπει συνεχώς να αποδεικνύει στον περίγυρο και στους ψηφοφόρους τους ότι δεν είναι ελέφαντες. Ότι, δηλαδή, τις πράξεις και ενέργειές τους δεν τις κατευθύνει η καταγωγή τους, αλλά το ορθόν και το πρέπον. Εδώ να προσθέσουμε πως η πτυχή αυτή ανοίγει μία χαραμάδα στην ορθή προβολή και προώθηση των εθνικών μας θεμάτων. Αυτό είναι όμως κάτι που θα το αναλύσουμε σε άλλη μας εργασία.

Επίσης, να προσθέσουμε ότι λίγο-πολύ τα όσα αφορούν τις οργανώσεις της ομογένειας στην Αμερική, τα συναντάμε και στις άλλες παροικίες μας. Παντού υπάρχουν ικανοί και λιγότερο ικανοί. Καλόπιστοι και «καλοθελητές». Παντού οι νεώτερες γενιές ομογενών δύσκολα ανακατεύονται με τα κοινά της ομογένειας. Ιδιαίτερα όταν δεν μιλούν ελληνικά.  Ή όταν οι παλαιότεροι δεν δείχνουν πρόθυμοι να κάνουν “τόπο στα νιάτα” χαριζοντάς τους, όμως, εάν την αποζητούν, τη συμβουλή και τη γνώμη τους. Από την άλλη πλευρά του”λόφου”, η διχόνοια είναι, δυστυχώς –το ξανάπαμε- το «εθνικό σπορ» των Ελλήνων. Τόσο που το ανέκδοτο που διηγείτο σχετικά  ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ήταν τω όντι χαρακτηριστικό: Ρώτησε κάποτε ο Θεός έναν Έλληνα τι καλό ήθελε να του κάνει στη ζωή του και αυτός απάντησε: να κάψεις, Θεέ μου, το αυτοκίνητο του γείτονά μου!

Η Ομογένεια στην Αμερική έχει κάθε λόγο να νοιώθει υπερήφανη για όσα επέτυχε. Αν λάβομε δε υπ’ όψη μας ότι αριθμητικά δεν είναι οι Έλληνες ομογενείς πολύ πάνω από ένα εκατοστό του αμερικανικού λαού, ασκούν πολύ μεγαλύτερη επιρροή απ’ ό,τι η αριθμητική τους δύναμη θα δικαιολογούσε. Είναι, ωστόσο, αλήθεια ότι συγκριτικά δεν φθάνουν, βέβαια, το εβραϊκό στοιχείο σε επιρροή και επιτεύγματα. Αλλά η υπεροχή των Εβραίων οφείλεται κατά ένα ποσοστό στον επαγγελματισμό και στην τάση τους να αλληλοϋποστηρίζονται και να αλληλοπροωθούνται…

Από την πλευρά του, το Ελληνικό Κράτος, πρέπει επιτέλους να αποφασίσει να αντιμετωπίσει την παγκόσμια Ομογένεια με την σοβαρότητα που τις αρμόζει. Σε όλα τα επίπεδα. Ως προέκταση του Ελληνισμού και όχι ως “διασπορά”. Να σταθεροποιήσει τις «γέφυρες». Να κλείσει τις «τρύπες». Να καλύψει τα «κενά». Διότι παρατηρείται η τάση η ιδιωτική πρωτοβουλία να έρχεται να υποκαταστήσει το ρόλο της γενέτειρας στις σχέσεις της με τα απόδημα τέκνα της και τους ομογενείς.  Ιδιαίτερα αυτό συμβαίνει σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, όπως αυτή που διανύουμε για 6η συνεχή χρονιά… Πρόκειται για ένα ατυχές πείραμα. Διότι στο τέλος, η ομογένεια απορρίπτει ό,τι δεν προέρχεται μέσα από τα σπλάχνα της…

Είναι, επομένως, πιστεύουμε, απολύτως συμβατό με τις επιδιώξεις, τα θέλω και τα πρέπει του εκτός συνόρων Ελληνισμού η εν εξελίξει προσπάθεια ορισμένων Ομογενών να δημιουργήσουν μία νέα Οργάνωση στις ΗΠΑ. Μια οργάνωση τα μέλη της οποίας θα υποτάξουν το «εγώ» στο «εμείς». Μια οργάνωση που συντωχρόνω φιλοδοξεί να βρει μιμητές και σε άλλες ελληνικές παροικίες και στις άλλες Ηπείρους.  Ώστε  να φθάσουμε στο ορατό μέλλον στο σημείο μιας leadership οργάνωσης της Ομογένειας, με προσωπικότητες κύρους, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Που θα ενώσει, που θα συντονίσει, που θα διεκδικήσει. Που θα ενεργοποιήσει την Ομογένεια.  Ώστε να αξιοποιηθούν οι τεράστιες δυνατότητές της, επ ωφελεία του Ελληνισμού. Όταν αυτό επιτευχθεί, τότε και προγράμματα θα καταρτίσουμε και θα εργασθούμε συλλογικά, παράγοντας νέα και σπουδαία έργα…