ΑΝΑΛΥΣΗ: Ο κ. Τσίπρας, ο κ. Καμμένος και τα προβλήματα

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Το ερώτημα: Μα για ένα γλωσσικό ατόπημα πρέπει να παραιτηθεί ένας υπουργός; Δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί, ακόμη και εάν πρόκειται για ένα εθνικό θέμα στο οποίο έπρεπε να υπάρχει ενιαία γραμμή του πολιτικού κόσμου, και όχι μόνον της όποιας κυβέρνησης. Και, φυσικά, εδραιωμένη στην ανυποχώρητη αποφασιστικότητά μας να προστατεύσουμε την ιστορία και την ταυτότητά μας ως Ελλήνων.

Τούτου δοθέντος, ένα γλωσσικό ολίσθημα θα μπορούσε ίσως να συγχωρεθεί, ακόμη και εάν δεν ήταν το μόνο ούτε από τον μόνον υπουργό. Και ο ίδιος ο κ. Μουζάλας, αλλά και άλλα κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ –του προέδρου των ΑΝ.ΕΛ. μη εξαιρουμένου-  έχουν υποπέσει κατά καιρούς σε παρόμοιο «ατόπημα» καθώς και επίσημα ανακοινωθέντα…

Γιατί, λοιπόν, ένα, ας το πούμε σχετικά «σύνηθες συμβάν», έφθασε να πάρει διαστάσεις που απειλούν με ανατροπή το πολιτικό σκηνικό και, μάλιστα, σε μια τόσο δύσκολη ώρα για την χώρα;

Γιατί, από τις πολλαπλές «κόκκινες γραμμές» του Πάνου Καμμένου που έχουν υποστεί χρωματική μετάλλαξη από το πολύ «μπλάνκο» με το οποίο έχουν επικαλυφτεί, αυτή του θέματος της ονομασίας των Σκοπίων εκτιμάται ως αδιαπραγμάτευτη από τον πρόεδρο των ΑΝ.ΕΛ.;

Τα προβλήματα που έχουν ζώσει την Ελλάδα και πολλά είναι και εξόχως επικίνδυνα. Στην οικονομία, στο προσφυγικό, στο εργασιακό, στο αγροτικό παντού τα πράγματα έχουν εξελιχθεί προς το χειρότερο με την κυβερνητική σύμπραξη να μοιάζει με τον ήρωα του παραμυθιού εκείνου που ό,τι έπιανε  στα χέρια του γινότανε στάχτη.

Δεν σημαίνει αυτό ότι σε επιμέρους ζητήματα δεν έχει επιτελέσει κάποιο έργο η κυβέρνηση. Η γενική εικόνα, όμως, αδικεί και την κυβέρνηση και την Αριστερά. Αλλά είναι η κυβέρνηση και η νοοτροπία της αριστεράς που ευθύνονται για την κακή εικόνα που παρουσιάζει η χώρα. Ιδεοληψίες, απωθημένα,  φοβικά σύνδρομα έχουν περιορίσει δραματικά το πεδίο δράσης του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος στο δίλημμα «τα παρατάω» ή «το παλεύω» τσαλαβουτάει και στα δύο, με αποτέλεσμα να παράγει αβεβαιότητα και προσωρινότητα, που διαμορφώνουν κλίμα απολύτως ασύμβατο με την όποια προοπτική οικονομικής ανάπτυξης.

Μοιάζει, έτσι να αποκτούν μορφή αναδευτήρα μίξερ τα προβλήματα της  χώρας, εισχωρώντας το ένα στο άλλο και σχηματίζοντας μια μάζα που φαντάζει πλέον αδιάλυτη.

Σ΄αυτό το σκηνικό, πολλοί, ανάμεσά τους και στελέχη των ΑΝ.ΕΛ. θεωρούν ότι πλησιάζει η ώρα του μεγάλου, τελικού «ναι σε όλα» που θα υποχρεωθεί να πει η κυβέρνηση στους εταίρους,  προκειμένου να βιώσει την πολυπόθητη μείωση (ή αναδιάρθρωση) του χρέους, από τη μία, και, από την άλλη, την όποια ρύθμιση του προσφυγικού.

Σ΄αυτό το κομβικό σημείο, είναι πολύ πιθανόν ο Πάνος Καμμένος να αποφάσισε να αφιππεύσει από το άτι της εξουσίας. Και, μάλιστα, να το κάνει με τρόπο ηρωικό. Κρατώντας αναπεπταμένη τη σημαία  του εθνικο-πατριωτισμού.

Το παράδοξο είναι που η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός έχουν επενδύσει πολιτικά στην μείωση του χρέους ωσάν μία τέτοια εξέλιξη να έλυνε αυτομάτως και όλα τα προβλήματα του τόπου και κατ’ επέκταση και τα δικά τους.

Κάνοντας μία υπόθεση εργασίας, ας πούμε ότι η Αγγελα Μέρκελ αποφάσιζε και έπειθε και όλους τους δανειστές, να μας χαρίσουν το 100% των χρεών μας καθώς και τους τόκους που αυτά επισύρουν. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι την Παρασκευή το πρωί ξυπνούσαμε ως  χώρα με χρέος μηδέν!

Ε, και λοιπόν; Την Δευτέρα το πρωί (Σαββατοκύριακο αργίας!) θα βρισκότανε η Ελλάδα και η κυβέρνησή της έξω από την Καγκελαρία εκλιπαρώντας για ΝΕΟ ΔΑΝΕΙΟ. Διαφορετικά, θα καταρρέαμε!

Αν  ο συλλογισμός αυτός είναι σωστός, τότε οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως μάλλον όφειλε να μας απασχολεί η προσπάθεια για την ανάπτυξη, την αύξηση του εγχώριου προϊόντος, την προσέλκυση επενδύσεων, την παροχή διευκολύνσεων για δημιουργία νέων  επιχειρήσεων, την αναδιάρθρωση των γεωργικών καλλιεργειών  και ό,τι άλλο σχετικό, που θα έφερνε περισσότερα έσοδα στις τσέπες των πολιτών και κατ΄ επέκταση και στο δημόσιο ταμείο, ώστε και τα δάνεια να τα εξυπηρετούμε και μια λογική δημοσιονομική πολιτική να υιοθετήσουμε και στην προοδευτική άνοδο του βιοτικού επιπέδου να προσβλέπουμε με τον καιρό.

Και μάλλον θα έπρεπε πριν ξεσπάσει το μεγάλο κύμα της προσφυγιάς να έχουμε λάβει τα μέτρα μας, ώστε να μην μιλούμε σήμερα για ασύμμετρη απειλή ούτε να φθάσουμε σε κλειστά σύνορα με χώρες οι οποίες εντούτοις θέλουν και προσπαθούν να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Έλειψαν οι διπλωματικές εκείνες κινήσεις στη διεθνή σκακιέρα, που θα έφερναν αποφάσεις, συμφωνίες, συμβάσεις  και πρωτόκολλα που θα απέτρεπαν την σημερινή πραγματικότητα.

Έτσι, όμως, με “όλα τα μέτωπα ανοιχτά”, οι κινήσεις του μεν πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα είναι σήμερα απελπιστικά αμυντικές,  του δε κυβερνητικού εταίρου, Πάνου Καμμένου, οι πολιτικές επιδιώξεις πλέρια διαφανείς για να μην σώζονται από το προπέτασμα του Σκοπιανού.  Φτάσαμε, έτσι, στην αξίωση παραίτησης ενός υπουργού (ή στο τέχνασμα ενός μίνι-ανασχηματισμού) για ένα γλωσσικό ολίσθημα.

Εκτός και εάν προχωρήσουμε και ακόμη περισσότερο… Στην ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού.