Η οικονομική κρίση, η ομογένεια και η πραγματικότητα

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Μέχρι τον μακαριστό  αρχιεπίσκοπο …Ιάκωβο και τους Ελληνοαμερικανούς θυμήθηκαν υποστηρικτές του Αλέξη Τσίπρα αναζητώντας λύση στο προαναγγελθέν αδιέξοδο στις  διαπραγματεύσεις σχέσεις Κυβέρνησης – ΔΝΤ- ΕΕ. Τον Ιάκωβο που, όπως γράφει η εφημερίδα «Κόντρα», μόλις παρουσιαζότανε το παραμικρό πρόβλημα «ξεσήκωνε τους ελληνοαμερικανούς και ταρακουνούσε τη Βουλή και τη Γερουσία που και στα δύο αυτά Σώματα είχαν εκλεγεί πολλοί Ελληνοαμερικανοί…)

Είναι και αυτό, ένα ακόμη δείγμα αφενός μεν του αδιεξόδου μπροστά στο οποίο βρίσκεται η Κυβέρνηση και, αφετέρου, της άγνοιας των πραγμάτων σε ό,τι αφορά τα δρώμενα στην αμερικανική πολιτική ζωή.  Επιπροσθέτως, αποκαλύπτει και την επιπολαιότητα με την οποία αντιμετωπίζεται στην Αθήνα το μέγα θέμα «Απόδημος Ελληνισμός».

Σε ό,τι αφορά τη διαπραγμάτευση, παρά την πρόσφατη –περιέργως πως- αισιόδοξη δήλωση του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα ότι μαζί με το Πάσχα «θα έρθει και η Ανάσταση της ελληνικής Οικονομίας», οι αρμόδιοι παράγοντες τόσο της ΕΕ όσο –κυρίως- του ΔΝΤ, με αποκορύφωμα τη δήλωση Λαγκάρντ, προειδοποιούσαν: « Μην περιμένετε άμεσα αποτελέσματα. Αυτά τα προγράμματα παίρνουν χρόνο» και προβλημάτιζαν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο για νέους επώδυνους συμβιβασμούς.

Είναι πράγματι παράδοξο που η πολιτική σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ένα χρόνο στη διακυβέρνηση του τόπου, δεν κατάλαβε πως όταν με την πολιτική συμπεριφορά σου προκαλείς δυσπιστία στον δανειστή σου, αυτός θα βρει τον τρόπο να σε υποχρεώσει να συμμορφωθείς με τις υποχρεώσεις σου,  προσθέτοντας συνεχώς και περισσότερες.

Όπως δε σημειώνει ο Τάσος Δασόπουλος σε άρθρο του στο <enikonomia.gr > η προτίμηση του ΔΝΤ να καλυφθεί το ποσό των 3,5 δις ευρώ  από προαποφασισμένες περικοπές –κυρίως- δαπανών «δείχνει κυρίως την δυσπιστία τους στην απόδοση των φορολογικών μέτρων που έχουν συμφωνηθεί για να κλείσει το δημοσιονομικό κενό των 5,4 δις ευρώ μέχρι και το 2018».

Αυτό κάνεις όταν αμέσως μετά τη συμφωνία μιλάς για «στρογγυλέματα», για «ισοδύναμα» και μεθοδεύεις άλλα πολιτικά τερτίπια π.χ. «παράλληλο πρόγραμμα», που ναι μεν βοηθούν στο να περάσεις τις συμπληγάδες της Κοινοβουλευτικής σου Ομάδας, πλην, όμως, την ίδια ώρα «κουμπώνουν» τους συνομιλητές σου.

Σε ό,τι δε αφορά τα στατιστικά στοιχεία της Eurostat, με βάση τα οποία δίνεται μία καλύτερη εικόνα της ελληνικής οικονομίας σε σχέση με τις αρνητικές προβλέψεις του ΔΝΤ. η ίδια η Κριστίν Λαγκάρντ δήλωσε ότι δεν τα εμπιστεύεται και πως θα εξετασθούν λεπτομερώς τα στατιστικά στοιχεία που δημοσιοποίησε αναφορικά με την ελληνική Οικονομία.

Με δεδομένη, δε την ξεκάθαρη θέση υπέρ των απαιτήσεων του ΔΝΤ που πήρε η Ουάσινγκτον με δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών, η λύση του γόρδιου δεσμού δεν θα προέλθει από την ΕΕ και τις φιλικές (αλλά όχι και χρηματικές καταβολές) προς την χώρα μας δηλώσεις, αλλά από την ικανότητα (;) της Κυβέρνησης να διαπραγματευτεί άμεσα με το ΔΝΤ τα προτεινόμενα νέα προληπτικά μέτρα.

Επιστρέφοντας, τώρα, στον Ιάκωβο και τους ελληνοαμερικανούς, δεν υπήρξε ούτε μία φορά που ο μακαριστός Ιεράρχης να ποδηγέτησε τη Βουλή και τη Γερουσία των ΗΠΑ ή να ξεσήκωσε ο ίδιος τους ελληνοαμερικανούς. Και, ως θρησκευτικός ηγέτης, δεν θα μπορούσε. Πολλές φορές, όμως, ακολούθησε και, μάλιστα, κάποτε συμβάλλοντας και αποφασιστικά.

Τον πρώτο ρόλο στον ξεσηκωμό των ομογενών έπαιζαν –τότε- ο ομογενειακός Τύπος, οι ομογενειακές οργανώσεις και οι ελληνικής καταγωγής πολιτικοί,  που βρίσκονταν στην πρωτοπορία των εθνικών αγώνων.

Σήμερα, οι προϋποθέσεις αυτές δεν υπάρχουν. Ο ομογενειακός Τύπος έχει συρρικνωθεί, οι ομογενειακές οργανώσεις έχουν ατονήσει και οι ελληνικής καταγωγής πολιτικοί δραστηριοποιούνται κυρίως σε πολιτειακό και όχι ομοσπονδιακό πολιτικό πεδίο.

Ευθύνες υπάρχουν και αφορούν τόσο την διαχρονική πολιτική του Μητροπολιτικού Κέντρου και του Οικουμενικού Πατριαρχείου,  όσο και τη δράση ορισμένων ομογενειακών παραγόντων, χωρίς να παραγνωρίζεται η φυσιολογική κάμψη συλλογικά της ομογένειας των ΗΠΑ.

Τέλος, όσο ο Απόδημος Ελληνισμός θα περιφέρεται από διάδρομο σε διάδρομο, διαφόρων υπουργείων, υφυπουργείων  και Γραμματειών, δεν θα αποδώσει όλα αυτά που θα μπορούσε συντονισμένα να προσφέρει στην πατρίδα,  μέσα από ένα Υπουργείο Απόδημου Ελληνισμού.